CHAPTER 1
THE RASSENDYLL FAMILY
“I wonder when the world you’re going to do anything, Rudolf?” said my brother’s wife, one morning at breakfast.
“My dear Rose,” I answered, “why should I do anything? My position is comfortable one. I have enough money-or nearly enough-for my needs (on one ever has quite enough you know); I enjoy a good social position. I am brother to Lord Burlesdon,brother-in-low to that most charming lady, his wife. Surely it is enough!”
“You are nine-and-twenty,” she remarked, “and you’re done nothing but—“
“Travel about? It is true. Our family doesn’t need to do things.”
This re mark of mine rather annoyed Rose, for everyone knows that, pretty as she is herself, her family is hardly of the same rank as Rassendyllys. Beside her attractions she possessed a large fortune, and my brother Robert, Lord Burlesdon, was wise enough not to mind whether her family were ancient or not
Well, if my life had been a useless one in Rose’s eyes, I had picked up a good deal of pleasure and a good deal of knowledge. I had been to German school and a German University, and spoke German as perfectly as I spoke English. I was also quite a good ay French. I was, I believe, a fairly good swordsman, and a good shot. I could ride any kind of horse, and my head was as cool a one as you could find, in spite of flaming red hair on it.
“The difference between you and Robert,” said my sister-in-law, “is that he recognizes the deuties of his position, and you only see the opportunities of yours.”
“To a man of spirit, my dear Rose,” I answered, “ opportunities are duties.”
“Nonsense! “ said she, throwing her head back, after a moment she went on: “Now here is Sir Jacob Borrodaile offering you exactly what you might be equal to.”
“A thousand thank!” I put in
“He’s to be an ambassador in six month, and Robert says that he’ll take you with him as an attaché. Do take it, Rudolf—to please me.”
Now when my sister-in-law puts the matter in that way, bringing her pretty eyebrows together, twisting her little hands, all because of an idle fellow like myself, for whom she has no natural responsibility, the voice of conscience wakes in me. Besides, I thought it possible I could pass the time in the position suggested with with some amusement. Therefore I said:
“My dear sister-in-law, if in six month’ time nothing has happened to prevent me, and Sir Jacob invites me, why, then I’ll go with him.”
“Oh, Rodolf, how good of you! I am glade!” My promise was thus given; but six months is a long time, and I wanted to find something interesting to do meanwhile. It suddenly came to my mine that I would visit Ruritania, as I saw in the papers that Rudolf the Fifth was to be crowned at Stresau in course of next three weeks, with great ceremony.
For various reason I had never been to that highly interesting and important kingdom, which, though small one, had played no small part in European history, and might do same again under the power of young and strong ruler, such as the new king was said to be. At once I made up my mind to go, and began my preparations.
It has never been my practice to tell my relations where I am going on my many journeys, and as I did not want to be opposed in this case, I merely said I was going for a walking tour in the Alps. Rose very pleased, but when I suggested I might write a book about the political and social problems of that district, she cried out with pleasure.
“That would be splendid,” she said’ “wouldn’t it Robert?”
“It is one of the best ways of introducing yourself to political life in these days,” said Robert, who had written several books himself.
“Now promise, but if I find enough material, I will.”
“No, I won’t promise, but if I find enough material, I will.”
“That’s fair enough,” said Robert
“Oh, material doesn’t matter,” said Rose
But she could not get more than half promise out of me. To tell the truth, I did not think for a moment that the story of tour that summer would stain any paper or spoil any pen. And that shows how little we know what the future holds. For here I am, carrying out my half promise, a book though it will hardly serve as an introduction to political life, and had nothing to do with the Alps.
Nor would it please Rose, I fear, if I ever gave it to her to read, but that is something which I have no intention of doing.
On my way through Paris, a friend came to see me at the station. As we stood talking by the train, he suddenly left me to speak to a lady. Following him with my eyes, I saw him raise him his hat to graceful and fashionable dressed woman, about thirty, tall and dark. In a moment or two he returns to me.
“You’ve got a charming travelling companion,” my friend told me. “That’s Antoinette de Mauban, and they say that the Duke of Strelsau-king Rudolf’s brother you know-has distinguished her by his attentions. She is a widow, rich and ambitious. Who knows what she aiming at?”
However, the pretty widow did not appear to want to know me, for I saw no more of her, although we were on the same train.
As soon as I reached the Ruritanian frontier (where the official looked at me as if he had seen a ghost), I bought the papers, and found in them news which would have effect on my movements. For some unexplained reason the date of the coronation had been suddenly advanced, and was to take place on the next day but one. The whole country was excited about it, and learnt that Strelsau was crowded. Rooms’ ware all let and hotels overflowing; there would be very little chance of my getting a lodging without paying a very high price.
Accordingly I decided to stop at Zenda, a small town fifty miles from the capital, and about ten miles from the trontier. My train reached there in the evening; I would spend the next day, Tuesday, in waking over the hills, and taking a look at the famous castle, and go by train to Strelsau on the Wednesday morning, returning at night to sleep at Zenda.
I therefore got out at Zenda, and as the train passed where I stood, I saw Madam de Mauban in her place; clearly she was going though than I, reserved a lodging there.
I was very kindly received at hotel-really no more than an inn-kept by a fat old lady and her two daughters. They were good, quiet people. The old lady was the duke, for he was now, since the late king’s death, master of the Zenda lands and the Castle, which rose grandly on a steep hill at the end of the valley, a mile or so from inn. The old lady, indeed, regretted that the Duke was not on throne, instead of his brother.
“We know Duke Michael,” said she. “He has always lived among as; every Ruritannian knows Duke Michael. But the ling is almost stranger; he has been abroad, not one in ten knows him even by sight.”
“And now,” said one of the young women, “they say he has shaved off his beard, so that no one at all knows him.”
“Shaved his beard!” Cried her mother. “Who says so?”
“Johann, the Duke’s forest-guard. He has seen the king.”
“Ah, yes. He king, sir, is now at the Duke’s hunting-lodge in the forest here; from here he goes to Strelsau to be crowned on Wednesday morning.’
I was interested to hear this, and made up my mind next day to walk in the direction of the lodge, on the chance of coming across the king.
“I wish he would stay at his hunting,” went on the old women, “and let our Duke be crowned on Wednesday.”
“As for me,” said the younger and prettier of two daughters, “I hate black Michael! A red Elphberg for me, mother! The King’s hair, they say, is as red as- as-” She laughed as looked across at me
“Many a man has cursed his red hair before now,’ said the old lady.
“But never a woman!” cried the girl.
I thought it time to prevent a quarrel. “How comes the king to be here?” I asked “It is the Duke’s land, you say.”
“The Duke invited him, sir, to rest here till Wednesday. The Duke himself is at Strelsau, preparing to receive the king.” “Then they’re friend?”
The younger girl threw back her head. “Yes,” she said, “they love one another as men do who want the same place and the same wife!”
The old woman looked angry, so I have hastily:
“The same place? You mean the throne, I suppose. But the same wife? How’s that, young lady?”
“All the world knows that Black Michael-well, then, mother, the Duke-would give his soul to marry his cousin, the Princess Flavia, who is to be the Queen.”
“Well,” I said, “I begin to be sorry for your Duke. But younger son has to take what the elder leaves, and be as thankful to God as he can.” I laughed, thinking of Madame de Mauban and her journey to Strelsau.
A heavy step sounded at the door and a man came in.
“We have company, Johann,’ said my hostess, and the fellow pulled off his cap.
The moment he looked at me, to my astonishment he took a step back as though, like the frontier official, he had seen something wonderful.
“What’s the matter, Johann?” asked the elder girl. “This is a gentleman on his travels, come to see the coronation.”
The man had recovered himself, but he was looking at me in a strange, almost fierce, manner.
“Good evening to you,” said I.
“Good evening, sir” he replied in low voice, and younger girl began to laugh.
“See Johann,” she said, “it is colour you love. He was surprised at your hair, sir. It’s not colour we see most of, here in Zenda.”
I beg your pardon, sir,” said Johann.
I said good night to them all and rose to my feet. The girl ran to light me on the way to my room. Johann still looked to me strangely as I passed. As the girl went before me up stairs she said:
“Maybe she prefers yours,” I suggested.
“I meant, sir, in a man.”
“What,” I asked, “does colour matter in a man?”
“I don’t know, sir, but I like yours-it’s the Elphberg red.
“Colour in man,” said I, “is matter of no more importance than that!”-and I gave her something of no value.
“I hope the kitchen door is shut,” she said.
“Let’s hope so,” I answered, and left her.
In fact, however, as I now know, colour is sometime of great importance to a man
Somboon's Translation: English intoThai 
Title : Ash
By : Milinda Lo
Title:Ash
By :Milinda Lo
อาจารย์หนูขอเปลี่ยนเรื่องนะค่ะ
Title:The prisoned of zenda
By: Anthony Hope
Longman publishing
CHAPTER 1
THE RASSENDYLL FAMILY
“I wonder when the world you’re going to do anything, Rudolf?” said my brother’s wife, one morning at breakfast.
“My dear Rose,” I answered, “why should I do anything? My position is comfortable one. I have enough money-or nearly enough-for my needs (on one ever has quite enough you know); I enjoy a good social position. I am brother to Lord Burlesdon,brother-in-low to that most charming lady, his wife. Surely it is enough!”
“You are nine-and-twenty,” she remarked, “and you’re done nothing but—“
“Travel about? It is true. Our family doesn’t need to do things.”
This re mark of mine rather annoyed Rose, for everyone knows that, pretty as she is herself, her family is hardly of the same rank as Rassendyllys. Beside her attractions she possessed a large fortune, and my brother Robert, Lord Burlesdon, was wise enough not to mind whether her family were ancient or not
Well, if my life had been a useless one in Rose’s eyes, I had picked up a good deal of pleasure and a good deal of knowledge. I had been to German school and a German University, and spoke German as perfectly as I spoke English. I was also quite a good ay French. I was, I believe, a fairly good swordsman, and a good shot. I could ride any kind of horse, and my head was as cool a one as you could find, in spite of flaming red hair on it.
“The difference between you and Robert,” said my sister-in-law, “is that he recognizes the deuties of his position, and you only see the opportunities of yours.”
“To a man of spirit, my dear Rose,” I answered, “ opportunities are duties.”
“Nonsense! “ said she, throwing her head back, after a moment she went on: “Now here is Sir Jacob Borrodaile offering you exactly what you might be equal to.”
“A thousand thank!” I put in
“He’s to be an ambassador in six month, and Robert says that he’ll take you with him as an attaché. Do take it, Rudolf—to please me.”
Now when my sister-in-law puts the matter in that way, bringing her pretty eyebrows together, twisting her little hands, all because of an idle fellow like myself, for whom she has no natural responsibility, the voice of conscience wakes in me. Besides, I thought it possible I could pass the time in the position suggested with with some amusement. Therefore I said:
“My dear sister-in-law, if in six month’ time nothing has happened to prevent me, and Sir Jacob invites me, why, then I’ll go with him.”
“Oh, Rodolf, how good of you! I am glade!” My promise was thus given; but six months is a long time, and I wanted to find something interesting to do meanwhile. It suddenly came to my mine that I would visit Ruritania, as I saw in the papers that Rudolf the Fifth was to be crowned at Stresau in course of next three weeks, with great ceremony.
For various reason I had never been to that highly interesting and important kingdom, which, though small one, had played no small part in European history, and might do same again under the power of young and strong ruler, such as the new king was said to be. At once I made up my mind to go, and began my preparations.
It has never been my practice to tell my relations where I am going on my many journeys, and as I did not want to be opposed in this case, I merely said I was going for a walking tour in the Alps. Rose very pleased, but when I suggested I might write a book about the political and social problems of that district, she cried out with pleasure.
“That would be splendid,” she said’ “wouldn’t it Robert?”
“It is one of the best ways of introducing yourself to political life in these days,” said Robert, who had written several books himself.
“Now promise, but if I find enough material, I will.”
“No, I won’t promise, but if I find enough material, I will.”
“That’s fair enough,” said Robert
“Oh, material doesn’t matter,” said Rose
But she could not get more than half promise out of me. To tell the truth, I did not think for a moment that the story of tour that summer would stain any paper or spoil any pen. And that shows how little we know what the future holds. For here I am, carrying out my half promise, a book though it will hardly serve as an introduction to political life, and had nothing to do with the Alps.
Nor would it please Rose, I fear, if I ever gave it to her to read, but that is something which I have no intention of doing.
On my way through Paris, a friend came to see me at the station. As we stood talking by the train, he suddenly left me to speak to a lady. Following him with my eyes, I saw him raise him his hat to graceful and fashionable dressed woman, about thirty, tall and dark. In a moment or two he returns to me.
“You’ve got a charming travelling companion,” my friend told me. “That’s Antoinette de Mauban, and they say that the Duke of Strelsau-king Rudolf’s brother you know-has distinguished her by his attentions. She is a widow, rich and ambitious. Who knows what she aiming at?”
However, the pretty widow did not appear to want to know me, for I saw no more of her, although we were on the same train.
As soon as I reached the Ruritanian frontier (where the official looked at me as if he had seen a ghost), I bought the papers, and found in them news which would have effect on my movements. For some unexplained reason the date of the coronation had been suddenly advanced, and was to take place on the next day but one. The whole country was excited about it, and learnt that Strelsau was crowded. Rooms’ ware all let and hotels overflowing; there would be very little chance of my getting a lodging without paying a very high price.
Accordingly I decided to stop at Zenda, a small town fifty miles from the capital, and about ten miles from the trontier. My train reached there in the evening; I would spend the next day, Tuesday, in waking over the hills, and taking a look at the famous castle, and go by train to Strelsau on the Wednesday morning, returning at night to sleep at Zenda.
I therefore got out at Zenda, and as the train passed where I stood, I saw Madam de Mauban in her place; clearly she was going though than I, reserved a lodging there.
I was very kindly received at hotel-really no more than an inn-kept by a fat old lady and her two daughters. They were good, quiet people. The old lady was the duke, for he was now, since the late king’s death, master of the Zenda lands and the Castle, which rose grandly on a steep hill at the end of the valley, a mile or so from inn. The old lady, indeed, regretted that the Duke was not on throne, instead of his brother.
“We know Duke Michael,” said she. “He has always lived among as; every Ruritannian knows Duke Michael. But the ling is almost stranger; he has been abroad, not one in ten knows him even by sight.”
“And now,” said one of the young women, “they say he has shaved off his beard, so that no one at all knows him.”
“Shaved his beard!” Cried her mother. “Who says so?”
“Johann, the Duke’s forest-guard. He has seen the king.”
“Ah, yes. He king, sir, is now at the Duke’s hunting-lodge in the forest here; from here he goes to Strelsau to be crowned on Wednesday morning.’
I was interested to hear this, and made up my mind next day to walk in the direction of the lodge, on the chance of coming across the king.
“I wish he would stay at his hunting,” went on the old women, “and let our Duke be crowned on Wednesday.”
“As for me,” said the younger and prettier of two daughters, “I hate black Michael! A red Elphberg for me, mother! The King’s hair, they say, is as red as- as-” She laughed as looked across at me
“Many a man has cursed his red hair before now,’ said the old lady.
“But never a woman!” cried the girl.
I thought it time to prevent a quarrel. “How comes the king to be here?” I asked “It is the Duke’s land, you say.”
“The Duke invited him, sir, to rest here till Wednesday. The Duke himself is at Strelsau, preparing to receive the king.” “Then they’re friend?”
The younger girl threw back her head. “Yes,” she said, “they love one another as men do who want the same place and the same wife!”
The old woman looked angry, so I have hastily:
“The same place? You mean the throne, I suppose. But the same wife? How’s that, young lady?”
“All the world knows that Black Michael-well, then, mother, the Duke-would give his soul to marry his cousin, the Princess Flavia, who is to be the Queen.”
“Well,” I said, “I begin to be sorry for your Duke. But younger son has to take what the elder leaves, and be as thankful to God as he can.” I laughed, thinking of Madame de Mauban and her journey to Strelsau.
A heavy step sounded at the door and a man came in.
“We have company, Johann,’ said my hostess, and the fellow pulled off his cap.
The moment he looked at me, to my astonishment he took a step back as though, like the frontier official, he had seen something wonderful.
“What’s the matter, Johann?” asked the elder girl. “This is a gentleman on his travels, come to see the coronation.”
The man had recovered himself, but he was looking at me in a strange, almost fierce, manner.
“Good evening to you,” said I.
“Good evening, sir” he replied in low voice, and younger girl began to laugh.
“See Johann,” she said, “it is colour you love. He was surprised at your hair, sir. It’s not colour we see most of, here in Zenda.”
I beg your pardon, sir,” said Johann.
I said good night to them all and rose to my feet. The girl ran to light me on the way to my room. Johann still looked to me strangely as I passed. As the girl went before me up stairs she said:
“Maybe she prefers yours,” I suggested.
“I meant, sir, in a man.”
“What,” I asked, “does colour matter in a man?”
“I don’t know, sir, but I like yours-it’s the Elphberg red.
“Colour in man,” said I, “is matter of no more importance than that!”-and I gave her something of no value.
“I hope the kitchen door is shut,” she said.
“Let’s hope so,” I answered, and left her.
In fact, however, as I now know, colour is sometime of great importance to a man
แปล
ภรรยาของน้องชายของฉันถามฉันในที่กำลังรับประทานอาหารเช้าในเช้าวันหนึ่งว่า “ ฉันสงสัยจริงๆว่าเมื่อคุณเดินทางไปที่อื่นๆในโลกนี้คุณจะทำอะไรลูดอฟ?” ฉันจึงตอบเธอว่า“โรสที่รัก” “ทำไมฉันต้องทำอะไรในเมื่อที่ๆฉันอยู่ตอนนี่สบายดีอยู่แล้ว (ไม่มีใครเคยเงียบขนาดนี้มาก่อน) ตอนนี้ฉันมีความสุขกับสถานะ ทางสังคมของตัวเอง ฉันเป็นน้องชายของลอร์ดเบอร์เลสดันและเป็นน้องสามีของผู้หญิงมี่มีเสน่ห์ เช่นภรรยาของเขา เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
เธอจึงพูดว่า “แต่คุณอายุ 29 ปี แล้วนะ” “แต่คุณไม่ทำอะไรเลยยกเว้น…”
ฉันจึงพูดออกมาจากใจว่า “ท่องเที่ยวอะไรกัน นี่คือเรื่องจริงที่ว่าครอบครัวของเราไม่ต้องการที่จะทำมันหรอก” ซึ่งนั้นทำให้โรสรำคาญ ทุกๆคนรู้ดีว่า เธอช่างน่าสงสารเสียเหลือเกินครอบครัวของเธอไม่มีบรรดาศักดิ์อะไรไม่เหมือนกับราสเซนเดอ ในขณะเดียวกันความน่าดึงดูดใจของเธอทำให้เธอเป็นเจ้าของโอกาสสำคัญ พี่ชายของฉันโรเบิร์ด หรือ ลอร์ด เบอร์เลสดันผู้ที่ไม่ชาญฉลาดพอที่จะแยกแยะได้ว่าตระกูล ของเธอนั้นเป็นตระกูลเก่าแก่หรือไม่
ถ้าชีวิตของฉันไม่มีประโยชน์ในสายตาของโรสเลยก็ดีฉันเลือกข้อตกลงที่ดีนั้นด้วยความยินดี และ ข้อตกลงที่ดีเกี่ยวนั้นกับความรู้ ฉันเคยไปเรียนอยู่ในโรงเรียน และ มหาวิทยาลัยของประเทศเยรมันฉันสามารถพูดภาษาเยรมันได้เป็นอย่างดีเช่นเดียวกันกับภาษาอังกฤษ อีกทั้งฉันยังสามารถพูดภาษาฝรั่งเศสได้ดีทีเดียว ตัวฉันเองเคยเชื่อว่าความยุติธรรมของนักดาบและความแม่นยำจะทำให้ฉันสามารถขี่ม้าชนิดใดก็ได้ ฉันรู้สึกเย็นบนหัวมากกว่าที่สุดที่คุณเคยรู้สึกถึงแม้นว่าฉันจะมีผมสีแดงเพลิงก็ตาม
พี่สะใภ้ของฉันพูดขึ้นมาว่า “สิ่งที่แตกต่างระหว่างคุณและ โรเบิร์ด คือ เขาตระหนักอยู่เสมอว่าตำแหน่งหน้าที่ของเขาเสมอว่าคืออะไร แต่สำหรับคุณนั้นคุณเพียงแค่เห็นแก่โอกาสของตัวเองเท่านั้น”
“โรสที่รัก สำหรับผู้ชายแล้วโอกาสคือหน้าที่”
เธอจึงส่ายศีรษะไปมาแล้วพูดว่า “ช่างโง่เสียจริง” และหลังจากที่เธอจากไป “ท่านผู้นี้คือ ท่านเซอร์จาคอบ บอร์โรว์เดล ผู้ที่พี่อยากแนะนำให้รู้จัก ดูแล้วน่าจะอายุเท่ากัน” ฉันจึงตอบกลับไปว่า “ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร”
โรเบิร์ดยังบอกอีกว่า “เขาจะมาเป็นทูตประจำที่นี่ในอีก 6 เดือน “เขาอาจะเสนอให้เธอเป็นผู้ติดดามทูต ลูดอฟ ได้โปรดรับปากเขาเพื่อเห็นแก่พี่”
ในขณะที่พี่สะใภ้ของฉันกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่นั้น เธอก็ขมวดคิ้ว บิดข้อมือ อาจจะเป็นเหมือนอย่างที่ฉันทำก็ได้ สำหรับคนที่ไม่มีพรสวรรค์อย่างเธอ เสียงภายใต้จิตสำนึกดังอยู่ภายในตัวฉันเช่นนั้น ฉันคิดว่าฉันจะสามารถข้ามผ่านข้อเสนอที่น่าสนุกนี้ไปได้
ฉันจึงพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้ที่รักถ้าในอีก 6 เดือนข้างหน้าไม่มีใครขัดขวางฉัน และ ท่านจาคอบชวนฉันจริงๆ ละก็ ทำไมฉันจะไม่ไปกับเขาล่ะ”
“โอ้ลูดอฟเธอช่างวิเศษจริงๆ ฉันดีใจที่สุดเลย” ดังคำสัญญาที่ฉันให้ไว้ แต่ระยะเวลา 6 เดือนช่างยาวนานเหลือเกิน ฉันหมายความว่าฉันต้องการหาอะไรที่น่าสนใจทำไปก่อน และ ทันใดนั้นเองฉันก็นึกได้ว่าครวนไปเยี่ยมรูริทาเนียร์ ดังเช่นฉันเห็นในจดหมายของลูดอฟที่ที่ 5 ผู้ซึ่งจะเฉลิมฉลองการปราบดาภิเษกในอีก 3 เดือนข้างหน้าที่เมืองสเตรซอล
ดังที่หลายๆเหตุผลที่กล่าวมานั้นเอง ฉันก็แทบที่จะไม่เคยเดินทางไปในที่ๆน่าสนใจมากเท่านี้มาก่อน อีกทั้งเป็นอาณาจักรที่สำคัญอีกด้วย โดยที่แห่งเปรียบดังเป็นชิ้นจิ๊กซอเล็กๆในประวัติศาสตร์ยุโรป และ บางครั้งยังเป็นบรรทัดฐานแห่งความอ่อนเยาว์และแข็งแรง ดังเช่นกษัตริย์องค์ใหม่เคยพูดไว้เช่นนั้น ดังนั้นนี่คือเหตุผลที่ฉันตัดสินใจที่จะเตรียมตัวให้พร้อม และ เดินทางไป
มันไม่ใช่การฝึกฝนที่จะบอกใครว่าเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉัน ในขณะที่ฉันอยู่ระหว่างการเดินทาง และฉันก็ไม่อยากให้เกิดการขัดแย้งกันเพราะสาเหตุนี้ ฉันเพียงแค่พูดเท่านั้นว่าต้องการออกเดินทางไปยังเทือกเขาแอลป์ ซึ่งทำให้โรสไม่พอใจนัก แต่เมื่อฉันเสนอว่าจะเขียนหนังสือเกี่ยวกับการเมือง และ ปัญหาสังคมในแถบนั้น เธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความยินดี พร้อมพูดว่า
“มันช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน” “ใช่หรือไม่โรเบิร์ด”
โรเบิร์ดผู้ที่เคยเขียนหนังสือมาแล้วหลายต่อหลายเล่มตอบว่า “มันเป็นหนทางที่ดีที่สุดในตอนนี้ที่จะแนะนำตัวเองสู่ชีวิตการเมมองในปํจจุบัน
โรสพูดอย่างจริงจังขึ้นมาบ้างว่า “คุณจะสัญญาตอนนี้ได้หรือไม่ว่าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ”
“ไม่ฉันไม่สัญญา แต่ถ้าหากฉันหาแรงบันดาลใจในการเขียนได้ฉันก็จะทำ”
โรเบิร์ดจึงพูดขึ้นมาบ้างว่า “มันก็เสมอภาคกันทุกฝ่าย”
โรสจึงพูดว่า “โอ้ แรงบันดาลใจนั้นไม่สำคัญเลย” แต่เธอก็ไม่ได้อะไรมากไปกว่าคำสัญญาครึ่งๆกลางๆของฉัน ถ้าว่ากันตามความจริงในนาทีนี้ การเดินทางท่องเที่ยวของฉันในช่วงฤดูร้อนช่างทำให้เปลืองกระดาษและปากกาเสียจริง และนั้นก็ทำให้เราได้รู้ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้นในอนาคต สำหรับตัวฉันในขณะนี้ฉันกำลังแบกรับอีกส่วนหนึ่งของคำสัญญานั้น และ เขียนหนังสือในเรื่องที่ตัวเองไม่เคยนึกจะเขียนมาก่อน เรื่องราวในหนังสือนั้นแทบที่จะไม่ให้ประโยชน์อะไรเลยเกี่ยวกับการเริ่มต้นชีวิตทางการเมือง อีกทั้งตัวฉันเองก็ยังไม่มีอะไรจะทำที่เทือกเขาแอลป์อีกด้วย
ฉันกลัวว่าโรสไม่น่าจะยินดีกลับเรื่องนี้ ถ้าฉันให้เธออ่านหนังสือเล่มนี้ แต่มันก็เป็นแค่อะไรบางอย่างที่ฉันไม่สนใจจะทำ
ในระหว่างการเดินทางของฉันผ่านปารีส เพื่อนของฉันได้มาพบฉันที่สถานีรถไฟ ในขณะที่เรากำลังยืนคุยกันอยู่ข้างรถไฟ เขาก็เดินไปคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อฉันมองตามเขาไปฉันเห็นเขาถอดหมวกออกเพื่อเป็นการแสดงความเคารพแก่ผู้หญิงคนนั้น เธอสวมหมวกที่ดูสวยงามอีกทั้งยังแต่งกายทันสมัย เธอน่าจะอายุราวๆ 30 ปี เห็นจะได้ สูง และ มีผิวสีเข้ม ในอีกนาทีสองนาที่ถัดมาเขาเดินกลับมาหาฉัน
เพื่อนของฉันพูดกับฉันว่า “คุณมีเพื่อนร่วมทางที่แสนมีเสน่ห์” “เธอคือ แอนโทเน่ เดอ มัวบัน” และเขากำลังลือกันว่า ท่านดยุคแห่งเสตรทซอลกำลังสนใจเธอ เธอเป็นหญิงหม้ายผู้ร่ำรวยและเปี่ยมด้วยความ-ทะเยอทะยาน ใครจะรู้ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ อย่างไรก็ตามฉันรู้สึกดีที่หญิงหม้ายคนนั้นไม่ได้มีท่าทีว่าอยากรู้จักกับฉัน เพื่อฉันจะได้ไม่ต้องพบกับเธออีก แต่อย่างไรก็ตามเราก็อยู่บนรถไฟขบวนเดียวกัน ทันใดนั้นเองฉันก็มาถึงชายแดนเมืองลูริทาเนียนเมื่อพนักงานเห็นฉันก็ตกใจราวกับเห็นผี
ฉันซื้อกระดาษและได้ยินข่าวต่างๆซึ่งส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของฉันในทันที สำหรับบทเรียนที่ไม่คาดคิดในวันนี้คือ วันราชาภิเษกถูกเลือนออกไปอีก ทั่วทั้งเมืองล้วนตื่นเต้นกับข่าวนี้ และ ฉันก็ยังได้เรียนรู้ว่าเมือง สเตรทซอลมีคนอาศัยอยู่มากมายขนาดนี้ ห้องพัก และ โรงแรมล้วนเต็มหมด นับเป็นโชคเล็กๆของฉันที่สามารถหารห้องเช่าได้ราคาไม่แพงนัก หลังจากนั้นฉันตัดสินใจหยุดพักที่เซนดร้า ซึ่งเป็นเมืองเล็กๆอยู่ห่างจากเมืองหลวงประมาณ 15 ไมล์ และ อยู่ห่างจากชายแดนประมาณ 10 ไมล์ รถไฟของฉันไปถึงที่นั้นในตอนเย็น ฉันใช้เวลาในวันถัดไปซึ่งเป็นวันอังคารไปกับการเดินท่งข้ามเขา และ เที่ยวชมปราสาทที่มีชื่อเสียงต่างๆ รวมทั้งนั่งรถไฟไปสเตรทซอลในเช้าวันพุทธ และ กลับมานอนที่เซนดร้าในตอนกลางคืน
ดังนั้นก่อนที่ฉันจะออกจากเซนดร้า และ รถไฟแล่นผ่านบริเวณที่ฉันกำลังยืนอยู่ ฉันเห็นมาดาม เดอ มัวบันที่ที่นั่งของเธอ เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าเธอจะเดินทางไปยังสเตรทซอลและเธอก็จองที่พักไว้ที่นั้นเช่นกัน
ฉันได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีที่โรงแรม และ แน่นอนว่าเป็นเพียงโรงแรมเล็กๆเท่านั้น ซึ่งดูแลโดยหญิงชรารูปร่างอ้วนกับลูกสาวสองคน พวกเขาค่อนค้างเป็นคนดีและสุภาพ หญิงชราเล่าให้ฉันฟังว่า เธอเคยพบท่านดยุคตั้งแต่ก่อนที่พระราชาองค์ก่อนจะสิ้นพระชนม์ ท่านดยุคผู้ที่เป็นเจ้าของเมือเซนดรา และ ปราสาทต่างๆซึ่งเต็มไปด้วยดอกกุหลาบปกคลุมไปทั่วเขาจนสุดหมู่บ้านกินระยะทางเป็นไมล์ๆจากโรงแรมเล็กๆแห่งนี้ อันที่จริงแล้วหญิงชราผู้นี้รู้สึกเสียใจที่ท่านดยุคควรที่จะได้ขึ้นครองราชย์แทนพี่ชายของเขา
หญิงบอกกับฉันว่า “ เรารู้จักท่านดยุคไมเคิล” “ท่านอยู่กับพวกเราตลอดเวลา ชาวลูริทาเนียนทุกคนรู้จักท่านดยุคไมเคิล แต่พระราชานี่ซิเราแทบที่จะไม่รู้จักท่านเลยราวกับว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า เพราะว่าท่านไปอาศัยอยู่ต่างประเทศ มีไม่ถึงหนึ่งในสิบคนเท่านั้นที่จะรู้จักท่านจากสัญญาลักษณ์ต่างๆ”
จากนั้นหญิงสาวคนหนึ่งก็พูขึ้นมาว่า “และตอนนี้เขาว่ากันว่า พระองค์ทรงโกนเคราออกแล้วด้วยล่ะ” “ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้จักเขา” “โอ้แม่เจ้า! โกนเครางั้นเหรอใครกันที่พูดเช่นนั้น”
“โจฮันผู้ซึ่งเป็นท่านดยุคผู้ปกป้องป่าซึ่งเขาเองก็เคยพบท่านพระราชามาแล้ว”
“อ้อใช่แล้ว ตอนนี้พระราชากำลังอยู่กับท่านดยุค ผู้ที่เป็นนักล่าสัตว์ในป่าแถบนี้ ซึ่งอยู่ระหว่างทางจากที่นี่ไปสเตรทซอลซึ่งในเช้าวันพุทธจะมีงานราชาภิเษก”
ฉันรูสึกสนใจในสิ่งที่ฉันเพิ่งจะได้ยิน และ ตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะเดินทางที่นั้นด้วยหวังว่าจะได้พบท่านพระราชา
หญิงชราพูดขึ้นมาบ้างว่า “ฉันหวังว่าเขาจะกำลังล่าสัตว์นะ” “และหวังว่าเขาจะพาท่านดยุคของพวกเรากลับมาในวันราชาภิเษก”
หญิงสาวสองคนพูดเสริมว่า “เราก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน” “เราไม่ชอบผมของท่านไมเคิลที่มีสีดำ เราชอบผมสีแดงแอฟเบิร์ก” “เขาว่ากันว่าเมื่อก่อนผมของพระองค์นั้นแดงราวกับ…..” เธอหัวเหราะแล้วมองมาที่ฉัน
หญิงชราเล่าให้ฟังว่า “เมื่อก่อนผู้ชายหลายคนมีผมสีแดงน่าเกียจ”
หญิงสาวพูดเสริมว่า “แต่ผู้หญิงไม่มีหรอกนะ”
ฉันคิดว่าถึงเวลาที่จะหยุดการทำเลาะกันที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
ฉันจึงถามว่า “ทำไม่พระราชาจึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ” “คุณบอกว่ามันเป็นดินแดนของท่านดยุคไม่ใช่หรือ”
เธอตอบว่า “ท่านดยุคเชิญท่านมาพักผ่อนที่นี่ก่อนถึงวันพุทธ” “ท่าดยุคได้เตรียมการต้อนรับพระราชาที่สเตรทซอลด้วยตัวท่านเองเชียวนะ”
“ถ้าเช่นนั้นหมายความว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันใช่หรือไม่?”
หญิงสาวพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่แล้วพวกเขารักกันอย่างเช่นชายสองคนที่ต้องการแผ่นดินผืนเดียวกัน และ ผู้หญิงคนเดียวกัน”
แน่จึงถามย้ำเพื่อความแน่ใจว่า “แผ่นดินผืนเดียวกันงั้นหรือ ? นั่นคงหมายถึงราชบัลลังค์ แต่ผู้หญิงคนเดียวกันนี่ซิฉันไม่เข้าใจ มันเป็นยังไงมายังไงกันแน่คุณผู้หญิง”
“คนทั้งโลกต่างรู้จักท่านไมเคิลเป็นอย่างดี แม่ของท่านบังคับให้ท่านแต่งานกับพระญาติของท่าน เจ้าหญิง- ฟราเวียร์ ผู้ที่จะเป้นราชินีในอนาคต”
“เช่นนี้เองรึ” “ฉันเริ่มรู้สึกเสียใจกับท่านดยุคของพวกคุณซะแล้วซิ แต่ลูกคนสุดท้องก็ต้องทำตามที่ผู้ใหญ่สั่ง และ ต้องขอบคุณพระเจ้าที่เขาทำได้” ฉันหัวเหราะและนึกถึงมาดาม เดอ มัวบัน และ การเดินทางสู่ สเตรทซอลของเธอ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าดังๆที่หน้าประตุ และจากนั้นผู้ชายคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามา
คุณผู้หญิงบอกเขาว่าให้ถอดหมวกออกซะอีกทั้งยังบอกเขาว่า “โจฮานเรากำลังมีแขก”
เมื่อเขามองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ และ ก้าวจากไป ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ชายแดนที่พบเจออะไรที่ผิดปรกติจนน่าสงสัย
หญิงชราจึงถามเขาว่า “โจฮานมีอะไรรึ?” “นี่คือท่านสุภาพบุรุษที่กำลังจะเดินทางไปงานราชาภิเษก”
ผู้ชายคนนั้นรู้สึกดีขึ้นแต่ก็ยังคงมองฉันด้วยท่าทีแปลกๆ และ น่ากลัว
ฉันจึงพูดกับเขาว่าสวัสดีตอนเย็นครับ”
เขาตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “สวัสดีตอนเย็นครับท่าน” และหญิงสาวทั้งสองคนก็เริ่มหัวเราะ
เธอพูดว่า “เห็นโจฮานไหม” “นี่นะหรือสีผมที่คุณชอบ เขาเห็นผมคุณแล้วอดประหลาดใจไม่ได้ มันไม่ใช่สีที่คุณจะเห็นไดบ่อยๆในเซนดร้า”
โจฮานจึงพูดขึ้นว่า “ผมต้องขอโทษท่านด้วย”
แนบอกลาพวกเขาและเดินจากไป แต่หญิงสาวทั้งสองคนวิ่งมาหาผมระหว่างทางที่ฉันเดินกลับห้องพัก โจฮานยังคงจ้องเขม็งมาที่ฉันขณะที่ฉันเดินผ่านเขา”
ในขณะที่เธอกำลังเดินขึ้นไปข้างบนเฮบอกกับผมว่า “คุณโจฮานคงไม่ชอบสีผมของคุณ”
ฉันกลับบอกเธอกลับไปว่า “บางทีเขาอาจจะชอบคุณ” เธอตอบว่า “แต่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคุณมากกว่านะ”
ฉันจึงอุทานว่า “อะไรนะ! สีผมสำคัญกับผู้ชายเช่นนั้นรึ”
แต่เธอกลับตอบว่า “ไม่รู้ซิท่าน แต่ฉันชอบสีผมของท่านนะ”
ฉันจึงพูดว่า “สีผม กับ ผู้ชาย จะมีอะไรไร้สาระเท่านี้อีไหม?” และฉันก็ให้สิ่งของที่ไม่มีราคาค่างวดอะไรกับเธอ 1 ชิ้น
เธอจึงพูดว่า “หวังว่าประตูห้องครัวจะปิดแล้วนะ” ฉันจึงตอบว่า “ฉันก็หวังเช่นนั้น” และเดินจากไป
ฉันจึงได้แต่นึกว่า ในความเป็นจริงแล้ว ในบางครั้งสีก็มีความสำคัญกับผู้ชายเช่นกัน
แปล บทที่2
ในวันถัดมาฉันได้พบกับสิ่งๆหนึ่งในขณะที่ฉันกำลังเดินทาง เป็นระยะทางกว่า 10 ไมล์ ผ่านป่า ฉันคิดว่า ฉันควรที่จะกลับไปที่สถานนีรถไฟได้แล้ว ดังนั้นฉันจึงบอกลาเพื่อนร่วมทางของฉัน หลังจากนั้นฉันก็ออกเดินทางและปีนข้ามเขา ไปยังเนินเขาที่เป็นที่ตั้งของปราสาทและมุ่งหน้าไปยังป่าไม้ของเซนดร้า ที่นี่เคยเป็นปราการป้องกันศัตรูมาก่อน อีกทั้งยังเป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่ทำให้เราได้รู้จักอดีตอีกด้วย ปราสาทถูกล้อมไปด้วยคูน้ำลึกและกว้าง ส่วนอีกด้านหนึ่งมีตึกสมัยใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นโดยพระราชาองค์ก่อน ที่นี่คือประเทศที่เป็นบ้านของท่านดยุคแห่งสเตรทซอล เมื่อฉันเดินเข้าไปไกล้ๆฉันจึงได้เห็นว่าความเก่าและความใหม่ถูกเชื่อมเข้าหากันด้วยสะพาน อันที่จริงแล้วสะพานนี้เป็นทางเดียวที่จะสาทมารถเข้าไปในปราสทแห่งนี้ได้ ถนนขนาดใหญ่นำไปสู่ตึกใหม่ ฉันลองนึกดูว่าท่านดยุคไมเคิลจะได้รับควาทสะดวกสะบายอย่างไรจากสิ่งนี้ ถ้าหากว่าเขาไม่ต้องการพบเจอผู้ใดก็ตาม เขาก็แค่เดินข้ามสะพานนี้ไป และทำให้มันยกลงกลับเป็นอย่างเดิมหลังจากที่เขาเดินเข้าไปแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้เขาออกไปจากที่นี่ได้นอกจากกองทัพพร้อมอาวุธครบมือเท่านั้น
เมื่อเดินผ่านป่าเข้าไปประมาณ 1-2ชั่งโมง ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ฉันรู้สึกว่าที่นี่ช่างเป็นสถานที่ที่สวยงามจริงๆ ที่นี่ถูกปกคลุมไปด้วยกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ใหญ่ผาดผ่านเหนือศรีษะอีกทั้งแสงอาทิตย์ก็สาดส่องไปทั่วสารทิศ หลังจากนั้นฉันจึงนั่งลงใกล้ๆกับต้นไม้ที่ตายแล้วอีกด้วยเพื่อนั่งสูบไปป์และดื่มดำกับสถานที่แห่งนี้ เมื่อสูบเสร็จแล้วแนก็มองหาที่เพื่อหลับพักผ่อน โดยไม่คำนึงถึงว่าจริงๆแล้วสถานที่แห่งนี้เป็นของท่าน ดยุคไมเคิล ในเวลาต่อมาฉันถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงดัง และ รุนแรง
“ทำไมล่ะ!มีปีสาจอยู่ในนั้นงั้นหรือ ดูซิเขาโกนหนวดเขาคือพระราชา”
ฉันลืมตาขึ้นและพบว่ามีผู้ชาย 2 คน กำลังจ้องมองฉันอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทั้งคู่สวมชุดล่าสัตว์ และ ถือปืน คนหนึ่งตัวเตี้ย ดูแข็งแรง ใบหน้าค่อนข้างเหลี่ยม มีหนวดสีเทา และ มีดวงตาขนาดเล็กสีฟ้า ส่วนอีกคนหนึงนั้น รูปร่างค่อนข้างผอมสูง ผมสีเข็ม ค่อนข้างดูดีทีเดียวฉันั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่งแบบทหาร และเมื่อฉันสังเกตุดูแล้วบุรุสคนที่สองซึ่งคงจะเคยชินกับการเข้าสังคม แต่ฉันคิดว่าเขาต้องเกี่ยวข้องกับทหารเช่นเดียวกันกับฉัน นี่แสดงว่าแขกของฉั้นค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว หลังจากนั้นคนที่สูงอายุกว่าเดินเข้ามาหาฉันตามมาด้วยอีกคนหนึ่งที่ดูแล้วจะสุภาพกว่าซึ่งเขาก้ได้ถอดหมวกออกเพื่อเป็นการใก้เกียรติฉันฉันจึงค่อยๆยืนขึ้นอยางช้าๆ
ชายคนที่สูงอายุกว่าพูดพรางมองฉั้นที่สูง 6 ฟุต 2 นิ้ว ว่า “เขาก็สูงเหมือนกันนะ”
เขาพูดและแตะหมวกของตนเองว่า “ฉันขอถามคุณได้หรือไม่ว่าคุณชื่ออะไร” “การกระทำของคุณนั้นเป็นสิ่งที่บอกแนได้เป็นอย่างดีว่าคุณนั้นเป็นชนชั้นสูง” บุรุสคนที่มีอายุน้อยกว่าแนะนำกับฉันว่า “ผู้นี้คือโคโลแนว เซป ส่วนฉันชื่อ ฟรีซ วัน ทารันทาเฮี่ยม” “เราทั้งสองคนเป้นองครักษ์ของพระราชาแห่งลูริทาเนีย”
ฉันจึงดค้งคำนับพร้อมถอดหมวกปีกกว้างออก และ ตอบว่า “ฉันชื่อรูดอฟ ราเซนเดล เป้นนักท่องเที่ยวจากอังกฤษ ครั้งหนึ่งเมื่อประมาณ 2-3 ปีที่แล้วฉันเคยเป้นเจ้าหน้าที่ทหารของสมเด็จพระราชินีวิคตอเรีย”
“งั้นเราก็เป็นพวกเดียวกันซินะ” ทารันเฮียมส่ายหัว เซปพูดด้วยเสียงที่ต่ำว่า “เช่นนั้นก็ดีคุณราเซนเดล” “คุณอาจจะไม่รู้นะ แต่ว่าคุณคล้ายพระราชาของพวกเรามาก”
สิ่งนี้มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย และ นี่ก็ทำให้ฉันนึกถึงท่าทีของโจฮานเมื่อวันก่อน ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ฉันคงจะคิดให้ดีก่อน ก่อนทีร่จะตักสินใจมาที่รูลิทาเนียนี่ แต่อย่างไรก้ตามมันก็สายไปแล้วที่จะคิดได้ ในขณะเดียวกันนั้นเองมีเสียงออกมาจากป่าไม้ข้างหลัง “ฟริซ ฟริซอยู่ไหนน่ะ” ทารันเฮี่ยนหันไปอย่างรวดเร็ว “นั่นพระราชานี่” เซปหัวเราะผู้ชายท่เพิ่งเดินออกมาจาพุ่มไม่มายืนข้างๆ พวกเราเมื่อฉันมองไปที่เขา ฉันก็ทำให้เขาประหลาดใจมาก จากตำแหน่งที่พระราชาแห่งรูลิทาเนียยืนอยู่นั้น นอกจากเส้นขนบนใบหน้าแล้ว ฉันกับเขาดูคล้ายกันจริงๆ เมื่อพระราชารู้สึกตัวแล้วพระองค์จึงถามว่า “โคโลแนล ฟริซ สุภาพบุรุสท่านนี้เป็นใคร” เซปจึงพูดว่า “นี่ราวกับมีท่านถึง 2 คนงั้นแหละ” พระราชาเริ่มมองมาที่ฉันอีกครั้งและเริ่มหัวเราะอย่างหนัก เขาหยุดหัวเราะแล้วก้าวมาหาฉันพร้อมยื่นมือออกมาทักทายและพูดว่า “ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องชาย” ฉันก้ทำเช่นเดียวกัน และ ดุเขาจะผิดหวังมากเมื่อฉันบอกเขาว่าพรุ่งนี้แนจะเดินทางไปยังสเตรทซอล และ เขาก้เริ่มหัวเราะอีกครั้ง
เขาเรียก “ฟริซ ฟริซ” “ฉันยอมจ่าย 1, 000 ปอนด์ เพื่ที่จะได้เห็นหน้าน้องชายของฉันไมเคิล ตอนที่เขาได้เห้นหน้าเรา 2 คน” ฟริซพูดว่า “จริงหรือท่าน” “ไม่มีทางที่คุณราเซนเดลจะไปสเตรทซอลวันนี้” พระราชาจุดบุหรี่แล้วพูดว่า “แล้วท่านล่ะเซปคิดว่ายังไง” เขาจึงตอบด้วยเสียงดังราวกับคำรามว่า “เขาจะไปแน่นอน”
“คุณหมายถึงอะไรหรือโคโลเนล ที่ว่า ฉันควรเป็นหนี้ราเซนเดลถ้า….นะ” เซปพูดว่า .ท่านเข้าใจถุกแล้ว” ฉันจึงพูดว่า “แน่นอนท่าน” “ฉันจะไปจากรุลิทาเยียคืนนี้” พระราชาจึงพูดว่า “ไม่คุณไม่มีทางไปไหนแน่นอน” “และนี่คือการพูดแบบตรงไปตรงมาแบบที่เซปชอบทำคือ คุณต้องอยู่ที่นี่คืนนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เอาเถอะ คุณไม่ได้เจอพี่ชายทุกวันนะ” เซปและฟริซเห็นด้วยเราจึงเริ่อเดินทางออกจากป่า พระราชานั้นสูบบุหรี่มวลต่อมวลและพูดคุยตลอดทาง ท่านช่างน่าอัศจรรย์และเป็นเพื่อนที่น่าสนใจทีเดียว”
ออกจากป่าหลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เราก็มาถึงที่พักเล้กๆ ที่มีเพียงชั้นเดียวเท่านั้น อีกทั้งยังสร้างจากไม้อีด้วย พนักงานเดินตรงมาหาเราและฉันก้มองไปยังหญิงแก่รูปร่างอ้วนที่ฉันรุ้จัก เธอคือแม่ของโจอานผู้ปกป้องป่า พระราชาพูดขึ้นมาว่า “ถ้างั้นดีเลยโจเซฟ อาหารค่ำพร้อมหรือยัง” พนักงานจึงตอบว่า “พร้อมแล้วค่ะท่าน” หลังจากนั้นเราก็นั่งรัปทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย และ พระราชาก็ยังสั่งไวน์เพิ่มอีกด้วย ฟริซพูดว่า “จำได้หรืไม่ว่าเราจะต้องทำมันอย่างเร็วที่สุด” เซปพูดว่า “ใช่แล้วพรุ่งนี้” พระราชาสั่งให้ทุคนดื่มไวน์อย่างน้อยเพื่อสุขภาพ เขาพูว่า นี่คือน้องชายคนใหม่ของฉัน” แนจึงตอบไปว่า “เพื่อชีวิตที่ยืนยาวแปเบิร์ก” อาหารเริ่มพร่องลงไปบ้างแล้ว ส่วนไวน์ก็รสชาติเหมาะสมกับราคาเลยทีเดียว ฟริซพยายามที่จะห้ามไม่ให้พระราชาพูดในเรื่องที่ไร้สาระ แต่อันที่จริงแล้วมันค่อนข้างที่จะห้ามได้ยากอยุ่ซักหน่อยเพราะเขากำลังเมา และมันก็ใช้เวลาไม่นานเลยที่พวกเราทั้งหมดจะเมาเพราะไวน์ ดั้งนั้นเรื่องต่างๆจึงเกิดขึ้น พระราชาเราให้ฉันฟังถึงเรื่องต่างๆ เช่น เขาคิดจะทำอะไรในอนาคต เซปเคยทำอะไรมาก่อน รวมทั้งเรื่องฟริซกับสาวๆด้วย และฉันก็คิดว่านี่เป็นเวลาที่แสนดีในรูลิทาเนีย พวกเราต่างพูดคุยกันโดยไม่สนใจเริ่งของวันพรุ่งนี้ โจเซฟนำขวด ขวดหนึ่งที่เก่าแก่และสวยงามออกมา เขาพูดว่า “ท่าดดยุคแห่สเตรทซอลสั่งให้ผมมอบไวน์นี้แก่ท่านหลังจากที่ท่านชิมขวดอื่นๆแล้ว” พระราชาชิมไวน์ในแก้วของพระองค์รวมทั้งส่งต่อให้คนอื่นๆ พระราชาพูดว่า “ท่านสุภาพบุรุษ เพื่อนๆ รูดอฟ น้องชาย คุณเปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของรูลิทาเนีย แต่อย่าถามฉันเลยว่าไวน์นี้รสชาติดีเพียงใด เพราะฉันดื่อเพื่อสุขภาพเท่านั้นแบล็คไมเคิล” พระราชายกขวดไวน์ขึ้นดื่มจนหยดสุดท้าย หลังจากนั้นเขาจึงปาขวดไปที่กำแพง เสียงแก้วแตกนั้นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินในหลายๆชั่วโมงมานี้ ฉันรู้สึกง่วงนอนมากจนราวกับว่าสามารถนอนตรงไหนก็ได้แล้วในนาทีนี้
ฉันตื่นขึ้นมาและเห็นว่าเราทุหคนต่างเปียก และฉันก็ยังเห็นอีกว่าในมือของเซปนั้นมีถังน้ำอยู่ ดดยมีฟรีซนั่งอยู่บนโต๊ะซึ่งดุหน้าซีดราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างงั้น ส่วนฉันนั้นก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธพร้อมทั้งปาดน้ำออกจากตาและเส้นผมพรางพูดว่า “เรื่องนี้ชักจะไม่ตลกแล้วนะ มันชักจะไปกันใหญ๋แล้วนะ” เซปพูดว่า เราไม่มีเวลามาทะเลาะกันแล้ว” ฉันยังพูดด้วยความเดือดดาลอีกว่า “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” ฟริซพุดขัดขึ้นมาว่า “ราเซนเดล” เขาลงจากดต๊ะเดินมาจับแขนฉันพร้อมพูดว่า ดุรอบๆซิ” ฉันสังเกตุเห็นร่างของพระราชานอนแพ่อยู่ที่พื้น หน้าของเขาแดงราวกับผมของเขา อีกทั้งยังลมหายใจหนักๆของเขาอีกล่ะ เซปทำการหลบหลู่พระราชาด้วยการเต๊ะเขาอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ไม่ขยับเขยื่อนแต่อย่างใด แนสังเกตุเห็นว่าหน้า และ ผม ของพระราชาก็เปียกน้ำเช่นเดียวกันกับฉัน ฟริซพูดว่า “เราใช้เวลากว่าครึ่งชั่วดมงแล้วในการพยายามปลุกเขา” แนนั่งคุกเข่าลงและฟังชีพจรของเขาวึ่งเต้นช้าลงอย่างผิดปรกติ “ไวน์ขวดสุดท้ายต้องมียาใส่อยู่แน่” ฉันจึงเสนอว่า “เราตต้องการหมมอ” เวปพูดด้วยน้ำเสียงดังก้องรวกับคำรามว่า “ระยะทางไม่ต่ำกว่า 10 ไมล์ จากที่นี่จึงจะมีหมอ และต่อให้มทีหมอเป็นพันๆคนก็คงไม่สามารถพาเขาไปยังสเตรทซอลได้ภายในวันนี้” ฉันจึงพูดขึ้นมาว่า “แต่งานราชาภิเษกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว” ฟริซพูดว่า เราควรที่จะส่งจดหมายไปบอกเขาว่าพระองคป่วย” เซปหัวสเหราะด้วบน้ำเสียงดูแคลนว่า “ถ้าเขาไม่ได้สวมมงกุฎวันนี้เขาจะไม่มีโอกาสได้เป็นพระราชา” ฉันจึงพุว่า “ทำไมล่ะ” “ประชาชนทุกคนมารวมตัวกันเพื่อที่จะได้พบพระองค รวมทั้งทหารอีกครึ่งหนึ่งนำโดย แบล็ค ไมเคิล เห็รไหมวง่าเราควรส่งสารไปบอกว่าพระราชาเมามากเกินกว่าจะมาร่วมงานราชาภิเษกไหวงั้นหรือ” ฉันจึงแจ้งแก่เขาว่า แต่พระองคป่วยนะ” เซปหัวเราะด้วยน้ำสียงดูถูกพร้อมพูดว่า ไป่วยงั้นหรือ” “ประชาชนรู้ดีว่าเขาป่วย เพราะเขาก็คึยป่วยมาก่อน” ฟริวพูดว่า “เราต้องเปลี่ยนความคิดของฉัน แล้วเขากผ้หันมาพูดกับฉันว่าคุณพูดว่า คุณคิดว่าเขาโดนวางยา” ใช่แน่นอน” ถ้าอย่างนั้นใครกันล่ะเป็นคนวางยา ใช่แล้ว แบล็ค ไมเคิล แน่ๆ แล้วเหตุผลของเขาคืออะไร หรือ เพื่อที่เขาจะได้เป็นพระราชา คุณพอจะรุ้บ้างรึเปล่า” เขาหันไปถามฟริซว่า “อีกครึ่งหนึ่งของประชาชนแห่งสเตรทซอล ลอยากให้ไมเคิลเป็นพระราชามากกว่า” “ฉันจะบอกคุณว่าถ้าวันนี้รูดอฟที่ 5 ไม่ได้สววมมงกุฎวันนี้ล่ะก็ ไมเคิล จะได้เป้นพระราชาแทน” เป็นเวลวกว่า 1-2 นาทีที่มีแต่ความเงียบจนกระทั้งเซปหันมามองฉันแล้วพูดว่า “สำหรับชายชราคนหนึ่งเช่นข้า ข้าคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ล้วนเป็นชะตากรรม พรหมลิขิตบันดาลให้คุณมาที่นี่ พรหมลิขิตบันดาลให้คุณเดินทางไปยังสเตรทซอล” ฉันกระโดดตัวลอยพร้อมอุทานว่า “โอ้! พระเจ้า โอ้! พระเจ้า” ฟิลซ์เพ่งมองมาที่แนด้วยท่าทีจริงจัง ฉันจึงตอบในทันที่ “ไม่ ไม่มีทาง” เซปจึงพูดว่า “มันเสี่ยง” “แต่ในทางกลับกันมันก็น่าลองไม่ใช่หรือ คุณไม่รู้หรอกว่าถ้าหากคุณดกนหนวดออกคุณจะดุเหมือนพระราชาขนาดไหน คุณกลัวที่จะทำมานรึเปล่า” “มานี่เถอะหนุ่มน้อย แนต้องขอโทษเธอด้วยที่ต้องพูดอย่างนี้ แต่นี่เป็นชีวิตของคุณ คุณรู้ไหมว่าคุณควรที่จะค้นพบตัวเองรวมทั้งเข้าใจแนและฟริซได้แล้ว เพราะฉันสาบานได้ว่าถ้าคุณไม่ไปที่น้านในวันนี้ แบล็ค ไมเคิล จะได้เปืนพระราชาอย่างแน่นอน และพระราชาเองก็คงจะต้องถูกจำคุก หรือ ถูกฆ่า” แนจึงพูดว่า “แต่พระราชาจะต้องไม่มีวันให้อภัยกับสิ่งนี้แน่” “คุณเป็นผุ้หญิงหรือไงกัน ฬรรเขาจะไปสนกันว่าพระราชาจะให้อภัยหรือไม่” 15-16 นาทีผ่านไป ฉันเห็นพวกเขาจ้องหน้าฉันอย่างไม่วางตาส่วนเซปก็ยังคงจับมืฉันไว้แน่น และเริ่มคร่ำครวญว่า “คุณต้องไป” ฉันจึงพูดว่า “ใช่ ฉันต้องไปที่นั้น” พร้อมทั้งทอดสายตามองไปยังร่างของพระราชาที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ที่พื้น
แปล บทที่3
สองชั่วยโมงผ่านไปราวกับฝันไป มันเป็นความโชคดีของเซปและฟริซที่พวกเขามีความคิดเกี่ยวกับฉันผู้เฒ่าเซปเป็นคนต้นคิดทุกอย่าง เขาเรียกโจเซฟมาโกนหนวดให้ฉัน ส่วนพระราชาถูกพาตัวไปไว้ที่ห้องเก็บของชั้นล่าง ในนขณะที่เซปกำลังหาวิธีป้องกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นจากเรื่องที่พวกเราทำ โดยการจับหญิงอ้วนคนนั้นซึ่งเป็นแม่ของโจฮานมัดไว้แล้วนำผ้าเช็ดหน้าอุดปากเธอไว้ และ นำตัวเธอไปไว้อีกห้องหนึ่ง ฟริซคำรามว่า “พวกองครักษ์” “เกิดอะไรขึ้กันแน่พวกเขารุ้เรื่องที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้างั้นหรือ” เซฟจึงอธิบายกับฉันว่า “ไมเคิลเป็นคนส่งองครักษ์พวกนี้มาให้พระราชา” “เราจะเดินทางโดยไม่นำองครักษ์พวกนี้ไปด้วย โยเราจะนั่งรถไฟไปที่โฮฟบัวร์ แทนที่จะไป เซนดร้า และเมื่อพงกเขามาถึงที่นี่พวกเราก็จะไม่อยู่แล้ว” ฉันจึงพูดขึ้นว่า “ถ้าพวกเขารู้ถึงแผนของไมเคิล” “พวกเขาจะต้องคิดว่าเราจะต้องทำอะไรบางอย่างแน่”
จากนั้นแนจึงสวมชุดของพระราชา ส่วนฟริซและเซปก็สวมชุดของพวกเขาโจเซฟนำไม้คฑาของพระราชาไปเก็บไว้ในห้องใต้ดินรอเวลาที่พวกเราจะกลับมานำมันกลับไป
พวกเราขึ้นขี่ม้าผ่านป่า ระหว่างทางเซปพยายามอธิบายหลายๆอย่างเกี่ยวกับพระราชาให้ฉันเข่าใจมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เช่น ครอบครัวของเขา สื่งที่เขาชอบหรืไม่ชอบ รวมทั้งเรื่องของเพื่อน องครักษ์ หรือ แม้นแต่คนใช้ อีกทั้งยังเล่าให้ฉั้นฟังเกี่ยวกับกฎของราชสำนักแห่งรูลิทาเนีย อีกทั้งวยังสัญญาว่าจะยืนอยู่เคียงข้างฉันตลอดเวลา ฟริซหันมาพูดกับฉันอีกเพียงงเล็กน้อย แล้วจึงตั้งหน้าตั้งตาขี่ม้าต่อไปราวกับเป็นบุรุษในฝัน
ตอนนี้เราเดินทางมาถึงที่ทำการแล้ว ฟริซแนะนำตัวเองกับเจ้าหน้าที่พร้อมทั้งชี้แจงว่าพระราชามีการเปลี่ยนแผนการเดินทางนิดหน่อย เนื่องจารถไฟเสียแต่เรานต้องการไปให้ทันเวลาเร็วเท่าที่จะเร็วได้ และแล้วเราก็ปลอดภัยนอีกครั้งก็ต่อเมื่อได้อยู่ในตู้โดยสารชั้นหนึ่งเท่านั้น นี่คือสิ่งที่ฟริซพยายามอธิบายเหตุผลของเขา ในขณะที่ฉันก้มลงมองนาฬิกาของตัวเองซึ่งอันที่จริงแล้วมันเป็นของพระราชา แล้วพบว่านี่เพิ่งเลย 8 โมงเช้ามานิดหน่อยเท่านั้น ฉันจึงถามขึ้นมาในขณะที่คิดถึงเหตุการที่เกิดขึ้นในบ้านเล็กๆหลังนั้นว่า “ถ้าพวกเขาสงสัยแล้วตาวเรามาล่ะ” เซปพูว่า “ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องคิดแล้ว” “คุณไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นเพราะตอนนี้คุณคือพระราชา” ตอน 9 โมงครึ่งฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉั้นเห็นตึกและบ้านตที่แสนมหัสจรรย์ของเมืองนี้ เซปหัวเหราะพร้อมพูว่านี่คือเมืองของท่านพระราชา” พร้อมทั้งพายมือให้ฉันได้มองเมืองแห่งนี้คงเป็นเพราะเขาคงรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของฉัน เขารำพึงรำพันว่า “เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน” ฉันจึงบอกเขาว่า “ฉันตื่นเต้นจัง ตัวฉันแข็งไปหมดแล้ว” เขาจึงพูดวง่า “คุณต้องทำได้” “สำหรับคุณฟริวเรตามักพูกันเสมอว่าคุณใจเย็นราวกับฤดูใบไม้ร่วงเลยทีเดียว” เซปพุดว่า “เรามาถึงเร็วกว่าที่คิด” “ฉันมีอะไรอยากจะพูดกับคุณซักหน่อยเกี่ยวกับการมาถึงของคุณ ฉั้นหมายถึง..นะ.” ฉันจึงพูดว่า “หมายถึงอะไรกัน พระราชาก็ต้องการอาหารเช้าเหมือนกันไม่ใช่หรือ” เซปหัวเหราะ “เขาพูดเหมือนแอปเบิร์กเลยทีเดียว” เมื่อรถไฟหยุดลง เซปและฟริซก็กระโดดลงจากรถพร้อมถอดหมวกพร้อมทั้งเปิดประตูให้ฉัน ฉันพยายามกลืนก้อนสะอึกลงคออย่างยากลำบาก อีกทั้งพวกเขายังสวมหมวกของพระราชาให้ฉันแล้วจึงเดินออกไปข้างนอก 1 นาทีผ่านไป ทุกคนต่างวิ่งขึ้นวิ่งลงลางรถไฟ พวกเขาพาฉันไปที่ร้านอาหารฉันสังเกตุได้ว่าผุ้คนต่างพากันขี่ม้ากันอย่างขวักไขว่รีบร้อนจากทั่วทุกสารทิศ เสียงดนตรีและผู้คนต่างดังขึ้น ฉันได้ยินเสียงผู้คนร้องตะโกนว่า “พระราชารูดอฟที่5มาที่เมืองสเตรทซอลนี้” และฉันก็ยังได้ยินเสียงผู้คนคร่ำครวญว่า “พระเจ้าช่วยปกป้องพระราชาของพวกเราด้วย” เซปยิ้มพร้อมพูดว่า “พระเจ้าจงช่วยปกป้องพวกเขาเช่นกัน” เขากระซิบว่า “คอราชเพื่อนข้า” เมื่อแนเดินออกจากร้านอาหารซึ่งเซปและฟริซก็ยังคงเดินตามมา โดยมีกลุ่มของข้าราชการและคนชั้นสูงที่กำลังรอคอยฉันอยู่ข้างนอก โดยมีเจ้าหน้าที่ชั้นสูงส่วนหนึ่งยืนคุ้มกันไว้ เซปกระซิบกับฉันว่า“ท่านนายพล สตราเค่นซ์” นี่ทำให้ฉันรุ้ว่าคนคนนี้จะต้องเป็นนายทหารชั้นสูงแห่งรูลิทาเนียอย่างแน่นอน ข้างหลังเขามีอีกคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดเต็มยศ เซปกระซิบว่า “ท่านเสนาบดี” ซึ่งเขาก็คือคณะรัฐมณตรีนั่นเอง นายมาแชลพูดต้อนรับฉันด้วยคำราชาศัพท์เพียงเล็กน้อย อีกทั้งยังขอโทษฉันสำหรับเรื่องที่ท่านดยุคแห่งสเตรทซอลไม่สามารถมาต้อนรับฉันได้ในวันนี้ ซึ่งดูเหมือนท่านดยุคจะป่วยขึ้นมาอย่างกระทันหันจนทำให้ไม่สามารถมาที่นี่ได้ เขาจึงสั่งให้คนพวกนี้เดืนทางมาต้อนรับฉันที่มหาวิหารแห่งนี้แทน ฉัยจึงบอกกับเขาไปว่า “ฉันเสียใจที่ได้ยิดแบบนั้น” หลายคนเดินเข้ามาหาฉันและทักทาย แต่ไม่มีใครแสดงท่าทีสงสัยอะไร ฉันจึงรุ้สึกมั่นใจมากขึ้น ส่วนฟริซก็กำลังจับมือทักทายกับท่านนายพล มาแชล หลังจากที่เราผ่านกระบวณการต่างๆมาแล้ว เราก็เดินทางไปยังด่านตรวจคนเข้าเมือง ฉันลงจากม้าและปล่อยมันให้เป็นอิสระ ท่านมาแชลยืนอยู่ด้านขวาส่วนเซปยืนอยู่ด้านซ้าย เจ้าหน้าที่ต่างตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ของตนเอง
เมืองสตรทซอลแห่งนี้เป็นเมืองเก่ากลางใหม่ มีถนนสมัยใหม่ขนาดใหญ่และมีบ้านเรือนอยู่หนาแน่น มีถนนเล็กแยกไปยังเมืองเล็กๆ ในบริเวณใจกลางเมืองเป็นที่อยู่ของคนชั้นสูง เช่สน บริเวณใกล้ร้านค้า ถัดจากที่อยู่ของกลุ่มคนชั้นสูงจะมีถนนแคบๆซึ่งพวกคนจนอาศัยอยู่กันอย่างหนาแน่นในบริเวณนี้ ในบริเวณนี้จะพบพวกทำงานผิดกฎหมาย และ อาชญากรรม ได้บ่อยครั้ง สิ่งเหล่านี้คือ สังคม และ สภาพความเป้นอยู่ของคนที่นี่ ซึ่งก้เหมือนกับที่เซปเคยเล่าให้ฉันฟังมาก่อนหน้านี้ มากกว่านั้นแล้วยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญกับฉันมากทีเดียว เรื่องสำคัญที่ว่าก็คือ ผู้คนในเมืองใหม่นี้นิยมชมชอบพระราชา แต่ ผู้คนในเมืองเก่ากลับนิยมชมชอบไมเคิล แห่งสตรทซอลมากกว่า อีกทั้งพวกเขาก็ไม่เคยเกรงกลัวที่จะแสดงทัศนคติของตนเองต่อเรื่องนี้ เวลาผ่านมาและผ่านไปเนินนานพอสมควร เราก็เดานทางมมาถึงถนนใหญ่ที่นำไปสู่ปราสาท มีผู้คนมากมายห้อมล้อมฉัน ทุกๆบย้านล้วนตกแต่งด้วยธง ตลอดสองข้างทางผู้คนต่างแสดงความเคารพ และ เป็งเสียงถวายพระพรไปทั่ว ฉันเริ่มรุ้สึกว่าฉันพร้อมแล้วที่จะเป็นพระราชา จนกระทั้งฉันเงยหน้าขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันเห็น แอนโทเน็ตตร้า เดอ มัวบัน คนที่เดินทางมาพร้อมกับฉันจากปารีส ฉันเห็นเธอมองมาที่ฉัน ฉันรู้สึกราวกับว่าตนเองเป็นฆาตกรอย่าไรอย่างนั้น แล้วก็เป็นจริงดังที่ฉันคิด เธอคร่ำครวญขึ้นมาว่า “นั้นไม่ใช่พระราชา” ดั้งนั้นอีกไม่กี่อึดใจต่อมาท่าน มาแชล ก็สั่งให้คนของเขาเข้าล้อมเพื่อป้องกันพวกเราในทันที” เราตกอยุ่ท่ามกลางวงล้อมของคนทั้งหลายที่เป็นผู้สนับสนุนของ ดยุค ไมเคิล ท่าทีของคนเหล่านี้ทำให้ฉันเข้าใจคำพูดของเซปเกี่ยวกับความคิดของคนในเมืองนี้ได้เป็นอย่างดี แนจึงพูดขึ้นมาว่า “ทำไมไม่ทำตามคำสั่งของพวกเรา” มาแชลบิดหนวดไปมาพร้อมพุดว่า “นี่เพื่อความปลอดภัยของตัวท่นเอง” ฉันจึงหยุดม้าลงแล้วพูดว่า ให้พวกเขาขี่ม้านำเราไปก่อน” “จนกระทั้งอยู่ห่างจากพวกนั้นไป 50 หลา ส่วนคุณ มาแชล และ เซป เพื่อนๆของฉัน เราจะรออยุ่ที่นี่และขี่ม้าไปด้วยกัน” “เราจะไปในที่ซึ่งฉันจะสามารถพบคนที่เชื่อในพระราชาของพวกเขา” เวปจับแขนฉันแต่ฉันปัดมือของเขาออกเพื่อป้องกันความสงสัย และ ฉันก็พูดขึ้นมาว่า “ฉันไม่เข้าใจ” และมาแชลก้เริ่มบิดหนวดของเขาอีกครั้งพร้อมทั้งออกคำสั่ง ฉันเห็นผู้เฒ่าเซปสั่นหัวไปมาและยิ้ม ถ้าฉันถูกฆ่าตายในวันนี้เวปจะต้องตกที่นั่งลำบากอย่างแน่นอน มันเป็นเรื่องที่น่าสนใจที่เดียวสำหรับการเดินดดยขี่ม้าทางเพียงลำพังเช่นนี้ เพื่อที่ว่าฉันจะได้ไม่ตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่น มีเสียงเพลงสดุดีจากคนบางกลุ่ม แตคนอีกกลุ่มหนึ่งกลับยืนเงียบ และชุภาพของน้องชายที่รักของฉันตามบานหน้าต่าง ในที่สุดเราก็มาถึงมหาวิหาร มันราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำมากลับชัดเจนขึ้นอีกครั้งราวกับฝันไป สำหรับเรื่องทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องประหลาดสำหรับฉัน ฉันพยายามมองหาไฟในโบสถ์เก่าแห่งนี้ด้วยสายตาที่ไม่สามารถมองเห้นได้ในความมืด และฉันก็สังเกตุเห็นคน คนหนึ่งซึ่งแต่งตัวดีทีเดียว ซึ่งเขาก็กำลังยืนรอฉันอยู่ ฉันเห็นเพียงแค่หน้าของคน 2 คนเท่านั้นที่ชัดเจนอยุ่ใสนความมืด คนหนี่งเป็นผู้หญิง ผิวขาว และ น่ารักด้วยผมสีแอปเบิร์กที่สวยงาม และด้วยว่าเธอเป็นผู้หญิงนั้นเองสีนี้จึงทำให้เธอสวยมากที่เดียว ส่วนอีกคนเป็นผู้ชายที่มีดวงตาสีเข้มแสนล้ำลึก และผมสีดำ ซึ่งนั้นทำให้ฉันรุ้ได้โดยทันทีว่าเขาคือ แบล็คไมเคิล นั่นเอง ซึ่งตอนนี้เขากำลังมองหน้าฉั้นราวกับเห็นผียังไงยังงั้น ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้เลยเกี่ยบกับสถานที่แห่งนี้ที่ ที่ฉันต้องสวมมงกุฎเพื่อขึ้นเป็นพระราชาเพื่อครองราชสมบัติ ทันใดนั้นก้มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนว่า “เจ้าหญิงเฟร่า” เธอถอนสายบัวลง และ จุมพิตที่หลังมือของฉันเพื่อแสดงความเคารพ และก่อนที่ฉันจะรุ้ว่าตนเองต้องทำสิ่งใดต่อไปพระราชาคณะก็ได้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว จากนั้น แบล็ค ไมเคิลก็เดินเข้ามาหาฉัน และ ฉันก็สังเกตุเห็นเซปกำลังยิ้มให้ฉันครั้งหนึ่ง อีกทั้งฉันก็สังเกตุเห็นน้องชายของฉันไมเคิลกำลังรู้สึกเสียหน้าอย่างรุนแนงเพียงแต่ว่าเขาไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าก็เท่านั้นเอง แต่ทว่าท่าทีของเขานั้นทุกคนก็สังเกตุเห็นได้ว่าเขารู้สึกอย่างไรแม้กระทั้งเจ้าหญิงเฟร่าเองก็รู้สึกได้เช่นกัน สิ่งต่างๆเหล่านี้เป้นสิ่งที่ฉันเห็นก่อนที่จะกลายเป็นพระราชา
ตอนนี้ฉันฉันกำลังนั่งรถม้าเพื่อเข้าสู่ปราสาทดดยมีเจ้าหญิงนั่งอยู่ข้างๆ และผู้คึนดดยรอบต่างตระโกณถามฉันว่า “เมื่อไหร่จะแต่งงาน” เมื่อมีคนหนึ่งพูดขึ้นมาแล้วคนอื่นๆก็เริ่มตะโกนแข่งขึ้นมาบ้าง พวกเขาต่างตะโกนว่า “ขอให้ท่านดยุค ไมเคิลจงอายุยืนด้วยเถิด” นั้นทำให้ฉันสะดุ้งนั้งตัวตรงขึ้นมาและมองไปข้างหน้า ตอนนี้แนเริ่มรุ้สึกลำบากใจ เพราะฉันลืมที่จะถามเซปเกี่ยวกับความรุ้สึกของตัวฉันเองกับเรื่องนี้และระยะเวลาของเรื่องทั้งหมดนี้เกี่วกับ ตัวฉันเอง เจ้าหญิง และ พระราชา ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เงียบๆ แต่หลังจากนั้น 1-2 นาที เจ้าหญิงก็หันมาภามฉันว่า “คุณรู้ไหมรูดอฟ” “ว่าวันนี้คุณดูมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป” ในความจริงแล้วฉั้นก็ไม่ได้รุ้สึกประหลาดใจอะไรกับสิ่งที่ได้ยินเพียงแต่ฉันแค่รู้สึกลำบากใจเท่านั้น
เธอหันกลับไปแล้วพูดว่า “คุณดูเครียด” “แต่ฉันเชื่อมั่นในตัวของคุณ ว่าคุณจะไม่สามารถใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับความเครียดเช่นนี้ตลอดไป ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานคุณจะต้องหายจากความเครียดนี้แน่นอน” ฉันคงต้องพูดอะไรบางอย่างกับเธอบ้าง แนจึงกระซิบเบาๆกับเธอว่า “ฉันขออะไรเธอบางอย่างได้หรือไม่” เธอตอบแนโดยไม่หัวกลับมามองว่า “โอ้! คุณล่วงรู้ความคิดพฉันได้อย่างไรกัน” ฉันจึงพูดว่า “ขอร้องได้ไหมว่าคุณจะพยายามทำตามที่ฉันขอ” และฉันก็สังเกตุเห็นเธอยิ้มและปรับสีหน้าเป็นอย่างเดิมอีกครั้ง ฉันคิดว่าตัวเองแสดงเป็นพระราชาได้ดีทีเดียว ดั้งนั้นฉันจึงเริ่มพูดถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น “อันที่จริงแล้วญาติที่รักของฉัน ไม่มีสิ่งใดที่จะส่งผลต่อชีวิตที่เหลือของฉันได้เท่ากับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้อีกแล้วล่ะ” เธอยิ้มอีกครั้งพร้อมกระซิบกับฉันว่า “คุณสังเกตุไมเคิลบ้างรึเปล่า” ฉันจึงตอบว่า “สังเกตุซิ๕ณว่าไหมว่าวันนี้เขาดุไม้ค่อยมีความสุขเลย” เธอจึงพุดกับฉันอีกว่า “ระวังให้ดี” “คุณต้องคอยจับตาดูเขาให้ดี” ฉันจึงบอกกับเธอว่า “ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ” “ว่าเขาต้องการทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉัน” ฉันจึงเลือกที่จะพูดคำบางคำออกมาออกมาเพราะคิดว่ามันมันเป้นสิ่งที่อยูภายในของพระราชา “และเขาก็ยังต้องการสิ่งอื่นๆที่ไม่ใช่ของฉันเช่นกัน แต่ฉันเชื่อว่าฉันจะต้องชนะเขาในซักวันหนึ่ง” แนเลือกที่จะพูดบางอย่างกับเธอเท่าที่จะพูดได้ ฌธอจึงพูดกับฉันว่า “ญาติที่รัก ดุเหมือนว่าวันนี้คุณจะพูดน้อยเหลือเกินนะ”
ปัง ปัง ปัง เป้นเสียงของการยิงศรุตเพื่อต้อนรับเมื่อเราเดินทาวงมาถึงปราสาท ฉันยื่นมือให้เจ้าหญิงเกาะเพื่อลงจากรถม้า และ เราก็ดินตามขั้นบันไดเข้าสู่ปราสาท โดยมีเหล่าทหารตั้งแถวรอรับ และเมื่อฉันมาถึงห้องอาหารฉันจึงนั่งลง และ จาหญิงก็นั่งอยู่ทางขวามือของฉัน ส่วนน้องชายของฉันก้นั่งอยู่ทางซ้ายมือ ส่วนบุคคลสำคัญอื่นๆก็นั่งถัดๆไปเช่นกัน เซปยืนอยู่หลังเก้าอี้ของฉัน และฉันก้เห็นฟริซนั่งอยู่ที่ปลายโต๊ะเขากำลังยกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ฉันสงสัยเหลือเกินว่าพระราชาแห่งรูลิทาเนียต้องทำอะไรบ้าง
แปล บทที่ 4
ตอนนี้ ฟริซ แห่ง ทาเลนเฮียม พันเอกเซป และ ตัวฉัน เราทั้ง 3 คน กำลังอยุ่ในห้องเปลื่ยนเสื้อผ้าของพระราชา ฉันั่งลงบนเก้าอี้ส่วนเซปก็เริ่มจุดไปป์ของเขา เขาไม่ได้แสดงความยินดีกับฉันในความสำเร็ญครังนี้แต่อย่างใด แต่ในทางตรงกันข้าม ฟริซกลับกล่าวขึ้นมาราวกับว่าไม่ใช่คนเดิมโดยเขาพูดว่า “วันนี้เป็นวันหนึ่งที่น่าจดจำสำหรับคุณ” “ฉันไม่อยากที่จะขอให้คุณแสดงเป็นพระราชาตลอดเวลาหรอกนะ อันที่จริงแล้วไมเคิลเองก็ดูไม่ได้ร้ายกาจกว่าเดิมซักเท่าไหร่ คุณมีอะไรที่จะพูดถึงเจ้าหญิงไหมล่ะ” ฉันจึงอุทานออกมาว่า “เธอช่างสวยเหลือเกิน” เซปกลัยพูดว่า “ไม่ต้องไปสนใจผู้หญิงคนนั้น” “คุณพร้อมที่จะเริ่มทำงานรึยังล่ะ”ฉันจึงตอบพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ “ฉันพร้อมแล้ว”
ตอนนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็นแล้ว ในขณะที่ฉันกำลังหัวเราะให้กับความคิดของตนเองที่ว่า ต่อจากวันนี้ไปจะไม่มี รูดอฟ ราเซนเดล อีกแล้ว เซปพูดขัดขึ้นมาว่า “คุณควรที่จะรีบไปนะถ้าคุณไม่อยากไปสาย รูดอฟ ราเซนเดล” ฉันเริ่มรุ้สึกเหมือนหัวกำลังจะหลุดออกจากบ่าตลอดเวลาที่อยุในเมือง ไมเคิลคงจะได้รับข่าวจากเซนดร้าแล้ว เขาจึงได้เดินเลี่ยงไปยังอีกห้องหนึ่งเพื่ออ่านจดหมายนั้น และก็ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเริ่มประสาทเสียแล้วด้วย ข่าวนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกโกรธและมันยังเป็นแรงผักดันชั้นดีที่ทำให้ฉันกล้ามากขึ้นอีก ดังนั้นฉันจึงบอกกับพวกเขาว่า “ฉันพร้อมแล้ว” เซปจึงหันไปพูดกับฟริซว่า “ตอนนี้ฟริซ” “พระราชาจะเข้านอนแล้ว” “เขารู้สึกเหนื่อยมากและจะไม่ให้ใครพบจนกว่าจะถึงเวลา 9 โมงเช้า คุณเข้าใจไหม?” “ที่ฉันพูดหมายถึงทุกคนนะ” ฟริซตอบว่า “ผมเข้าใจครับท่านพันเอก” เซปพูดสำทับกับเขาอีกครั้งว่า “ห้ามเข้าพบทุกคน แม้นแต้แบล็ค ไมเคิล ก็ตาม” “ถ้าประตูห้องนี้ถูกเปิดออกแม้นแต่น้อยในขณะที่พวกเราไม่อยู่ละก็ คุณจะไม่มีชีวิตอยู่เพื่อที่จะอธิบายให้เราฟังแน่” ฟริซจึงตอบกลับด้วยอารมณ์หงุดหงิดว่า “คุณไม่ต้องมาสั่งสอนแนหรอก ฉันแค่ต้องการรู้ว่าภารกิจของแนคืออะไรเท่านั้น”
จากนั้นเซปและฉันก็เริ่มพรางตัวดดยที่ฉันแต่งตัวเป็นคนรับใช้ของเขา จากนั้นเราก็เดินผ่นประตูลับไป เราตกอยุ่ในความมืดเป้นเวลานาน และ เขาก็ค่อยๆปีนออกสู่ถนนภายนอกซึงนำไปสุ่สวนของพระราชวังนั่นเอง เมื่อเรามาถึงเราพบม้า 2 ตัวถูกผูกอยู่กับต้นไม้ เราจึงปลดเชือกมันออกแล้วขี่มัน นี่ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนอันตรายเหมือนกับว่าเรากำลังจะเดินทางเข้าไปสุ่เขตเมืองเก่ายังไงอย่างงั้น คืนนี้เป็นค่ำคืนที่มีบรรยากาศแสนสบายเตราใช้เวลาไปกับการขี่ม้า มีการพูดคุยกันบ้างเล็กน้อย เราขี่ม้ากันออกไปประมาณ 25 ไมล์ เวปจึงหยุดม้าแล้วพูดว่า “ฟังซิ” ไกลจอกพวกเราออกไปมีเสียงฝีเท้าของม้าที่กำลังวิ่งผ่านลมที่พัดกรรโชกแรงจนทำให้เกิดเสียง เซปพูดว่า “มานี่เถอะ” และเราก็เริ่มกระตุกเชือกให้ม้าของเราวิ่งไปให้ไกลทีสุดเท่าทที่จะไกลได้ ต่อมาเราก็หยุดเพื่อฟังเสียงอีกครั้ง เซปเงี่ยหูลงกับพื้นดินเพื่อฟังเสียง “มีเสียงม้า 2ตัว” “คุณเห็นทางแยกของถนนเส้นนี้ไหม เราจะไปทางขวา ส่วนอีกทางจะนำไปสุ่ปราสาท ระยะทางห่างจากที่นี่ออกไป 8ไมล์” ฉันจึงแย้งว่า”แต่พวกมันอาจจะตามเรามา” เซปพูดกับฉันว่า “หมอบลง” และฉันก็ทำตามที่เขาบอก ขณะนี้เรากำลังจะเข้าสู่พื้นที่ป่าของเซนดร้าซึ่งที่นี้ถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ เรานำม้าไปผุกไว้แถวถนน แล้วจึงไปซุ่มอยุ่หลังต้นไม้ ฉันจึงพูดด้วยเสียงเบาๆว่า”คุรต้องการรู้ว่าพวกเขาเป็นใครงั้นหรือ?” เซฟจึงตอบว่า “ใช่และอีกอย่างก็คือฉันอยากจะรู้ว่าพวกเขาจะไปไหนกัน” เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาที เราก็เห็นคน2คนกำลังขี่ม้ามาทางนี้ และด้วยแสงจันทร์ที่กำลังสาดแสงไปที่ท้องฟ้าขณะนั้นทำให้เรามองเห็นพวกเขาได้อย่างชัดเจน เมื่อฉันเห็นดังนั้นแล้วก็อุทานขึ้นนมาว่า “ใช่แล้ว นั่นมันดยุคไมเคิลนิ ส่วนอีกคนหนึ่งก็เป็รคนที่ฉันพึ่งรู้จักก่อนหน้านี้ได้ไม่นาน เขาคือ แมกซ์ ฮอฟ น้องชายของโจฮานผู้ปกป้องป่าแห่งนี้” ทั้งสองคนได้มาหยุดอยู่ที่ทางแยกแล้ว ไมเคิลถามเขาว่า “เราควรจะไปทางไหน” เขาจึงตอบว่า “ท่านที่เคารพเราจะไปที่ปราสาท” แต่ไมเคิลแย้งขึ้นมาว่า “ทำไมเราไม่ไปที่กระท่อมนั่นล่ะ” เขาจึงตอบไปว่า “ผมกลัวว่ามันจะเป็นกับดัก เพราะถ้ามันไม่มีกับดักเราก็ควรจะไปที่นั้น แต่ถ้าหากไม่เป็นเช่นนั้น มันก็จะกลายเป็นกับดักใว้จับเรานั้นเอง” หลังจากนั้นพวกเขาก็ขี่ม้าแยกไปทางซ้าย รอซุ่มรออยู่อีกซักพักหนึ่ง เซปจึงพูดว่า “เห็นไหม” “พวกเขาส่งจดหมายบางอย่างให้ไมเคิลเพื่อบอกว่าแผนสำเร็จแล้ว” ฉันจึงถามว่า “จดหมายอะไรงั้นรึ” เซปจึงตอบด้วยท่าทางครุ่นคิดว่า “คงจะมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้” “แต่ว่ามันคงเป้นเรื่องสำคัญทีเดียวเพราะว่ามันสามารถทำให้เขารีบร้อนออกมาจากสเตรทซอลได้ยังไงล่ะ”
เราขี่ม้ากันต่อไปอีก 8 ไมล์ โดยที่ภายในใจล้วนเต็มไปด้วยความกลัวและความสงสัย ฉันจึงได้แต่คิดว่า “สำเร็จแล้วที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไรกันแน่” เมื่อเรามาถึงกระท่อมแล้วเราจึงเปิดประตูเพื่อเข้าไปภายใน ภายในกระท่อมยังคงเงียบเชียบเช่นเดิม เซปจับแขนฉันไว้แล้วพูดว่า “ดูนั้นซิ” แนจึงมองตามที่เขาบอกไป ฉันเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งตกอยู่ที่พื้น เซปจึงพูดว่า “นี่เป็นผ้าที่ฉั้นใช้มัดหญิงชราคนนั้นไว้กับ—“ เราจึงรีบวิ่งไปที่ห้องใต้ดินฉันไม่เคยเห็นเซปรีบร้อนจขนาดนี้มาก่อน และแล้วเราก็พบว่าประตุห้องใต้ดินเปิดอยู่ ฉันจึงบอกเขาว่า “พวกนั้นเจอตัวผู้หญิงแล้ว” “คุณสามารถเดาได้จากจากผ้าเช็ดหน้าที่ตกอยู่” “แล้วพระราชากับโจเซฟล่ะ” เซปนั้นกลัวว่าความคิดที่เขาคิดไว้มันจะเป็นจริงจนเขาไม่กล้าที่จะเดินไปเปิดประตูด้วยซ้ำ ฉันจึงเปิดไฟและเดินนำเข้าไปก่อน ฉันเห็นร่างของผู้ชายคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่ที่มุมห้อง เขามีแผลอยู่รอบๆลำคอ รอบๆร่างนั้นนองไปด้วยเลือดที่แห้งแล้ว แนจึงเดินไปที่มุมห้องแล้วจึงคุกเข่าลงข้างๆร่างนั้น เขาคือ โจเซฟ ผู้ที่แสนจงรักภักดีนั้นเอง เซปมายืนอยุ่ข้างหลังฉันตั่งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่ตอนนี้เขากำลังร้องไห้ ”แล้วพระราชาล่ะพระเจ้าช่วย พระราชาล่ะอยู่ที่ไหน” ฉันจึงยกตะเกียงซ่องไปทั้วทุกจุดภายในห้องใต้ดินแห่งนี้ แล้วตอบเขาไปว่า “ไม่มี พระราชาไม่ได้อยู่ที่นี่” เป็นเวลากว่า 10 นาที เซปจึงเริ่มรุ้สึกตัวและพูดด้วยเสียงอันน่ากลัวว่า “พวกเขาจับพระราชาไป” ฉันจึงพูดตอบกลับไปว่า “ใช่แล้ว” “สิ่งนี้เองที่หมายถึงแผนที่สำเร็จแล้วของไมเคิล” “ฉันน่าจะรู้นะว่าเขาต้องออกตามหาพระองค แล้วจับตัวไปอย่างไม่น่าสงสัยเลย แนควรที่จะล่วงรู้ถึงแผนนี้นะ” เซปจึงพูดว่า “มันสำคัญตรงไหนรึเจ้าหนุ่ม ที่เราต้องล่วงรุ้ถึงความคิดของเขา” ฉันเริ่มเดินไปเดินมาแล้วพุดว่า “เราต้องกลับไปรวบรวมทหารในสเตรทซอลไปจับไมเคิล” ผู้เฒ่าเซปกลับเริ่มสูบไปป์ลัไม่ยอมทำอะไรซักอย่าง ฉันจึงพูดต่อว่า ไพระราชาอาจจะถุกฆ่าไปแล้วก็ได้” เซปจึงเริ่มพูดว่า “หล่อนช่างเป็นผุ้หญิงที่น่ารังเกียดจริงๆ” “เธอต้องพยายามส่งสัญญาณให้กับพวกนั้นโดยทางใดทางหนึ่งอย่างแน่นอน นี่ต้องเป็นแผนของพวกเขาที่คิดจะจับพระราชาไป โดยการวางยาพระองค ถ้าคุณไม่กลับไปยังสเตรทซอลคุณ ฉัน และ ฟริซ จะต้องตกเป็นฆาตกร” ฉันจึงพูดว่า “แล้วพระราชาล่ะ” เซปกลับตอบว่า “ใครจะไปรู้ล่ะว่าตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหน” ฉันจึงพูดว่า “เราไปกันเถอะ” เซปยิ้มพร้อมพูดว่า “ใช่แล้ว เราไปกันเถอะ” “ไม่แน่นะพระราชาอาจจะไปปรากฎตัวที่เมืองหลวงในวันพรุ่งนี้ก็ได้” ฉันจึงพูดว่า ไพระราชางั้นรึ” เขาจึงพุดว่า “ใช่แล้วพระราชาคนที่เข้าพระราชพิธีราชาภิเกไงล่ะ” ฉันจึงพูดว่า “คุณบ่าไปแล้วรึไง” เซปจึงแย้งว่า “ถ้าเรากลับไปแล้วบอกว่าเราหลอกทุกคน คุณรู้บ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา”ฉันจึงพุดว่า “แต่มันก็คุ้ม” เขากลับแย้งขึ้นมาอีกว่า “แล้วราชบันลังค์ล่ะ” “คุณคิดว่าประชาชนจะมีความสุขงั้นหรือถ้าต้องถุกหลอกลวงอีกครั้งเหมือนที่ผ่านๆมา หรือ คุณคิดว่าพวกเขาจะมีความสุขที่มีพระราชาขี้เหล้า เมายา อีกทั้งยังเป้นคนฆ่าพระราชาของพวกเขาอีกงั้นรึ” ฉันจึงพูดต่อด้วยความรุ้สึกรำคาญว่า “เขาก็เป็นคนขี้เหล้าเมายาส่วนฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาไม่มียศศักดิ์อะไร” เซปจึงพูดว่า “ฉันเคยบอกคุณแล้วเกี่ยวกับไมเคิล ถ้าคุณทำตามแผนเดิมของเราก็เท่ากับว่าคุณได้ช่วยพระราชาด้วย จงกลับไปรักษาราชบันลังค์ไว้ให้เขาจนกว่าจะถึงเวลานั้น” ฉันจึงแย้งอีกว่า “ป่านนี้ดยุคไมเคิล และ ลูกน้องคงรุ้ความจริงกันหมดแล้ว” เซปจึงพูดว่า ใช่แล้วพวกเขารู้ แต่ก็ไม่สามารถบอกใครได้อยู่ดี” “ลองคิดูซิว่าเขาจะบอกความจริงใครได้ถ้าหากไม่ให้คนเหล่านันดูจดหมายของเขา และถ้าเขาให้ดูจดหมายนั้นคนพวกนั้นก้จะได้รู้ว่าเขาทำยังไงกับพระราชาตัวจริง” “คุณคงไม่คิดว่าเขาจะเที่ยวเดินไปบอกใครๆว่าคุณไม่ใช่พระราชาตัวจริง เพราะเขาฆ่าพระราชาตัวจิงและผู้ติดตามไปแล้วหรอกนะ” และนี่ทำใหฉันคิดตามไปว่าต่อให้ไมเคิลรู้ว่าว่าฉั้นไม่ใช่ตัวจริงแต่เขาก็บอกใครไม้ได้อยู่ดีจนกว่าเขาจะเปิดเผยตัวของพระราชาตัวจริง ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาจะทำไปทำไมกันล่ะ แต่ตัวฉันเองก้กำลัลตกที่นั่งลำบากเหมือนกัน ฉันจึงกระตุ้นเขาด้วยคำพูดทีว่า “ฉันจะต้องหาความจริงให้ได้ แต่เราต้องระวังไว้ให้มาก เพราะนอกจากเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเราแล้วยังกี่ยวกับพระราชาอีกด้วย ฉันจึงนั่งคิดว่าไม่แน่เมืองนี้อาจจะตกเป็นของไมเคิลในอีก 20 นาที่ข้างหน้า ตอนตี 4 ก็เป็นไปได้ แล้วชีวิตของพระราชาก้จะไม่มีความหมายอีกต่อไป ฉันหมายถึงว่า ถ้าเขายังมีชีวิตอยุ่ในตอนนี้นะ” เซปจึงบอกว่า “พวกเขาไม่ฆ่าพระราชาหรอก ถ้าหากคุณไปสเตรทซอล คุณจะคิดถึงเรื่องนี้บ้างไหม เรื่องที่มาวกเขาอาจจะฆ่าพระราชาทันทีที่กำจัดคุณได้ก็ได้ เพราะเขาจะไม่ได้อะไรเลยหากว่าเขาฆ่าพระราชาไปแล้วแต่คุณยังอยู่” มันช่างเป็นแผนที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย และ สิ้นหวัง เกินกว่าที่เราจะรับได้ แต่ก็นั้นแหละมันก็เป็นเพราะฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนั้นเอง สิ่งนี้ถูกนำไปเปรียบเทียบกับเมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็กและล้วนมีแต่อันตรายอยู่รอบตัวเช่นกัน ฉันจึงบอกเขาว่า เซป” “ฉันจะพยายามทำตามที่คุณบอกแล้วกัน เซปจึงพูดว่า ถ้างั้นก็ดีเราควรที่จะจากที่นี่ไปอีกครั้งหนึ่ง ฉันจึงบอกเขาว่า “เราน่าจะฝังศพให้โจเซฟก่อนนะ” แต่เจขากลับตอบว่า ไม่มีเวลาแล้ว ฉันขึ้นขี่ม้าเรียบร้อยแล้ว ถึงตาคุณแล้ว” ฉันแบกโจเซฟขึ้นมาจากห้องใต้ดินแต่ก้เจอเซปซะก่อน เขาพูดว่า “วางเขาลงซะ” “มีคนกำลังจะมาจัดการกับศพของเขาแทนคุณ” มีคนกำลังมาทางนั เขาจึงพาฉันไปที่หน้าต่าง และฉันก้ได้เห็นว่าห่างจากที่นี่ออกไปประมาณ 300 หลา กำลังคนมุ่งหน้าจากถนนในเซนดร้ามาทางนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาต้องเป้นคนของไมเคิลอย่างแน่นอน เขาต้องให้คนมาจัดการเก็บกวาดหลักฐานที่เขาทำชั่งไว้ ฉันชี้ไปที่ศพที่พื้นและพูดว่า “ท่านพันเอก” “เราน่าจะซุ่มโจมตีเขานะ” เซปพูดว่า “มันเสี่ยงเกินไปท่าน แต่ก้ดีนะเพราะถ้าหากเราฆ่ามันเราก็ปลอกภัยยิ่งขึ้น แนจะทำการโจมตีพวกมันให้คุณดู” เราวางแผนกันอย่างรัดกุม และเมื่อเราได้ยินเสียงฝีเท้าที่หน้าประตู เซปจึงกระซิบบอกฉันว่า “ตอนนี้แหละโจมตีได้เลย” เราเริ่มวิ่งไปรอบๆบ้านและทันใดนั้นเองเราก้ตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของพวกมัน และแล้วเซปก็ตะโกนบอกฉันว่าเขาสามารถจัดการกับพวกมันได้ 1 คน แล้ว และแนก็ไม่สามารถมองเห็นเขาได้อีกต่อไป ฉันสามารถตัดหัวของคนคนหนึ่งที่ขี่ม้าสีน้ำตาลและหลังจากนั้นร่างของเขาก็ล่วงลงสู่พื้น จากนั้นฉันก้เริ่มต่อสู้กับชายร่างใหญ่อีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆฉัน แนพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วพร้อมชักดาบแทงเข้าที่อกของเขา ในขณะที่เขาเองก็ยิงปืนลูกโม่ใส่ฉันเช่นกัน ลูกกระสุนวิ่งถากหุของฉันไปโดยทิ้งความร้อนไว้จนฉันสามารถรู้สึกได้ ฉันไม่สามารถชักดาบออกจากร่างของเขาได้จึงได้แต่ปล่อยมันเสียบอยู่ที่ร่างของเขาอยู่อย่างนั้น หลังจากนั้นฉันก้วิ่งไปหาเซปที่ยืนอยู่ห่างออกไปประมาณ 20 หลา ด้วยความรวดเร็ว เมื่อฉันเห็นเขาฉันก็โบกมือให้เขาด้วยความยินดี แต่ต่อมามันก็ถูกแทนที่ด้วยความเสียใจเนื่องจากฉันนั้นดดนลูกกระสุนยิงถูถากๆ ฉันสามารถรู้สึกได้ถึงเลือดที่กำลังไหล ใน 1-2 นาทีถัดมาเราตกอยูภายใต้ความเงียบอีกครั้ง จนกระทั้งเซปหัวเราะขึ้นมาด้วยความสะใจพร้อมพูดว่า “ดี โจเซฟที่น่าสงสารจะได้มีเพื่อน” แล้วเขาก็หันมาถามฉันว่า “มีใครเห็นคุณไหม” ฉันจึงตอบเขาไปว่า “ตอนที่ฉันกำลังต่อสุ้กับพวกมัน ฉันได้ยินคนหนึ่งพูดว่า นั่นมันพระราชา ด้วยล่ะ” เซปจึงพูดว่า “ดี ถ้างั้นสงสัยไมเคิลคงจะเจอปัญหาแล้วล่ะ”
แปล บทที่5
เรารอดปลอดภัยแล้วกลับมาที่ปราสาทอีกครั้งในขณะนี้เป็นเวลา 8 โมงเช้า แล้ว เราสามารถพบเห็นผู้คนได้บางตา ส่วนฉันก็ปกปิดใบหน้าของตัวเองเป็นอย่างดี จนกระทั้งเราเข้าไปในประตุลับของห้องเปลี่ยนเสิ้อผ้า เราเห็นฟริซนอนอยู่ที่เก้าอี้นวมในเสื้อผ้าเต็มยศ เขาสะดุ้งตื่นขึ้นและเริ่มคร่ำครวญรวมทั้งจุมพิตที่หลังมือของฉันพร้อมทั้งพูดว่า “ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยคุ้มครองให้คุณปลอดภัย” ผู้เฒ่าเซปจึงพูดว่า “ดีมาก” “เราจะต้องทำได้” เมื่อฟริซเห็นดังนั้นแล้วเขาก็เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้นั่นอีกครั้งแล้วเริ่มคร่ำครวญว่า “พระราชาอยู่ที่ไหน” เซปจึงค่อยกระซิบว่า “เฮ้อ!ช่างโง่เสียจริง” “อย่าเสียงดังไปซิ ก็นี่ไงล่ะพระราชา” และเขาก็ยังกระซิบด้วยน้ำเสียงดุดันอีกว่า “แบล็ค ไมเคิล ได้ตัวเขาไปตามที่คาด” หลังจากนั้นฉันก็กลับไปแกล้งทำเป็นนอนหลับอยู่บนเตียงและตื่นขึ้นมากินอาหารเช้า หลังจากนั้นเซปก็ใช้เวลาร่วม 3 ชั่วโมง เพื่ออธิบายเกี่ยวกับภาระหน้าที่ของฉัน มันทำให้ฉันได้รู้พระราชาตัวจริงนั้นมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบากเพียงใดส่วนฉันที่ต้องแสดงเป็นพระราชานั้นย่อมต้องลำบากยิ่งกว่า หลังจากนั้นอัครมหาเสนาบดีก็นำเอกสารต่างๆมาให้ฉันพิจารณาและลงชื่อ โดยนิ้วของฉันก็ทำหน้าที่ของมันได้ดีและไม่มีข้อผิดพลาดใดๆจนน่าอย่างน่าอัศจรรย์ เป็นอย่างมาก ทำให้ไม่มีใครเกิดข้อสงสัยใดๆในลายมือของฉัน นอกจานี้ ฉันยังต้องเข้าพบท่านทูตอีกด้วย มันช่างเป็นวันที่แสนเหนื่อยจริงๆ
ในที่สุดฉันก็ได้อยู่ตามลำพังกับเซปและฟริซ เรานั่งคิดกันว่าพวกเราทำอะไรลงไปบ้าง จนกระทั้งฟริซพูดขึ้นมาว่า “เราน่าจะไปจับ แบล็ค ไมเคิล ได้แล้วนะ” เซปจึงพูดว่า “ใจเย็น ใจเย็น” “คุณคิดว่าถ้าหากเราทำอะไรลงไปไมเคิลจะปล่อยให้พระราชามีชีวิตอยู่งั้นรึ” ฉันจึงพูดว่า “ในอีกด้านหนึ่ง” “พระราชาจะอธิบายกับประชาชนอย่างไรถ้าหากกองทัพของพระองคโจมตีไมเคิล ซึ่งก็เป็นน้องชายของเขาเอง คุณคิดว่าประชาชนจะยืนอยู่ข้างพระราชาต่อไปงั้นรึ ประชาชนคงจะไม่เข้าข้างเขาแน่นอน” ฟริซจึงพูดว่า “แล้วเราจะไม่ทำอะไรเลยงั้นรึ” เซปจึงค่อยๆตอบว่า “เราจะไม่ทำอะไรโง่ๆต่างหากล่ะ” ฉันจึงบอกกับพวกเขาว่า “ใช่เลย ฉันเห็นด้วย” “ฉันและไมเคิลต่างก็อยู่ในสถานะการเดียวกันเหมือนกับ ผู้ชาย 2 คน มีปืนคนละ 1 กระบอก ดังนั้นจะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งเริ่มยิงก่อน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้เปรียบกว่าตรงที่เขาเริ่มลงมือก่อนอย่างรวดเร็ว ส่วนฉันเองก็จะจะจังหวะที่เขาขยับเพื่อจัดการกับเขา” มีคนอยู่กับไมเคิลที่สเตรทซอลแค่ 3 คน ทั้งที่จริงๆแล้วน่าจะมี 6 คน” เซปจึงพูดว่า “แค่ 3 คนงั้นรึ” “ถ้าเป้นเช่นนั้นก็หมายความว่าอีก 3 คน ต้องคอยอยู่เฝ้าพระราชาอย่างแน่นอน ซึ่งนั้นก็หมายความว่าพระราชานั้นยังไม่ตาย” ฟริซนั้นมีสีหน้าสดใสขึ้นมาทันทีและพูดว่า “แน่นอน” “ถ้าพระราชาตายแล้ว พวกเขาทั้ง6 คน จะต้องมากับไมเคิลอย่างแน่นอน ใช่แล้ว เขาจะต้องมาที่นี่อย่างแน่นอน” ฉันจึงถามพวกเขาว่า “ท่านสุภาพบุรุษ ใครคือผู้ที่มีชื่อเสียงทั้ง 6 คน” เซปจึงบอกว่า “คุณคงจะได้พบพวกเขาเร็วๆนี้” “พวกเขา คือ คน ของไมเคิลทั้ง 6 คน พวกเขาทำทุกอย่างตามที่ไมเคิงสั่ง มี 3 คน เป็นชาวรูลิทาเนีย ส่วนอีก 3 คน เป็นชาว อังกฤษ ฝรั่งเศษ และ เบลเยี่ยม” ฟริซจึงถามว่า “มีคนไหนไหมที่จะสามารถตัดหัวคนอื่นตามคำสั่งของเขาได้” ฉันจึงพูดว่า “บางครั้งพวกเขาก็ตัดหัวใจแทน” เซปจึงพูดว่า “ถูกต้องแล้วล่ะ พวกนั้นสามารถทำได้ทุกอย่างถ้าหากเขาสั่ง” จากนั้นเขาก็หันไปถามฟริซว่า “มีใครอยู่ที่นี่กับเขาบ้าง” ฟริซจึงตอบเขาว่า “เบอโซนิน เดอ กัวเท็ต และ เด็ทชาร์ต” เซปจึงพูดว่า “พวกชาวต่างชาติทั้งนั้น แสดงว่าพวกรูลิทาเนียกำลังเฝ้าพระราชาอยู่ พวกเขาจึงไม่สามารถบอกอะไรใครได้เกี่ยวกับเกมส์ เกมส์นี้ของไมเคิลที่เกิดขึ้นกับชีวิตของพวกเขา”นี่เป็นส่วนหนึ่งที่อยู่ในแผนของฉันที่จะทำให้ตัวเองเป็นที่ชื่นชอบมากขึ้นเท่าที่มันควรจะเป็น ดังนั้นฉันจึงดึงเชือกเพื่อสั่งให้ม้าวิ่งเพื่อที่จะขี่มันไปพร้อมกับฟริซที่กำลังจะมุ่งหน้าไปในสวน และแล้วเราก็เดินทางผ่านถนนบางเส้นที่หนาแน่นไปด้วยผู้คน เพื่อไปที่บ้านของเจ้าหญิงฟราเวียร์ นี่เป็นสิ่งที่น่าสนใจทีเดียว ฉันได้ยินเสียงเรียกตะโกนด้วยความยินดีในขณะที่ฉันเข้าพบนายกรัฐมนตรีซึ่งเขาได้บอกกับฉันว่าทุกคนต่างก็ยินดีกับการหมั้นของฉันที่เกิดขึ้น และ แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้เข้าใจในความรู้สึกอึดอัดของฉันในตอนนี้แต่อย่างใด เจ้าหญิงเป็นที่ชื่นชอบชอบของทุกคน และ ฉันเองก็ไม่เห็นอันตรายเช่นนี้จะจบลงเมื่อตรงใหนถ้าให้เจ้าหญิงพักอยู่ที่นื่ แต่ในทางกลับกันนี่เป็นสิ่งที่ช่วยทำให้สถานะพระราชาของฉันดีขึ้น ฟริซรู้สึกจะดูสดชื่นและตื่นเต้นมากสำหรับการมาครั้งนี้ แล้วฉันก็พบว่าสิ่งที่ทำให้เจาตื่นเต้นก็คือ เขาอยากจะเจอเพืท่อนของเจ้าหญิง ผู้หญิงที่เขารอคอย ซึ่งเธอก็คือ ท่านเคาท์เตส เฮลก้า
มันเป็นเรื่องยากสำหรับฉันทีเดียวที่จะแสดงว่าชอบทั้งๆทีจริงๆแล้วไม่ได้ชอบที่เจ้าหญิงทำแบบนี้ แน่นอนว่ามันไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าสนใจแต่อย่างใด มันไม่ง่ายเลยที่จะพยายามทำให้ตังเองคิดแบบนั้น เพราะอันที่จริงแล้วเจ้าหญิงเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ฉันเคยพบมา และแล้วเธอก็พูดขึ้นมาว่า “ฉันยินดีและภูมิใจเหลือเกิน” “ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวคุณ ราวกับว่าคุณคือเจ้าชายในบทประพันธ์ของเชคสเปียร์ที่สามารถกลายเป็นอีกคนหนึ่งเมื่อเมื่อขึ้นเป็นพระราชา ทำไมใบหน้าของคุณดูเหมือนจะเปลี่ยนไปไ นี่ช่างเป็นหัวข้อการสนทนาที่น่ากลัวจริงๆดังนั้นฉันจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “ฉันได้ยินมาว่าน้องชายของฉันกลับมาแล้วงั้นรึ ดูเหมือนว่าเขาพึ่งจะกลับจากการเดินทางท่องเที่ยวนะ” เธอจึงพูดด้วยความรู้สึกยิดีว่า “ใช่แล้วเขาอยู่ที่นี่” ฉันจึงบอกเธอว่า “ดี พวกเราล้วนดีใจที่จะได้เจอเขา ยิ่งได้อยู่ไกล้เขายิ่งดี” เจ้าหญิงยิ้มแล้วถามฉันว่า “คุณหมายถึงอะไรญาติที่รัก” ฉันจึงตอบว่า “ก็หมายถึงว่า เราจะได้สามารถเห็นได้ว่าเขากำลังทำอะไร แล้วเธอล่ะ ทำไมถึงดีใจที่ได้เจอเขา” เธอตอบฉันว่า “ฉันไม่ได้พูดเลยนะว่าฉันดีใจที่เขากลับมา ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะทำอะไร” ถ้าฉันเป้นพระราชาตัวจริงฉันคงจะรู้สึกยิยดีกับสิ่งนี้ หลังจากนั้นก็มีเสียงเพลงดังขึ้น เจ้าหญิงจึงวิ่งไปที่หน้าต่าง เธอพูดว่า “นั่นเขา” “นั่นดยุคไมเคิล” ฉันยิ้มแต่ก้ไม่พูดอะไร แนได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหน้าห้อง ฉันจึงเริ่มที่จะชวนเธอคุยเกี่ยวกับเรื่องทั่วๆไปมันเป็นอย่างนี้ไปอีกซักพัก ฉันนั้นได้แต่สงสัยว่าไมเคิลมาที่นี่ได้อย่างไร แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกลำบากใจแต่อย่างไร จนกระทั้งเจ้าหญิงฟราเวียร์นั้นทำให้ฉันประหลาดใจด้วยการถามด้วยเสียงสั่นๆของเธอว่า “คุณจะทำให้เขาโกรธงั้นรึ” ฉันจึงพุดว่า “อะไรนะ ใครกัน ฉันจะทำให้เขาโกรธได้อย่างไร” เธอจึงพูดว่า “ก็ทำให้เขาต้องคอยไงล่ะ” แนจึงบอกกับเธอว่า “ญาติที่รัก ฉันไม่ได้ต้องการแกล้งเขาหรอกนะ” “ก็ดี ถ้างั้นก็ให้เขาเข้ามาในนี้” “แน่นนอนว่าถ้าหากเธอต้องการให้เป็นเช่นนั้นนะ” เธอมองหน้าฉันอย่างประหลาดใจแล้วพูดว่า “คุณสนุกนักหรือไง” “คุณรู้ไหมว่าจะไม่มีใครสามารถเข้ามาที่นี่ได้ถ้าหากคุณยังอยู่ในนี้” นี่คือข้อได้เปรียบของการเป็นพระราชาที่ฉันพึ่งรู้ทำให้ฉันนึกสาปแช่งเซปอยู่ในใจว่าทำไมเขาไม่บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำให้ฉันไกล้อันตรายเข้าไปทุกที ฉันจึงรีบกระโดดไปที่ประตู แล้วเปิดให้ไมเคิลเข้ามา ฉันจึงพูดกับเขาว่า “น้องชาย” ถ้าฉันรู้ว่าคุณมาที่นี่ฉันจะไม่ทำให้คุณต้องรอนานม้นแต่นาทีเดียว” เขาขอบคุณฉันด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ผุ้ชายแต่ละคนต่างกด็มีความสามารถหลากหลายอยู่ในตัวเอง แต่เขาไม่สสามาถซ่อนความรุ้สึกของตัวเองได้ ใครๆก้รู้ทั้งนั้นว่าเขาเกียจฉันโดยเฉพราะอย่างยิ่งเมื่อเห็นแนอยุ่กับเจ้าหญิงฟราเวียร์ เขาเองก้รู้ดีว่าฉันไม่ใช่พระราชาตัวจริงแต่เขาก็พยายามตบตาฉันว่าเขาไม่รู้เรื่อง เขาจึงถามฉันว่า “มือของท่านเจ็บงั้นรึ” ฉันจึงตอบเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ใช่” “ฉันเล่นเกมส์กับหมาและมันก็พยายามที่จะกัดฉัน” เขาเข้าใจดีว่าฉันหมายถึงอะไร เขาจึงยิ้มที่มุมปากด้วยอารมณ์หงุดหงิด ฟราเวียร์จึงถามฉันด้วยน้ำเสียงกังวลว่า “แต่มันไม่เป็นอันตรายใช่ไหม” ฉันจึงตอบว่า ใช่” “แต่ถ้าฉันปล่อยให้มันกัดลึกกว่านี้ก็ไม่แน่เหมือนกันนะญาติที่รัก” เธอจึงถามแนอีกครั้งว่า “สุนัขตัวนั้นถูกฆ่าให้ตายรึยัง” ฉั้นจึงตอบเธอว่า “ยังหรอก เราจะรอดูก่อนว่าที่มันกัดนะจะเป็นอันตรายรึเปล่า” ไมเคิลจึงพูดขึ้นมาว่า แล้วถ้ามันอันตรายล่ะ” ฉันจึงบอกเขาไปว่า “มันก้จะต้องถูกตัดหัวไงล่ะน้องชาย” ดังนั้นนี่ทำให้แนนึกได้ว่าฉันรู้สึกเป็นมิตรกับเขามากขึ้นเพราะฉันอดที่จะรุ้สึกชื่นชมเขาไม่ได้ สำหรับแผนที่ยอดเยี่ยมของเขาสำหรับพิธิราชาพิเษก ตอนนี้เขาเริ่มที่จะทนไม่ไหวแล้ว เขาเริ่มเดินเร็วขึ้น แล้วหันมาบอกแนว่า “ฉันมีเพื่อน 3 คน ที่อยากให้คุณได้รู้จัก” “พวกเขาคอยอยู่ห้องข้างๆนี่เอง” ฉันจึงหันไปพูดกับเขาอย่างสุภสาพว่า “เพื่อนของคุณก็เหมือนกับเพื่อนของฉัน” และฉันก็เดินตามเขาไปที่ประตู เขาบอกลากับเจ้าหญิงอย่างอ้อยอิง จนฉันต้องดึงแขนเขาให้รุ้สึกตัว การมองหน้าเขาทำให้ฉันรู้สึกว่าเขามีความลับบางอย่าง ในขณะที่เราเดินเข้าไปในอีกห้องหนึ่งเขาก็เรียกหาคนของเขา
เขาเริ่มแนะนำคนของเขาทีละคน พวกเขาจุมพิตที่หลังมือของฉันเพื่อเป็นการทำความเคารพ เดอ กัวเท็ต เป็นคนรุปร่างผอมสูง และ มีหนวดเยอะ เบอโซนิน เป็นชาวเบลเยียม รูปร่างค่อนข้างอ้วนและไม่สุงนัก ทั้งๆที่เขายังอายุน้อยอยู่แต่กลับลหัวล้าน และคนสุดท้าย เป็นชาววอังกฤษชื่อ เด็ทชาร์ต ใบหน้าของเขาค่อนข้างเซี้ยม ผมสั้น และ มีผิวไหม้ เขาดูเหมือนเป็นนักสู้ที่ดีแต่ไม่ซื่อสัตย์ ฉันจึงพูดกับเขาด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงแปลกๆ เนื่องจากว่าฉันเป็นชาวต่างชาติไม่ใช่ชาวอักฤษโดยแท้จึงมีสำเนียงท้องถิ่นปนอยู่บ้าง และฉันก็ได้เห็นเขายิ้มเพียงแค่สักครู่เดียวเท่านั้นแล้วเขาก็กลบเกลื่อนมันโดยทันที ฉันจึงคิดว่าถ้าเป็นเช่นนี้ คุณเด็ทชาร์ต คงจะต้องรู้ความลับทุกอย่าง และเมื่อพวกเขากลับไปแล้วฉันจึงไปบอกลาเจ้าหญิง เธอบอกกับฉั้นด้วยเสียงเบาๆว่า “รูดอฟ” ระวังตัวด้วยเข้าใจไหม?” ฉันจึงถามเธอว่า ระวังอะไร” เธอกลับบอกฉันว่า “คุณก็รู้ว่าฉันบอกไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าชีวิตของคุณชักจะ…มากเกินไปแล้วล่ะ” ฉันจึงตอบว่า “ถ้ามันจะ…มากเกินไปก็ดี” เธอจึงพูดขึ้วมาอีกว่า “มันจะ…เกินไปสำหรับชาวรูลิทาเนียนะ” สิ่งที่ฉันทำอยู่นี่ถูกหรือผิดกันแน่ ฉันไม่สามารถรู้ได้ ฉันจึงได้แต่กระซิบบอกกับเธอว่า “สำหรับชาวรูลิทาเนียเท่านั้นรึ” เธอหน้าซีดลงแล้วจึงตอบว่า “อันตรายสำหรับเพื่อนของคุณเช่นกัน” ฉันจึงถามย้ำว่า “เพื่อนงั้นรึ” เธอจึงกระซิบกับฉันอีกว่า “และก็ยังอันตรายสำหรับญาติของคุณด้วย” ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้จึงจุมพิตที่หลังมือของเธอและเดินออกมาพร้อมสบทกับตัวเอง ฟริซยังคงนั่นอยู่ที่เก้าอี้กับท่านเคาท์เตส เฮลก้า และไม่ได้มีท่าทีสนใจเหล่าคนใช้ที่เดินผ่านไปผ่านมา เมื่อเขาเห็นฉันเขาก็ลุกจากเก้าอี้และเริ่มออกเดินทางออกจากบ้านหลังนี้
บทที่ 6
หลานวันผ่านไปความลับของฉันก็ยังคงถูกเก็บงำไว้ ดังนั้นฉันจึงมีช่วงเวลาที่แสนเลวร้ายและฉันก็ยังทำผิดบางอย่าง อย่างไรก็ตามฉันก็ไม่สามารถหลบหนีจากคความเป็นจริงเหล่านี้ไปได้ อีกทั้งยังคิดถึงเหตุผลที่สำคัญในการปลอมตัวครั้งนี้ด้วย ฉันคิดว่าการปลอมตัวเป็นพระราชานั้นง่ายที่จะทำให้สำเร็จมากกว่าการปลอมตัวเป็นเพื่อนบ้านของฉันเองซะอีก วันหนึ่งเซปเข้ามาในห้องของฉันแล้วนำจดหมายวางลงบนโต๊ะ แล้วพูว่า “นี่จดหมายของคุณ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นจดหมายจากผู้หญิงนะ แต่อย่างไรก็ตามฉันมีข่าวสำคัญ มาบอก พระราชาอยู่ในปราสาทแห่งเซนดร้าแล้ว ” “คุณรู้ได้อย่างไรล่ะ” “ก็เพราะว่าคนของไมเคิลที่เหลือมารวมตัวกันที่นั้นทั้ง 6 คนน่ะซิ จากการสืบสวนของฉันทำให้รู้ว่า 3 คนที่เหลือนั้นคือ รูอิงแกรม คราฟสเตรียน และเจ้า รูเพิร์ธ เฮ้นทซาว์ น้อยๆ ถ้าเจ้า 3 วายร้ายนี่ อยู่ที่ใดล่ะก็…” “คุณคิดว่าพระราชาจะอยู่ที่นั้นจริงๆหรือฦฃ?” “แน่ใจซิ สะพานเข้าปราสาทนั้นถูกคุ้มกันเป็นอย่างดี ไม่มีใตรสามรถเข้าออกได้ถ้าไม่มีคำสั่งจากไมเคิล หรือ เจ้ารูเพิร์ธน้อย” ฉันจึงพูดว่า “ฉันควรจะไปที่เซนดร้า” “ไม่ใช่ตอนนี้ รอซักหน่อยเถอะ เราต้องระมัดระวังในการเปิดการโจมตีเพราะมันอาจจะหมายถึงชีวิตของพระราชา แล้วจดหมายว่าอย่างไรบ้างล่ะ” แนจึงเปิดจดหมายและอ่านเสียงดัง “ถ้าพระราชาต้องการรู้เรื่องบางอย่างที่สำคัญสำหรับเขา ให้เขามาเพียงคนเดียว มาเจอกันที่บ้านที่ตั้งอยู่บริเวณสุดปลายถนนตอนเที่ยงคืนบ้านหลังนั้นตั้นอยู่ภายในสวนขนาดใหญ่และมีประตูอยู่ที่กำแพงด้านหลัง ถ้าเขาต้องการที่จะเปิดประตูให้หมุนลุกบิดไปทางขวา และ เดินไปอีก 12 หลา เขาก็จะพบบ้านหลังหนึ่งที่มีบันได 6 ขั้น ที่นั้นเขาจะได้พบ คนคนหนึ่งที่จะบอกเค้าเกี่ยวกับชีวิตของเค้า และ บันลังค์ จดหมายนี้เขียนโดยเพื่อนผู้หวังดี ถ้าเขาปฏิเสธคำเชื้อเชิญนี้ ชีวิตของเขาอาจะ ตกอยู่ในอันตราย แต่เขาจะต้องมาคนเดียวเท่านั้น ให้เขาได้แสดงให้เห็นว่าเขาหรือใครก็ตามจะไม่มีวันที่จะทำลายผู้หญิงที่รักเขา แบล็ค ไมเคิล คงจะไม่ให้อภัยเขาแน่ๆ” เซปจึงพูดแทรกขึ้นมาว่า “ไม่มีทาง” ฉันอ่านต่อให้จบ “แต่เขาต้องเดาออกแน่ว่าใครรเป็นคนเขียนจดหมายนี้” ฉันเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน และฉันก็แถบอยากจัเขวี้ยงจดหมายนี้ออกไปไกลๆ เมื่อฉันเห็นสิ่งที่ถูกเขียนอยู่ด้านนอกของจดหมาย “ถ้าคุณลังเล” ผู้เขียน เขียนต่ออีกว่า “ปรึกษา พันเอก เซป–” เซปจึงพูดออกมาด้วยโทสะว่า “เอ๊ะ” “หรือเธอจะคิดว่าฉันโง่กว่าคุณ” ฉันจึงอ่านต่ออีกครั้ง “ถามเขาว่า ผู้หญิงจะทำยังไงเพื่อป้องกันท่านดยุคที่พึ่งแต่งานกับญาติของเขา และป้องกันเขาจากการกลายเป็นพระราชา ชื่อของเธอขึ้นต้อนด้วยตัว อ.” ฉันสะดุ้งขึ้นในขณะที่เซปปล่อยไปป์ของเขา ฉันร่ำร้องออกมาว่า “แอนโทเน็ตตร้า เดอ มัวบัน” เซปจังถามฉันว่า “คุณรู้ได้อย่างไร?” ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่ฉันรู้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ให้เขาฟัง เขาพูออกมาหลังจากที่คิดไตร่ตรองดูแล้วว่า “ใช่แล้วล่ะ” “มันจะต้องเป็นเรื่องจริงแน่ๆที่ว่า เธอทะเลาะกับดยุคไมเคิล” ฉันจึงพูดเสริมว่า “เธออาจจะเป็นประโยชน์แก่พวกเราะนะ ถ้าเธอเป็นเช่นนั้นจริงๆ” เซปพูว่า ฉันเชื่อว่าไมเคิลต้องเป็นคนบอกให้เธอเขียนจดหมายนี้อย่างแน่นอน” “ฉันเองก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน แต่ฉันหมายถึงว่าฉันควรที่จะลองไปดูเพื่อความแน่ใจนะ เซป” เขาตอบกลับมาว่า “ไม่ ฉันต่างหากที่ควรจะไป” ฉันจึงพูดว่า “คุณควรที่จะอยู่ห่างๆจากประตูนั้น” เซปพูดพว่า “ไม่ ฉันจะไปที่บ้านหลังนั้น” ฉันพูดข้นมาในขณะที่เดินกลับไปนั่งเอนหลังที่เก้าอี้ว่า “เซป” “ฉันเชื่อใจผุ้หญิงคนนั้น และ ฉันควรจะไปที่นั้น” “ฉันก็จะไปที่บ้านหลังนั้นด้วย หรือไม่ก็กลับอังกฤษ” เซปเริ่มที่จะเรียนรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาควรจะ นำ หรือ พลักดันฉัน หรื เมื่อไหร่ที่เขาต้องเป็นผู้ตาม ในที่สุดเขาก็เห้นด้วย “ก็ได้” เพื่อทำให้เรื่องราวต่างๆง่ายขึ้น เวลา 5 ทุ่มครึ่ง เซปและฉันก้ขี่ม้า ฟริซต้องถูกทิ้งให้เป็นคนเฝ้ายามอีครั้ง มันช่างเป็นคืนที่แสนมืดมิด และ สิ่งที่ฉันพกไปด้วสยมีแค่ ตะเกียง มีด และ ปืนพก เท่านั้น และแล้วเราก็มาถึงด้านนอกของประตู ฉันจึงลงจากม้า เซปพูดว่า “ฉันควรที่จะคอยอยู่ตรงนี้” “ถ้าฉันได้ยินเสียงปืนล่ะก็ ฉันจะ—” “อยู่ในที่ของคุณเถอะ พระราชามีเพียงโอกาศเดียวเท่านั้น คุณเองก็อาจจะถูกฆ่าได้เช่นกัน” “นายพูดถูก ต้องไปแล้ว โชคดี” ฉันค่อยๆเดินผ่านประตูเข้าไปในสวนและไปทางขวาตามที่ในจดหมายบอก แนเดินไปตามทาง ตะเกียงของฉันดับลง โดถือปืนอยุ่ในมืออีกข้างหนึ่ง ไม่นานนักแนก็เข้ามาอยู่ในสถานที่ ที่มืดและใหญ่โต ใช่แล้วมันคือ บ้านหลังนั้นนั่นเอง ฉันเดินก้าวขึ้นไปตามขั้นบันได พลักประตูและเดินเข้าไป ผู้หญิงคนหนึงเดินมาหาฉันและจับมือกับฉัน เธอกระซิบ ปิดประตูซะ” ฉันทำตามที่เธอบอกและส่องตะเกียงไปทางเอ ใช่จริงๆด้วยเธอคือ แอนโทเน็ตตร้า เดอ มัวบัน เธอดูสวยมากท่ามกลางความมืด และ เสื้อผ้าก็สวยงาม แทบจจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดๆเลยในห้องนี้ นอกจากเก้าอี้ ตัวสองตัว และ โต๊ะเหล็กหนึ่งตัวเท่านั้น เหมือนกับที่เราเห็นตามร้านกาแฟทั่วๆไป เธอบอกฉันว่า “ไม่ต้องพูดอะไรไ “ไม่มีเวลาแล้ว ฟังฉันนะ ฉันรู้ว่าคุณคือ คุณราเซนเดล ฉันเขียนจดหมายนั้นตามที่ดยุคสั่ง” ฉันจึงพูดว่า “เหมือนที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด” “ในอีก 20 นาที จะมีผู้ชายสามคนมาที่นี่เพื่อฆ่าคุณ” “ 3 คน 3 คน งั้นรึ” “ใช่ คุณต้องไปจากที่นี่ ไม่เช่นนั้นคุณจะต้องถูกฆ่า” “พวกเขาจะทำเช่นนั้นหรือ” “ฟังนะ เมื่อคุณถูกฆ่า ศพของคุณจะถูกนำไปไว้ที่ท้ายเมือง มันจะถูกพบที่นั้น ไมเคิลจะโยนความผิดให้กับเพื่อนของคุณ พันเอกเซป และ ฟริซ วัน ทาเลนเฮี่ยม เป้นรายแรก เขาจะทำให้ทั้งเมืองตกอยู่ภายใต้การควบคุมของทหาร และ ส่งข้อความไปที่เซนดร้าเพื่อให้อีก 3 คน ที่เหลือ ฆ่าพระราชาที่อยุ่ที่ปราสาทซะ และจากนั้นเขาก็จะสถาปนาตัวเองขึ้นเป็นพระราชาและแต่งงานกับเจ้าหญิง” “ช่างเป็นแผนที่ดีจังนะ แต่ว่าทำไมคุณถึงมาบอกฉันล่ะ?” “เหตุผลที่ดูท่าจะตรงใจคุณที่สุด คงจะเป็นอิจฉาล่ะมั้ง ตอนนี้คุณไปได้แล้ว แต่จงจำใว้ว่า ตลอดวันตลอดคืน คุณไม่มีทางปลอดภัย คุณมีองค์รักษส่วนตัวคอยติตามคุณหรือไม่” ฉันจึงตอบว่า “มี” “มันเป็นความคิดของเซปน่ะ” “ดี ให้ 3 คนตามเขาไป คนทั้ง 3 คน ของไมเคิลไม่มีทางที่จะอยุ่ห่างจากคุณเกิน 200 หลา เป็นแน่ คุณไปได้แล้ว แต่อย่าออกทางประตู ตอนนี้ประตูมีทหารเฝ้าอยู่ นี่คือบันไดที่ติดกับกำแพงด้านข้างของบ้าน ปีนขึ้นไปข้างบน และ ตามหาชีวิตที่เหลือของคุณ” ฉันพุดว่า “คุณผู้หญิง” “คุณช่วยพระราชาได้เป็นอย่างดีในคืนนี้ซึ่งนั้นหมายความว่า ชีวิตคุณเองต้องตกอยู่ในอันตราย ว่าแต่ว่าเขาอยู่ที่ไหนในปราสาทนั้น?” เธอลดเสียงของเธอลงพร้อมกระซิบด้วยความกลัวว่า “ข้ามสะพานของปราสาทนั้นไปเข้าไปในประตูหนาๆนั้น หลังทางเดินนั้น— ฟังซิ นั่นเสียงอะไรน่ะ” มีเสียงเดินอยุ่ข้างนอก “พวกนั้นมาแล้ว พวกเขาจะมาถึงที่นี่ ในไม่ช้า ดับตะเกียงซิ” ฉันทำตามที่เธอบอกและมองผ่านรอลแยกของประตุ ฉันควรที่จะเห็นร่าง3 ร่ง ฉันจึงยกปืนพกปืนของฉันขึ้นมา แอนโธเน็ตกระตุกแขนฉัน “คุณจะฆ่าคนงั้นหรือ” “แต่นั้นอะไรกัน” เสียงมาจากข้างนอก เสียงพูดด้วยสำเนียงอังกฤษที่ดีเลยทีเดียว มันพูดว่า “คุณราเซนเดล” ฉันไม่ตอบอะไร “เราต้องการพุดกับคุณ คุณจะสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ยิงจนกว่าเราจะพูดเสร็จ” “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้คุยกับคุณ คุณเด็ทชาร์จงั้นรึ” “ไม่ต้องสนใจชื่อของฉันหรอก” ให้ฉันอยู่คนเดียว” “ได้ครับท่าน เราจะทำตามที่ท่านบอก” ฉันยังคงมองลอดผ่านรอยแยกที่ประตู ทั้ง 3คน ถอยออกไป 2 ก้าว และหันปากกระบอกปืนไปที่ประตู “คุณจะให้เราเข้าไปข้างในได้หรือไม่? ด้วยเกียรติของพวกเรา เราจะไม่ยิง” แอนโธเน็ตกระซิบว่า “อย่าไปเชื่อเขาไ ฉันพูดว่า เราสามารถคุยกันผ่านประตูก็ได้” “คุณสาบานได้ไหมว่าจะไม่เปิดประตุออกแล้วยิงพวกเราไ ฉันจึงตอบว่า “ฉันสาบานว่าจะไม่ยิงพวกคุณก่อนแน่ถ้าพวกคุณไม่เริ่มก่อน” แต่ฉันจะไม่เปิดประตุให้คุณเข้ามาข้างใน ยืนอยู่ข้างนอกนั่นแหละแล้วคุยกับฉัน” เด็ทชาร์จพูดว่า นั้นสมเหตุสมผลดีทีเดียว” ฉันยังคงมองผ่านรอยแยกที่ประตู ฉันเห็นพวกเขายืนอยู่ที่บันไดขั่นบนสุดข้างนอกประตู แอนโธเน็ตพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “อย่าไว้ใจเขา” แต่ฉันไม่ต้องการคำเตืนของเธอ ฉันรู้อยุ่แล้วว่าพวกเขาต้องการจะจัดการกับฉันเร็วๆนี้ ฉันจึงเริ่มคุยกัยเขา แนจึงพูดว่า “ถ้าเช่นนั้น คุณสุภาพบุรุส ข้อเสนอของคุณคืออะไร?” “การคุมกันอย่างดากที่นี่จนถึงฟร้อนเทียร์และ500, 000 ปอนด์อังกฤษ ฉันตอบไปว่า “นั่นฟังดูดีทีเดียว” “ให้เวลาฉันตัดสินใจซักครู่นึงนะ” ฉันหันไปหาแอนโธเน็ตและกระซิบว่า “ยืนใกล้ๆกับกำแพง ห่างจากตรงที่แสงลอดผ่านรอยแยกของประตูเอาไว้” เธอถามฉันด้วยน้ำเสียงตื่นตระนกว่า “คุณคิดจะทำอะไรนะ” ฉันจึงตอบว่า “เดี๋ยวคุณก็จะได้เห้นเองแหละ” ฉันยกโต๊ะเหล็กสำหรับดื่มชาขึ้น มันไม่ได้หนักเลยสำหรับผู้ชายที่แข็งแรงเช่นฉั้น และวางมันไว้บนขาของฉัน ด้านหน้าโต๊ะสามารถกำบังหัวและตัวของฉันได้พอดีราวกัฃบเป็นโล่ ฉันดับตะเกียงและเก็บมันไว้ที่เข็มขัด และหยิบปืนจากกระเป๋าขึ้นมาแทน และยึดโต๊ะไว้ข้างหน้าตัวเอง ก่อนจะตระโกณออกไป “ได้ คุณสุภาพบุรุส ฉันยอมรับข้อเสนอของคุณ ขึ้นอยุ่กับความซื่อสัตย์ของคุณถ้าคุณจขะเปิดประตู” เด็ทชาร์จพูดว่า “คุณเปิดเองซิ” ฉันจึงพูดว่า “มันต้องเปิดออกข้างนอก” “ คุณช่วยถอยไปข้างหลังเล็กน้อยได้ไหม” ฉันแกล้งทำเป้นพยายามจะเปิดประตูแล้วรีบกลับมาอยู่ที่เดิม ฉันบอกเขาว่า “มันไม่ยอมเปิด” “ลองดึงประตูจากด้านนั้นดูซิ” เด็ทชาร์จร่ำร้องออกมาว่า ฉันจะลองเปิดดู” “เบอร์โซเนียคุณกลัวเขาหรือไม่” ฉันยิ้มกับตัวเอง ในเวลาถัดมาประตูถูกเปิดออก และ ทั้ง 3 คน ยืนอยู่ตรงนั้น ปืนพกทั้งหมดหันปากกระบอกปืนมาที่ฉัน ด้วยการยิงของเขานั้นแม่นยิ่งกว่าที่ฉันเคยทำมาทั้งหมด เสียงงปืน 3 นัด ดังขึ้น แต่โล่ของฉันสามารถป้องกันฉันไว้ได้ ในนาทีถัดมาฉัพุง่เข้าหาพวกนั้นพร้อมกับโต๊ะ และ พวกเราทั้ง 4 คน ก็ตะลุมบอนกันอยู่อย่างนั้นนและกลิ้งตกลงไปข้างล่าง แอนโธเน็ต เดอ มัวบัน ร้องไห้ออกมา แต่ฉันก็ไม่ได้หยุดวิ่งและหยุดเสียงหัวเราะดังๆของตนนเองแต่อย่างใด ดีกัวเท็ธ และ เบอร์โซเนีย นอนนิ่ง เด็ทชาร์จอยู่ ใต้โต๊ะ แต่ฉันก็ไม่ได้หยุดวิ่ง เขายกมันออกจากร่างของตนเองและ เริ่มยิงปืนอีกครั้ง ฉันยกปืนของตนเองขึ้นและยิงเขาข้างหลัง ฉันได้ยินเสียงสบทของเขา ทันใดนนั้นฉันวิ่งไปอย่างรวดเร็วปานสายลมผ่านนบ้านหลังนี้ ไปที่กำแพง ฉันจึงพูดว่า “โอ้ พระเจ้า!” “เธอพูดความจริงเรื่องบันได นี่” สำหรับกำแพงที่สูงเช่นนี้ ใช่แล้ว มันเป็นเช่นนั้น ฉันกระโดดลงมา และ ในอีกไม่กี่นาทีถักมาฉันก็วิ่งอยู่บนทางเดิน ฉันเห็นม้า และทันใดนั้นเองฉันก็เห็นเซป เขาพยายามดิ้นให้หลุดจากการที่เขาถูกมัดติดกับประตู และยิงปืนกราดไปทั่วราวกับเป็นคนบ้า เขาคงลืมไปว่าเขาไม่ได้เป้นส่วนหนึ่งของการต่อสุ้ครั้งนี้ ฉันพูดกับเขาด้วยในขณะที่พยายาม กลั้นหัวเราะว่า “เป็นไงบ้าง” “คุณปลอดภัยไหม? แล้วคุณหัวเราะอะไร?” ฉันตอบเขาไปว่า “ก็แค่ผู้ชาย 4 คน มานั่งล้อมวงจิบชาน่ะ” มันเป็นอะไรที่ไม่ใช่เรื่องตลกทั่วๆไปอย่างแน่นอน ที่จะเห็นบุคคลที่มีชื่อเสียง และอันตราย ทั้ง 3 คน พร้อมอาวุธ นี่คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการดื่มชาที่แสนจะธรรมดาเช่นนี้อีกแล้วล่ะ ในขณะเดียวกัน คุณจะสังเกตุเห็นได้ว่าฉันเป็นคนรักษาคำพูด และ ฉันไม่ได้เริ่มยิงจนกระทั้งพวกเขาเริ่มยิงก่อน
บทที่7
จากรายงานของตำรวจลับทำให้ฉันได้รู้ว่าพรุ่งนี้ไมเคิลจะเดินทางออกจาก เสตรทซอล และจะมี3คนเดินทางไปกับเขา เด็ทชาร์จ ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับผ้าพันแผลที่แขน ฉันรู้สึกดีใจมากที่ได้รู้ว่าฉันได้ทิ้งสัญลักษณ์ไว้เช่นนั้น แอนโทเน็ตตร้าเองก็จากไปแล้วเช่นกัน พวกเขาควรที่จะไปที่เซนดร้า สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันเกี่ยวกับเนื้อความในรายงานนี้คือ
“พระราชาถูกวิจารย์วิจารณ์เป็นอย่างมากโดยพวกเขาต่างพูดกันว่าจะไม่มีงานแต่งงานเกิดขึ้นเขาเชื่อกันว่า เจ้าหญิง ฟราเวียร์ เองก็เสียใจเช่นกันคนส่วนใหญ่ต่างกล่าวของเธอพร้อมดยุคแห่งสเตรทซอล”
“ผู้บังคับบัญชาของเหล่าตำรวจพูดด้วยเสียงแผ่วเบาและตรงไปตรงมา” เซปพูดเมื่อนั้นทำเสียงโกรธ ฟริซพูดว่า “มันค่อนข้างจะเป็นเรื่องจริงนะ สำหับเรื่องเกี่ยวกับเจ้าหญิงน่ะ” “ท่านหญิง เฮลก้า บอกฉันว่าเจ้าหญิงฟราเวียร์ ตกหลุมรักกับพระราชา” ฉันจึงคร่ำครวญขึ้นมาว่า”พอได้แล้ว! “เซปพูดว่า” ฉันสั่งให้จัดงานเต้นรำที่พระราชวังคืนนี้เพื่อเป็นเกียรติแด่ เจ้าหญิง” ฉันพูดขึ้นด้วยความรู้สึกไม่ยินดียินร้ายว่า “นั่นเป็นข่าวใหม่สำหรับฉัน” ฟริซพูดทุกอย่าง
เซปเดินมาที่นั่นและพูดด้วยเสียงคมว่า “คุณควรขอเธอแต่งงาน เมื่อคุณมีโอกาสคุยกับเธอตามลำพังคืนนี้” “สวรรค์โปรดเถอะ!”เซปพูด “ฉันคิดว่า” “คุณต้องพูดอะไรซักเล็กน้อย กับก่อน นั่นคงจะเป็นสิ่งที่เธอต้องการ” ฉันพูดว่า “ฉันขอปฏิเสธโดยสิ้นเชิง” “ฉันจะไม่ทำตาม” “ฉันจะไม่ทำตามแผนที่จะทำให้ฉันเป็นตัวตลกสำหรับเจ้าหญิงหรอก”เขาพูด “ก็ได้ตามใจท่าน เราจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่ใกล้นัก” “แต่คุยกับเธอให้ดีๆ เราจะไม่ให้เธอทำให้พระราชาไม่สบายใจแน่นอน” ฉันไปเดินเล่นกับฟริซในสวน ฉันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยที่เซปเลิกล้มความคิดที่จะให้ฉันไปบอกรักเจ้าหญิง เขาก็รู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนสวย และ นอกจากนั้นแล้วยังฉันจะต้องแบกรับความรู้สึกนั้นเอาใว้ ไหนจะการการโต้คารมกับเขาอีกล่ะ เขาควรพึงรู้ว่าเขาหยิบยื่นสิ่งที่ทำให้เธอไม่มีความสุขให้เธอแต่มันกลับไม่มีความหมายอะไรเลยกับเขา ถ้าพระราชาปลอดภัยเธอจะต้องแต่งงานกับเขา ไม่ว่าเธอจะรู้หรือไม่ก็ตาม ถ้าเธอไม่รู้ก็ดี เราจะได้ไม่ต้องพูดถึงมัน แต่ ฉันก็เชื่อว่าเซปยินดีให้ฉัน ครองราช มากกว่าไมเคิล
งานเต้นรำเป็ฯภารากิจที่น่าอัศจรรย์ ฉันควรที่จะทำยังไงดีฉันยังคงยืนสงบและพยายามอยู่เคียงข้างผู้หญิงที่แสนสวยเช่นนี้โดยเฉพาะเมื่อเธอสบตากัยฉัน ก่อนอื่นฉันมอบกุหลาบแดงแห่ง รูริทาเนีย จากปกเสื้อของฉันให้ธอ และกอดเธอไว้ทุกคนต่างปรบมือและส่งเสียงเชียร์ ฉันเห็นเซปยิ้ม และฟริซมองมาอย่างรำคาญ
เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง ฉันก็ได้อยู่กับเธอเพียงลำพังในห้องเล็กๆห้องหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะอยู่เหนือส่วน เธอนั่งและฉันยืนอยู่ด้านหน้าเธอ ฉันดิ้นลนต่อสู้กับตนเอง และถ้าเธอไม่มองมาที่ฉัน ฉันเชื่อว่าฉันจะชนะการต่อสู้กับตนเองครั้งนี้ แต่ในทันทีที่เธอมองมา และแล้วฉันก็ลืมพระราชาในเซนดร้า ฉันลืมพระราชาในเสตรทซอล เธอเป็นเจ้าหญิง และฉันเป็นแค่นักต้มตุ๋นคุณยังคิดว่าฉันจะจำมันได้หรือ? ฉันมองตัวตนของตนเองให้เธอและทำให้เธอได้สัมผัสกับตัวตนของฉัน ฉันไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ทำไมฉันต้องทำเช่นนี้น่ะ? ดังนั้นเธอจึงดันฉันออกห่างและเริ่มร้องไห้
“โอ้นี่เป็นเรื่องจริงหรือ!” “มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าผมรักคุณมากกว่าชีวิตของตนหรือความสัตย์หรือเกียรติยศ เธอทำท่าทางราวกับว่าคำพูดของฉันนั้นมันไม่มีความหมายอะไรเลย คิดไตร่ตรองถึงคำบอกรักที่ป่าเถื่อน
“ไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้อย่างไรที่ตอนนี้ฉันเองก็รักคุณ” “ตอนนี้งั้นรึ!” “ใช่เมื่อเร็วๆนี้ ฉัน…ฉันไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับคุณมาก่อน” ทำไมความรู้สึกยินดีเหล่านี้จึงถาโถมเข้าหาฉันมันเป็นเพราะฉัน รูดอฟ ราเซนเดล คือคนที่เธอรักทำไมมันช่างมีความสุขเสียจริง “คุณไม่เคยชอบฉันมาก่อนหรือ?” เธอมองหน้าฉันแล้วยิ้มพร้องพูดว่า “ฉันชอบคุณตั้งแต่คุณได้รวมมงกุฎนั่นแหละ ฉันรู้สึกเช่นนั้นเป็นครั้งแรกก็เมื่อวันสถาปนานั่นแหละ” “โอ้ ฟราเวียร์ ถ้าฉันไม่ใช่พระราชาหล่ะ” เธอพูดว่า “ไม่ว่าคุณจะเป็นใครฉันก็รักคุณไม่เปลี่ยนแปลง “นี่เป็นโอกาสที่ดีของฉันที่จะรักษาเกียรติของตนเอง ฉันพูขึ้นด้วยเสียงแหบแห้งราวกับไม่ใช่ตัวเองว่า “ฟราเวีย” “ฉันไม่ใช่……..”มีเสียงดังมาจากข้างนอกและเซปก็ปรากฎตัวขึ้น ประโยคสุดท้ายที่ฉันพูดติดอยู่ที่ริมฝีปาก เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและโค้งคำนับ “ท่าน ข้าพระเจ้าต้องขออภัยซักพันครั้ง แต่ท่านราชาคณะรอท่านมา15นาทีแล้วเพื่อจะขอลากลับ” ฉันสบตาเขาเต็มๆและเห็นบางอย่างในตาเขา และแล้วฉันก็อ่านสายตาเขาได้ว่านี่เป็นคำเตือนที่เต็มไปด้วยโทสะจากเซป ฉันไม่รู้นานแค่ไหนแล้วที่เขาได้ยิน แต่เขาไม่เข้ามาขัดจังหวะการสนทนาจนกว่าจะถึงเวลา ฉันจึงพูว่า “ฉันไม่ควรปล่อยให้ท่านราชาคณะคอยนาน” ฟราเวียร์พูดขึ้นว่า “โอ้! พันเอกเซป” “ฉันมีความสุขจัง” เธอพูดได้ดีไม่มีผิดและฉันก็เชื่อว่าเสียงของเซปอ่อนโยนขึ้นเมื่อเขาจุมพิตที่หลังมือของเธอ และพูดว่า “ขอพระเจ้าคุ้มครองเจ้าหญิง” และแล้วเขาก็ยืนขึ้นและพูดต่อว่า “แต่ก่อนอื่นขอพระเจ้าคุ้มครองพระราชา” ฟราเวียร์พูด “ใช่” “ขอพระเจ้าคุ้มครองพระราชา” ฉันเดินไปที่ห้องเต้นรำอีกครั้งเพื่อบอกลา ฉันเห็นเซปเดินเข้าเดินออกท่ามกลางฝูงคนและทุกทีทีเขาเดินไปเขาจะยิ้มและพูดด้วยเสียงกระซิบ ฉันรู้ว่าเขากำลังทำอะไร เจ้านักเลงเก่า! เขากระจายข่าวที่เขารู้เพื่อที่จะปกป้อง มงกุฏ และบัลลังก์จากแบล็คไมเคิล นี่และคือเป้าหมายของเขาดังที่ข่าวแพร่ สารพัดไปอย่างรวดเร็วและเมื่อฉันเดินออกไปที่ประตูหน้าพาเจ้าหญิงฟราเวียร์ไปยังพาหนะของเราที่นั่นมีฝูงคนมากมายกำลังรอเราอยู่พวกเขาต้อนรับเราด้วยเสียงเชียร์ที่ดังราวกับฟ้าผ่า ฉันควรทำอย่างไรดีนะด้วยเหล่ห์กลของเซป และฉันเองก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองฉันจึงอยู่เฉยๆและจากมาโยนทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง หลังจากนั้นมันเป็นเวลาเกือบจะเที่ยงวันแล้ว ฉันอยู่ตามลำพังกับฟริซและเซป ฉันพูดว่า “เซป คุณทำให้ฉันเสื่อมเสียเกียรติราวกับว่าเป็นพวกอาชญากร เช่นเดียวกันเห็นแก่พระเจ้าเถอะ พวกเราควรไปที่เซนดร้าสู้กับ แบล็คไมเคิล และพาพระราชากลับมาเขาพูด “ถ้าคุณลอง……” ฉันคิดขึ้นว่า “ถ้าฉันงั้นรึ” “ฉันควรที่จะได้แต่งงานกับเจ้าหญิงและคุณไม่มี่ทางที่จะหยุดฉันได้ คุณคิดว่าจะมีใครเชื่อคุณไหมถ้าคุณพูโความจริงออกไป เขาพูดด้วยเสียงเบาๆ “ฉันรู้” “ถ้างั้นเราไปหาเซนดร้ากัน?” เขาจับมือฉันแล้วพูดว่า “เห็นแก่พระเจ้า คุณพยายามทุกๆสิ่ง” เขาคร่ำครวญ “แต่ฉันเป็นข้ารับใช้ของพระราชา ขอพระเจ้าคุ้มครองพระราชา มาเถอะพวกเราจะไปหาเซนดร้ากัน”
แผนการทุงอย่างถูกวางอย่างรวดเร็วฉันให้นายพลสตาเค่นซ์ว่าต้องทำอะไรหากรพะราชาถูกฆ่าเขาคิดว่าฉันหมายถึงตัวฉันเองแน่นอน และสิ่งนั้นเป็นเป็นคำพูดที่แสนกำกวมของฉัน เขาพูด “ขอพระเจ้าคุ้มครองท่าน” สำหรับฉัน ฉันคดิว่าคุณกำลังเดินทางอยู่บนเส้นทางที่แสนอันตรายฉันจึงตอบว่า “ฉันหวังว่าจะไม่มีชีวิตใดที่ควรค่ามากไปกว่าฉันอีกแล้ว” มันเป็นนเรื่องยากที่จะบอกเรื่องนี้แก่ฟราเวียร์ว่าฉันจะจากเธอไป ก่อนฉันไปพบเธอ เธอรู้เรื่องนี้การไปล่าสัตว์ครั้งนี้ แล้ว เพราะเรื่องนี้ถูกลือไปทุกที่ว่าฉันนจะไป เธอพูดเสียงเย็นๆว่า “ฉันเสียใจที่เราไม่สามารถทำให้ท่านมีความสุขได้ในขณะที่ท่านอยู่ในสเตรทซอล” “ฉันควรที่จะเอาใจใส่ท่านมากกว่านี้ แต่ฉันช่างโง่เสียจริงที่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาศแก้ตัวอีกซักสองสามวันหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้” “งั้นหรือ” “คุณควรที่จะได้รับความสุขด้วยนอกเหนือจากความสนุกสนานแล้ว ฉันจะปล่อยให้คุณไปล่าหมู่ป่า แนหวังว่าคุณคงจะพบสิ่งที่คุณคิดว่าน่าสนใจน่ะ” ฉันจึงพูดขึ้นว่า ที่รัก” “คุณคิดว่าฉันจะจากคุณไปเพื่อไปล่าหมูป่างั้นรึ” “แล้วยังไงล่ะ” ล่าสัตว์น่ะใช่ แต่ไมเคิลคือหมูป่าตัวนั้นนะ” เธอหน้าซีดขึ้นทันตาแล้วหันมาถามฉันว่า “โอ้! ลูดอฟ เมื่อไหร่คุณจะกลับมา” ฉันตอบเธอด้วยความปวดใจว่า “ฉัน ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่ฉันควรจะกลับมา” “กลับมาเร็วนะลูดอฟ กลับมาเร็วๆ” “แน่นอน” “ข้าแต่พระเจ้า แนจะกลับมาที่นี่อีกครั้งเพื่อพบคุณก่อนตาย” “คุณหมายความว่าอย่างไร?” แต่ฉันไม่ควรบอกความจริงกับเธอตอนนี้เนื่องจากมันสายเกินไปแล้ว ฉันจึงพูดขึ้นมาว่า “มันสมควรหรือไม่ที่ชายคนหนึ่งจะกลับมาเพื่อพบผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก” “ไมเคิลซัก 1000 คน ก็ไม่สามารถแยกเราออกจากกันได้” นี่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อน เธอพูดว่า “คุณไม่ควรให้ใครก็ตามมาพรากคุณและฉันจากกันและกัน” “ไม่มีใครแยกเราออกจากันได้หรอกที่รัก” ใช่แล้วไม่มีใครแม้นแต้ไมเคิล ผู้ซึ้งถ้าเขายังมีชีวิตอยู่แล้วล่ะก็ เขาก็จะพรากพวกเราออกจากกัน และด้วยเหตุนี้เอง ฉันจึงจำเป็นต้องจากเธอไปเพื่อจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ฉันควรที่จะไม่คุยอะไรนานนักและควรที่จะเริ่มออกเดินทางได้แล้ว แนขึ้นขี่ม้าและขี่มันได้วยความเร็วไปยังปราสาทของฉัน ในวันต่อมาฉันนั่งอยู่บนรถกับเซป ฟริซ และผู้ชายอีกประมาณ 10 คน ที่ได้รับการคัดเลือกมาเป็นพิเศษเพื่องานนี้โดยเฉพาะ พวกเขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนั้นและเรื่องที่ไมเคิลพยายามแย่งชิงบรรลังค์ให้พวกนั้นฟัง พวกเขารู้แค่ว่าเพื่อนของพระราชาถูกจับอยู่ที่ปราสาทแห่งเซนดร้า และจุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้คือไปช่วยเขา พวกเขาเป็นคนหนุ่มที่มีการศึกษา กล้าหาญ และ ซื่อสัตย์ พวกเขาไม่ถามอะไรอีกเลย แค่เป็นเพียงสิ่งที่พระราชาของพวกเขาต้องการแค่นั้นก็พอแล้วและพวกเขาก้พร้วมที่จะปกป้องพระราชาของพวกเขาจาดความตายอีกด้วย
เรากำลังเดินทางไปยังปราสาทแห่งทารันเฮี่ยม ซึ่งเคยเป้นของลุงของฟริซมาก่อน มันเป็ตึกสมัยใหม่ที่อยู่ห่างจากเซนดร้าไป 5 ไมล์ อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับที่ตั้งของปราสาทของไมเคิล มันตั้งอยู่บนเขา มีป่าไม้ล้อมรอบ ซึ่งที่นี่สามารถเห็นหมูป่าได้บ่อยครั้ง และแน่นอนว่าเหตุผลที่แท้จริงแล้วที่เราเลือกที่จะมาพักที่นี่เป็นเพราะมันทำให้เราอยู่ใกล้ไมเคิล
ไมเคิลเองก็คงจะไม่เชื่อเรื่องหลอกลวงเกี่ยวกับการมาล่าหมูป่าครั้งนี้ เขารั้ดีว่าเรามาที่นี่ทำไม และ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะทำทุกวิธีทางเพื่อจะกีดกันเราออกจากอะไรก้ตามที่พวกเราพยายามจะทำ ซึ่งนีก็ไม่ใช่วิธีที่ยากเย็นอะไรเลย การกระทำทุกอย่างของเราเกิดขึ้นอย่างเงียบเฉียบ และ เปิดเผย วิธีนี้คือคุณสมบัติของพระราชาที่ฉันพบเมื่อเจอกับปัญหา จุดประสงค์ของพวกเราคือช่วยพระราชา แต่เขาอาจจะฆ่าฉันก่อน บางทีเขาอาจจะคิดว่าฉันคือสาเหตุที่ทำให้เขาเสื่อมเสียเกียรติ แต่ไม่ใช่เลยสำหรับฉัน เขาคงจะไม่เข่าใจผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องตกอยู่ในสถาณกาณ์แบบฉันที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เสียมันไปและอยากให้คนอื่นมาแทนที่เขา ฉันมุ่งหน้าเข้าสู่เซนดร้าในขณะที่คิดว่าในความคิดของเขาเขาต้องคิดว่าเขาต้องฆ่าพระราชาเพื่อให้ฉันได้ขึ้นครองบรรลังค์และเจ้าหญิงงั้นรึ สิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันคิดว่าเขาอาจจะยังปล่อยพระราชาให้ยังมีชีวิตอยู่นานตราบเท่าที่เขาจะทำได้ และพระเจ้าก็รู้ดีว่าตอนนี้ฉันต้องการคำปลอบโยนจากพระองค์ท่าน ดังนั้นการเดินทางใด้มาถึงปลายทางแล้วและนี่เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ฉันเดินทางมาถึงมาถึงเซนนดร้า
บทที่8
ไมเคิลนั้นรู้ดีว่าแนจะมาที่นี่และแน่นอนว่าเมื่อฉันมาถึงปราสาทแห่งท่รันเฮี่ยมยังไม่ถึงชั่วโมงเขาก็ส่งชายทั้ง 3 คน มาต้อนรับฉันแล้ว ฉันนับถืมเขานะที่เขาไม่ส่งคนที่พยายามจะฆ่าฉันมาต้อนรับฉันแต่กลับส่งอีก 3 คน ใน 6 คนนั้นมาแทน 3 คน เป็นชาวลูริทาเนีย รูอิงแกรม คราฟสเตรียน และ รูเพิร์ธ เฮ้นทซาว์ พวกเขาดูสบายๆ เจ้ารูเพิร์ธดุท่าน่าจะมีอายุราวๆ 23 ปี เห็นจะได้ เขานำทุกคนเข้ามาและพูดคุยกัยฉันด้วยความสุภาพเล็กน้อย เขาบอกว่าน้องชายของฉันรุ้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่ไม่สามารถมาต้อนรับฉันด้วยตัวเองในวันนี้เนื่องจากเขานั้นป่วย ฉันจึงตอบเขาไปว่า “ฉันเสียใจที่ได้ยืนเช่นนี้น” “และฉันเองก็เชื่อว่าคงจะไม่มีอะไรสามารถทำให้เขาไม่สามารถมาต้อนรับฉันในวันนี้นอกจากการป่วย ฉันได้ยินว่า คุณ เด็ทชาร์จ ได้รับบาดเจ็บ เขาอาการดีขึ้นรึยัง” รูเพิร์ธหัวเราะเพราะเขาคิดถึงเพื่อนของเขาอีก 2 คน งั้นรึ และเขาก็พูดขึ้นมาว่า “เด็ทชาร์จ เอง ก็หวังว่าจะหายารักษาได้เร็วๆนี้ครับท่าน” เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วฉันจึงหัวเราะเช่นกัน เนื่องจากฉันรู้ดีว่ายารักษาที่ว่านั้นหมายถึงการแก้แค้นนั้นเอง หลังจากที่พวกเขาขอตัวกลับและเดินจากไป รูเพิร์ธ สะบัดผมสีดำของเขาและยิ้มในขณะที่เดินผ่านหน้าเซปไปด้วยท่าทีเยาะเย้ยและดุถูก ผู้เฒ่ามองตามท่าทีของเขาและรีบจับปืนของตัวเองเพื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน
แทนที่จะรับประทานอาหารกันภายในบ้านฉันกลับชวนฟริซไปกินอาหารกันที่โรงแรมเล็กในเมือง ที่ซึ่งฉันรู้ดีว่าจะไม่มีอันตรายใดๆ เราหวังจะไปถึงที่นั้นในตอนเย็นในขณะที่ยังพอมีแสงสว่างและถนนของเมืองจะยังไม่เปลี่ยวจนเกินไป ฉันอำพรางหน้าตาตัวเองเพื่อป้องกันพวกสอดรู้สอดเห็นทั้งหลายที่อาจจะรู้ว่าฉัน เป็นใคร ฉันพูดขึ้นมาในขณะที่ขี่ม้าไปตามถนนว่า “ฟริซ” “คุณจะจองห้องให้คนของพระราชา 2 คน คนหนึ่งคือ คนที่กำลังปวดฟัน นั่นคือผู้หญิงที่อยู่ที่โรงแรมคนนั้น คุณต้องทำให้มั่นใจว่ามีเพียงเธอเท่านั้นที่จะมารบประทานอาหารเย็นกับเรา” “ยังไงล่ะ?” “ฉันให้คุณคิดเอาเอง ยังไงก็ได้ถ้าเธอไม่ตกลงกับคุณเธอก็ต้องตกลงกับฉัน” เมื่อเรามาถึงโรงแรมไม่มีใครสามารถมองเห็นอะไรบนใบหน้าของฉันได้นอกจากตาเท่านั้น ฟริซเดินออกไปนอกห้องเพื่อเจอผุ้หญิงคนนั้น ซักพักหนึ่งเขาก็เดินมาแล้วพูดว่า “เธอมาจริงๆด้วย” จากนั้นเธอก้เดินเข้ามาข้างใน ฉันให้เวลาเธอนิดหน่อยเพื่อเพื่อวางขวดไวน์เพราะฉันไม่อยากให้มันตกลงมาแตกซะก่อน ฟริซรินไวน์แล้วส่งมาให้ฉัน หญิงคนนั้นมองหน้าฉันแล้วถามว่า “นี่ใช่คนที่เจ็บปวดมากๆคนนั้นรึเปล่า” ฉันจึงพูดกบเธอว่า “สุภาพบุรุสท่านนี้รู้สึกไร้ค่าตั้งแต่ได้เจอคุณครั้งสุดท้าย” ฉันเอาอุปกรณ์พรางหน้าออก ทันใดนั้นเธอจึงร้องออกมาอย่างตกใจด้วยความกลัวว่า “คุณคือพระราชาจริงๆด้วย เห็นไหมฉันบอกแม่แล้ว แนจำเขาได้ทันทีที่เห็นรูปเขา โอ้! ท่านได้ดปรดอภัยให้ฉันด้วย” ฉันจึงพูดว่า คุณไม่มีอะไรต้องเสียใจ” “แต่สื่งที่เราพูด” “ฉันให้อภัยคุณถ้าคุณสัญญาว่าจะอยู่ข้างเรา เธอพูดว่า “โอ้ ขอบคุณท่าน ฉันต้องไปบอกแม่” ฉันมองเธออย่างจริงจังแล้วพูดว่า “หยุด” “เราไม่ได้มาที่นี่ในคืนนี้เพื่อแสวงหาความสนุกนะ ไป และ นำอาหารเย็นมา และอย่าบอกใครว่าพระราชาอยู่ทีนี่” เธอกลับมาอีกครั้งในอีก 1-2 นาที ถัดมาด้วยท่าทีมี่เป็นธรรมชาติ และ อยากรู้อยากเห็น ฉันถามขึ้นอีกครั้งในขณะที่รัปทานอาหารอยู่ว่า “โจฮานเป็นยังไงบ้าง?” “โอ้! ท่านพระราชา ท่านหมายความว่าอย่างไรกัน” “แค่ท่านก็พอได้โปรด เขาเป็นยังไงบ้าง” “เราไม่ค่อยได้เจอเขาหรอกท่าน” “ทำไมล่ะ” ฉันบอกเขาว่าเขามาบ่อยเกินไปน่ะท่าน” เอหันหลังไปเมื่อพุดจบ “ฉันเข้าใจแล้วล่ะ แต่ว่าเธอควรจะตามเขากลับมานะถ้าเธอต้องการน่ะ” “บางทีนะท่าน แต่ตอนนี้เขากำลังยุ่งๆอยู่ที่ปราสาทนั้น” “แต่ช่วงนี้ก็ไม่มีการต่อสู้หรือยิงกันนี่” “ไม่หรอกท่านแต่เขาต้องดูแลบ้านน่ะ” ฉันหัวเราะและพุดว่า “โจฮานเนี่ยนะกลายเ)นแม่บ้าน” “พวกเขาไม่มีผู้หญิงอยู่ที่นั้นเลย ไม่มีคนรับใช้ที่เป็นผู้หญิงเลย ฉันหมายความว่า พวกเราพูดกันเสมอว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องน่ะท่าน ที่เขาต้องมานั่งทำงานของผู้หญิงที่นั้น” “แต่โจฮานไม่มีเวลาเจอคุณเลย ทำไมคุณไม่บอกเขาไปล่ะ” “ของอย่างนี้มันต้องขึ้นอยู่กับเวลาและสถานที่ด้วยน่ะท่าน” “แล้วคุณไม่รักเขารึ” “แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ แต่สิ่งที่ฉันต้องการคือการได้รับใช้ท่าน ท่านพระราชา” “ก็ได้ ถ้าเช่นนั้นบอกเขาให้มาพบคุณที่หลักไมลืที่สอง นอกเมืองเซนดร้าพรุ่งนี้ เวลา 4 ทุ่ม” เธอพูดอย่างประหม่าว่า “คุณไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำร้ายเขาใช่ไหม? ” ฉันพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “ไม่หรอก ถ้าเขาทำตามที่ฉันบอก ตอนนี้จำไว้ว่าไม่มีใครอยู่กับคุณที่นี่และไม่มีใครรู้ว่าพระราชามาที่นี่” แต่ฉันก็ให้เงินเธอไปบ้างเหมือนกัน ฉันรับประทานอาหารเสร็จและขี่ม้ากลับบ้าน ฟริซพูดขึ้นขณะที่เราขี่ม้ามาถึงนอกเมืองว่า “คุณต้องการที่จะเค้นความลับจากโจฮานใช่ไหม?” “ใช่ และฉันก็คิดว่ากับดักที่เราวางใว้จับตัวเขาก็อาจะสำเร็จซะด้วย”
เมื่อเราเดินทางมาถึงถนนใหญ่ที่นำไปสู่ปราสาทแห่งทารันเฮี่ยม เซปรีบวิ่งมาหาเรา เขาพูดว่า “ขอบคุณพระเจ้าที่พวกคุณปลอดภัย” “คุณเห็นอะไรเกี่ยวกับพวกมันบ้างไหม” ฉันจึงถามเขาในขณะที่กำลงลงจากหลังม้าว่า “หมายถึงใครกัน” เขาตอบหลับมาอย่างเคร่งเครียดว่า “ไอ้หนุ่ม” “คุณห้ามออกไปไหนนอกจากว่าจะมีผู้ติดตามไปด้วยซักครึ่งดหล คุณจำทหารหนุ่มคนที่ชื่อ เบอร์เนนสเตรียน ได้ไหม” ฉันจำเขาได้ดีทีเดียว เขาสูงพอๆกับฉันและก็เป็นคนที่มีความกล้าหาญมากเลยทีเดียว “เขาต้องโกหกแน่ๆ ตอนที่ยังที่ยังอยู่ที่บนห้องข้างบนน่ะ มันเห็นได้ชัดเลยจากลอยกระสุนที่แขนของเขา” ฉันจึงพูดออกมาว่า “อะไรนะ?” เซปจึงอธิบายว่า “หลังจากรัปทานอาหารเย็น” “เขาออกเดินทางไปเป็นไมล์ๆ หรือ เดินทางเข้าไปในป่า เขาบอกว่าเขาเห็นชาย 3 คน อยู่ท่ามกลางต้นไม้นั้น และ หนึ่งในนั้นหันปืนมาที่เขา เขาไม่มีอาวุธดังนั้นเขาจึงเริ่มต้นวิ่งกลับมาที่บ้านนี่ แต่พวกนั้นก็ยังตามมาทันและยิงเขา เบอร์เนนสเตรียนช่างโชคดีที่เขาโขคดีที่เขามาถึงที่นี่ก่อนที่เขาจะหมดสติ ส่วนพวกนั้นก็กลัวเกินกว่าจะเข้ามาที่นี่” เขาหยุดพูดไปชั่วขณะหนึ่ง แล้วพูดเสริมขึ้นมาว่า “ไอ้หนุ่มนั้นโดนคุณยิง” ฉันจึงตอบเขาไปว่า ใช่แล้วล่ะ” “เซปก่อนที่ฉันจะไปจากรูลิทาเนียน ฉันควรที่จะทำอะไรซักอย่างเพื่อตอบแทนความกรุณาที่ฉันได้รับ” เซปถามขึ้นมาว่า “อะไรรึ” “ฆ่าไอ้พวก 6 คน นั้นทิ้งซะ ที่นี่จะสะอาดขึ้น ถ้าปราสจากคนชั่งเช่นพวกนั้น” เช้าวัรถัดมาฉันนั่งอยู่ในสวนหน้าบ้าน ฉันรู้สึกสบายอย่างที่ฉันไม่เคยรู้สึกมาซักพักแล้ว ฉันนั่งพักผ่อนในขณะเดียวกันก็ทำงานไปด้วยและคิดว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้ไม่สามารถช่วยเยียวยาความรักได้เลย จะมียาใดไหมหนอที่จะสามารถเยียวยาความรักได้ ทันได้นั้นเมื่อฉันมองผ่านผ่านต้อนไม้ไป ฉันก็เห็นเจ้ารูเพิร์ธ เฮ้นทซาว์ กำลังขี่ม้ามาทางนี้ด้วยท่วงท่าที่ราวกับว่าเขากำลังขี่ม้าเล่นในสวนสาธารณะโดยไม่ได้สนใจว่าตัวเองอาจจะถูกคนของฉันทำให้ได้รับอันตราย เขาบอกว่าเขามีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับฉัน ดยเขาได้รับคำสั่งมาจากจากท่านดยุคแห่งเสตรทซอล แนจึงบอกให้เหล่าเพื่อนๆของฉันเดินห่างออกไปซักเล็กน้อย เขาพูดว่า “ราเซนเดล” “ท่าดยุค—“ ฉันจึงยืนขึ้นและพูดว่า “ฉันให้ใครไปส่งคุณที่ม้าดีล่ะ ท่านลอร์ด” เขาจึงถามว่า “ทำไมไม่ให้พวกนั้นอยู่คุ้มกันคุณล่ะ” “เพราะว่าเรื่องเหล่านี้มันยังไม่จบน่ะซิ และหมายความว่าฉันจะเป็นคนเลือทางเดินชีวิตของตัวเอง” “โอ้! ฉันเข้าใจแล้วท่าน แต่ที่ฉันพูดเป็นเพราะฉันรู้สึกถูกชะตากับคุณนะ ฉันชื่นชมคุณ คุณเองก็รู้ว่าตัวคุณเองก็รู้สึกถูกชะตากับฉันเช่นกัน” ฉันจึงตอบเขาไปว่า “ขอบใจ” “ยกเว้นแต่ว่า ฉันเป็นคนที่สื่อสัตย์และรักษาสัจจะต่อพวกผู้ชาย รวมทั้งรักษาเกียรติต่อผู้หญิง ฉันเองก็เป็นคนแบบนี้แหล่ะท่านลอร์ด” เขามองมาที่ฉันอย่างโกรธแค้น ฉันจึงพูดกับเขาว่า “แล้วข้อความล่ะ” “ท่านดยุคเสนอให้คุณมากกว่าที่ฉันเคยเสนอ ท่านเสนอจะดูแลคุณให้เดินทางผ่านชายแดนอย่างปลอดภัยและมอบเงินให้คุณอีก 1000000 ปอนด์ ฉันจึงตอบว่า “แน่นอนว่า ฉันข้อปฏิเสธ” เขาแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันจะไปบอกไมเคิลให้” “อันที่จริงแล้วเรื่องระหว่างพวกเราไมเคิลคงจะไม่เข้าใจหรอก” ฉันหัวเราะแล้วถามเขาว่า “แล้วคุณล่ะคิดยังไง” เขาพูดว่า “ฉันเข้าใจคุณ” “ฉันเข้าใจว่าคุณเลือกที่จะตายมากกว่า และคุณก็จะเลือกทางนั้น” “ฉันเสียใจด้วยนะที่คุณอาจจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงตอนที่ได้เห็นตอนนั้น” “นักโทษของคุณเป็นไงบ้างล่ะ” เขาถามขึ้นว่า “พระรา—“ “นักโทษของคุณนะ” “โอ้! ฉันลืมไปนะท่าน เขายังมีชีวิตอยู่” ฉันกระทืบเท้ากับพื้นแล้ว้ขาก็ทำเช่นเดียวกัน เขาพูดขึ้นอีกด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกว่า “แล้วเจ้าหญิงแสนสวยล่ะ?” “แล้วความรักของคุณล่ะ?” ฉันจึงเริ่มโกรธและเดินเข้าไปหาเขาอย่างคุกคามพร้อมพูดว่า “ไปจากที่นี่ซะตอนที่ยังมีชีวิตอยู่” จากนั้นฉันก็เห็นสิ่งดีอย่างหนึ่งในชิวิตฉันซึ่งก็คือฉั้นเห็นเพื่อนของฉันยืนห่างจากที่นี่ไปแค่ 30 หลา รูเพิทธ์เรียกบรรดาคนรับใช้ให้ไปนำม้ามาให้เขา ในณะที่เขาขึ้นขี่ม้าเขาหันมาหาฉัน เขาเอามือขวาและมือซ้ายแตะที่เข็มขัด เขาบอกกับฉันว่า “เรามาจับมือกัน” ฉันโค้งคำนับให้แก่เขาและทำในสิ่งที่เขาเองก็รู้ว่าแนจะต้องทำแน่ๆ ซึ่งก็คือนำมือไขว่หลังใว้นั้นเอง เร็วเท่าความคิดเขาใช้มือซ้ายพุ่งเข้าใส่ฉันและชักกริชออกมา มันโดนที่ไหล่ซ้ายของฉัน ถ้าฉันขยับช้ากว่านี้ซักนิดล่ะก็มันคงจะปักลงที่หัวใจของฉันเป็นแน่ ดังนั้นเองฉันจึงเซถอยหลังและทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เลือดไหลออกมาจากแผลที่เป็นรอยลึก รูเพิทธ์กระโดดขึ้นขี่ม้าและจากไป เสียงปืนไล่หลังเขาไป แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว และแล้วดวงตาฉันก็ค่อยๆเริ่มพร่าเลือน
เป็นเวลาดึกแล้วเมื่อแนลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าฟริซอยู่ข้างๆฉัน ฉันรู้สึกอ่อนแรงแต่ก็สดชื่น และสดชื่นมากขึ้นเมื่อฟริซ บอกฉันว่าแผลของฉันนั้นไม่ได้อัยตรายมากและจะหายเร็วๆนี้ อีกทั้งยังเล่าให้ฉันฟังเรื่องที่ว่าโจฮานนั้นตกหลุมพรางของเราแล้ว ตอนนี้โจฮานได้ถูกจับตัวใว้แล้วและก็ถูกจับใว้ภายในบ้านแห่งนี้ ฟริซพูดขึ้นมาว่า “มันช่างประหลาดอะไรเช่นนี้” “ทำไมเขาดูไม่เสียใจอะไรเลยที่ต้องมาอยู่ที่นี่” เขาคิดว่าเมื่อเจ้าแบล็ค ไมเคิล ทำตามแผนของเขาสำเร็จ เขาจะกำจัดคนที่ช่วยเขาทุกคนยกเว้น 6 คน นั้น นี่แสดงให้เห็นว่านักโทษของเราคนนี้ไม่โง่เลยและฉันก็คิดว่าถ้าเราได้รับความช่วยเหลือจากเขา ถ้าเขายอมให้ความร่วมมือกับเราอ่ะน่ะ ซึ่งนั้นมันก็คุ้มที่จะเสี่ยงไม่ใช่หรือ? ฉันสั่งให้เซปนำเขาเข้ามาพบฉัยซักครั้ง เซปพาเขาเข้ามา โจฮานดูตื่นกลัวและไม่เต็มใจที่จะคุยกับฉัน แต่หลังจากที่เราคุยกันนานๆแล้ว ทำให้รู้ว่าในขณะที่เขาดูเหมือนเป็นคนอ่อนแอแต่เขาก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนเลวร้ายอะไร เขาตกลงที่จะเล่าในสิ่งที่ให้เราต้องการจะรู้ให้เราฟัง แน่นอนว่าเราเชื่อว่าเขาจะรักษาสัญญา(ซึ่งเรื่องทั้งหมดถูกเก็บเป็นความลับ เพื่อที่จากนี้เขาจะได้อยูได้อย่างสบายๆในสถานที่ ที่ฉันหาใว้ให้ ซึ่งแนจะไม่บอกหรอกนะว่ามันอยู่ที่ใหน) มันปรากฏว่าเขาทำท่าราวกับว่าเขากลัวท่านดยุคและแมกซ์น้องชายของเขามากกว่าการที่เขาจะต้องทำร้ายพระราชาเจ้าเหนือหัวของเขา อย่างไรก็ตามฉันเชื่อเขาและเขาเองก็รู้ดีว่าพวกนั้นตกลงกันยังไงเกี่ยวกับแผนการ เขาบอกพวกเราว่าพระราชานั้นไม่ได้ถูกจองจำในห้องเล็กๆในปราสาทเก่านั่นแต่เขาถูกจองจำในห้องที่ถัดจากห้องนั้นไปจะมี 3 ใน 6 คนนั้นคอยเฝ้าตลอดเวลา เพื่อป้องกันการจู่โจมจากห้องแรก(เนื่องจากพระราชาเคยทำมาแล้ว) คนฝ้าทั้ง 2 คน จะคุ้มกันคนที่เหลือ อาจจะเป็น รูเพิทธ์ หรือ เด็ทชาร์จ หนึ่งในสองคนนี้จะอยู่ที่นั้นตลอดเวลา เขาเป็นคนที่จะวิ่งไปฆ่าพระราชาที่ไร้ทางสูไม่มีอาวุธอีกทั้งมือยังถูกรัดใว้ด้วยโซ่ตรวนเพื่อป้องกันการหลบหนีอีกต่างหาก เชื่อเถอะว่าก่อนที่ข้างนอกจะประทะกันพระราชาคงใด้ตายไปแล้ว ฉันจึงถามเขาเกี่ยวกับเรื่องศพของพระราชาที่สำคัญที่สุดเพราะไมเคิลเองก็คงไม่อยากให้ใครมาเห็น “แล้วร่างของพระองค์ล่ะ” โจฮานตอบว่า “ท่านดยุคก็คิดเช่นนั้น” “หน้าต่างห้องของพระราชาถูกปิดใว้เพื่อป้องกันแสงสว่างลอดเข้ามาซึ่งนี่เป็นเหมือนท่อขนาดใหญ่ มันใหย่ขนาดที่ร่างของผู้ชายจะสามารถลอดผ่ายลงไปได้ ท่อนี้มีลักษณะโค้ง มันจะโค้งลงสู่ใต้คูน้ำเมื่อพระราชาถูกฆ่าร่างของพระองค์จะถุกหย่อนลงไปในท่อนั้น ด้วยน้ำหนักจะทำให้ร่างของพระองค์หล่นสู่ก้นคูน้ำ พวกผู้คุมจะหนีไปทันที และถ้าพวกเขามีโอกาศเขาจะลงไปในท่อมนน้ำ แล้วพวกเขาจะโพล่ขึ้มาอีกครั้งแล้วว่ายน้ำจากไป แต่พระราชาจะต้องหลับใหลอยู่ใต้น้ำนั่งตลอดไป โจฮานไม่ได้เล่าเรื่องราวต่างสั่นเกินไปหรือไม่ให้ความกระจ่างกับพวกเรา แต่เราได้ข้อมูลจากเขาโดยการซักถาม ฉันจึงเสนอขึ้นมาว่า “สมมุติว่า” “มันไม่ใช่แค่การจู่โจมจากคนเพียง2-3คน แต่เป็นทั้งกองทัพล่ะเขาจะต้านไหวไหม” โจฮานตอบว่า “เขาไม่มีทางต้านได้” “พระราชาจะถูกฆ่าอย่างเงียบๆทันที แล้วร่างของพระองค์จะถูกหย่องลงไปตามท่อ และ 1 ใน 6 คน นั้น จะไปอยู่ในห้องจองจำแทน และแกล้งทำเป็นว่าไมเคิลเป็นคนขังเขาใว้ที่นี่ ส่วนไมเคิลก็จะยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง และแกล้งทำเป้นดกรธเขาแต่ถ้าเขาขอโทษก้จะปล่อยให้เป็นอิสระ”
ฉัน ฟริซ และ เซป มองหน้ากันไปมาด้วยความตกใจในสิ่งที่โหดร้ายและแผนการอันเฉียบแหลมนี้ อย่างไรก็ตามไม่ว่าฉันจะไปบอกเรื่องนี้กับกองทัพหรือเก็บใว้เป็นความลับเพียงไม่กี่คนพระราชาก็คงต้องตายก่อนที่ฉันจะได้เข้าไกล้เขาเป็นแน่ ดูแล้วแผนของเขาน่าจะประสบผลสำเร็จทีเดียว
ฉันจึงถามเขาว่า “พระราชารู้ไหม?” “รู้ ครับท่าน” เมื่อฉันกับน้องชายลงไปตามท่อนั้นตามคำสั่งของท่านดยุคฉันได้ยินพระราชาถาม รูเพิทธ์ เฮ้นทซาว์ ว่า ความตายนั้นเป้นอย่างไร และเขาก็ตอบไปว่า “มันเป็นดั่งบันไดไปสู่สวรรค์ มันไม่สมควรที่จะให้ท่านพระราชาไปสู่สรรค์ด้วยวิธีธรรมดาๆ อ๋อ ใช่แล้ว ท่าน มันไม่ง่ายเลยที่จะนอนหลับได้อย่างสงบภายในปราสาทแห่งเซนดร้า เพรคาะว่าทุกคนที่นี่จะถูกตัดหัวอย่างรวดเร็วราวกับการเล่นไพ่ทีเดียวล่ะ” ฉันจึงพูดว่า “ถ้าเช่นนั้นก็ดี โจฮาน” “ถ้ามีใครถามคุณว่าคุณพอจะทราบไหมว่ามีใครถูกจองจำอยู่ในปราสาทแห่งเซนดร้าบ้างไหม จงตอบเขาไปว่ามี แต่ถ้าเขาถามว่าเป็นใครขอคุณจงปิดปากใว้ให้สนิดเถิด ก็จะฆ่าคุณให้เหมือนกับสุนัขตัวนึง” เมือเขาเดินจากไปแล้วฉันจึงหันไปหาเซปและพูดกับเขาว่า มันเหมือนจะเป็นเช่นนั้น” “มีแค่สองทางเท่านั้นที่จะช่วยพระองค์ หนึ่ง คือ ให้พวกไร้สัจจะทั้งหลายในปราสาทนั้นช่วยเรา ส่วนอีกวิธีคือ การรอคอยปาฏิหารนั้นเอง”
บทที่ 9
มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจเมื่อเหล่าคนดีหลายๆคนในรูลิทาเนีบนเริ่มรู้ถึงสิ่งที่พวกเราพูดคุยกัน เช่นเดียวกับรายงานตามเอกสารทางราชการว่าฉัรได้รับบาดเจ็นระหว่างไปล่าหมูป่า ฉันสังเกตุได้ว่าพวกเขาต่างพูดกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ซึ่งเป้นผลมาจากการตื่นตัวของประชาขน โดยจุดประสงค์ของฉันก็คือทำให้ไมเคิลคิดว่าฉันได้รับอันตรายจริงๆและไม่สามารถต่อกรอะไรกับเขาได้ในเวลานี้ ฉันรู้จากโจฮานมาว่าเขาไม่เชื่อเรื่องนี้ด้อยสองเหตุผล หนึ่งคือฉันให้ตามหมอจาก สเตรเฃซอล มาดูอาการเพราะแนปฏิเสธที่จะให้คนอื่นดูแลนอกจากฟริซเพื่อนของฉัน สองคือฉันได้รับข้อมูลจาก นายพล สตาเค่นซ์ ว่า เจ้าหญิงฟราเวียร์ไม่ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของเขานานนัก และฉันจะได้กลับไปสเตรทซอลอีกครั้งแต่ต้องออกจากเซนดร้าไปให้ได้ซะก่อน
ฟราเวียร์เดินทางมาถึงและเธอก้ดูมีความสุขมาที่เห็นฉัน แทนที่ฉันจะนอนรอความตาย ฉันได้นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เคยผ่านตาจนกระทั้งดวงตาทั้งสองข้างนั้นเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแต่อันที่จริงแล้วการที่ใด้พบเธออีกครั้งนั้นเหมือนกับเป้นการทดสอบจากสวรรค์ที่มีต่ออาชญากรที่กำลังจะตายเช่นฉัน แนรุ้สึกดีเป็นอย่างยิ่งที่ใช้เวลา 2 วัน หมดไปเปล่าๆในการให้เธอคอยดูแล
มันเป้รเช่นนั้นจนกระทั้งฉันและเซปนึกได้ว่าเราเสี่ยงแค่ไหนที่จะถูกโจมตีดังที่เรารู้มาจากโจฮาน ซึ่งพระราชาก็กำลังจะผอมลงเลื่อยๆและป่วยเนื่องจากการถุกจองจำ ขณะนี้ผู้ชายคนนั้นไม่ว่าเขาจะเป็นพระราชาหรือไม่ก็ตามทีเขาอาจจะต้องตายด้วยปืน ก็คงจะเป็นมีด ราวกับว่าเขาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปกับการถุกจองจำ นั้นเป็นความคิดที่สงผลต่อการกระทำสำคัญๆในการช่วยเหลือพระราชา ในความคิดของฉันนั้นเรื่องนี้มันสำคัญมากกว่าการมีชีวิตอยู่ของตัวแนเองซะอีก ท่านนายพลมารบเร้าให้ฉันจัดงานแต่งงานซะที นี่ส่งผลต่อความคิดของฉันได้อย่างไรกันนะ และไม่นานนักฉันก็นึกถึงการที่ได้อยู่ไกล้เจ้าหญิงและมากไปกว่านั้นก็คือฉันรักเธออีกทั้งเรื่องที่จริงๆแล้วฉันนั้นไม่คู่ควรกับเธอเลย เซปคุยกับฉันเป็นเวลานานเกี่ยวกับความประพฤติของแนในเวลานี้ฉันรู้สึกว่านี่มันจะเผด็จการกันมากไปแล้วนะ ฉันจะไม่รบกวนเขาและก็จะไม่ฟังคำแนะนำที่เกี่ยวกับการกระทำของฉันจากเขาเช่นกัน และฉันจะรับผิดชอบการทำของตัวเอง ฉันควรที่จะมองไม่เห็นอะไรนอกจากสิ่งดีๆในชีวิตฉันเท่านั้ ดังนั้นแนจะใช้ชิวิตของฉันด้วยตัวฉันเอง ราวกับว่าฉันนั้นเป็นคนไม่สนใจอะไรดังไม้เก่าๆผุๆแผ่นนึง
คืนถัดมาหลังจตากที่พวกเราได้ตัดสินใจกัน เซปและฉันกับฟริว รวมทั้งเหล่าบุรุสอีก 6 คน ในบ้าน ออกเดินทางออกจากปราสาทแห่งเวนดร้าอย่างลับๆ เซปถือเชือกส่วนฉันถือไม้เท้าที่สั้นๆหนักๆอันนึงและมีด เมื่อเดินทางผ่านเมืองเราเดินทางกันอย่างรอบคอบ จนกระทั้งเราเดินทางมาได้ 1 ใน 4 ไมล์ จากปราสาทเก่า มันช่างเป้นคืนที่แสนจะมืดสนิดเหมาะกับแผนที่เราวางใว้
ชายทั้ง 6 คน บังคับม้าไปซ่อนใว้หลังต้นไม้ เซปมีนกหวีดใว้เป่าเรียกพวกม้าหากเกิดเหตุจำเป็น เราไม่พบใครที่นี่ ไมเคิลไม่สงสัยอะไรและคิดว่าฉันยังคงป่วยอยู่บนเตียง เราทั้ง 3 คน มาถึงบริเวณริมฝั่งของคูน้ำและเซปผูกเชือกใว้กับต้นไม้ ฉันดึงรองเท้าบูทขึ้น คาบไม้ค้ำใว้ที่ปาก นำมีดใว้ที่เข็มขัดและค่อยลงน้ำไป “ไปก่อนนะ” ฉันหย่อนตัวลงน้ำ ฉันตามหาบรรไดที่ โจฮานเคยบอกอย่างช้าๆและระมัดระวัง
ฉันว่ายน้ำไปที่กำแพงสูงนั้นที่มีแสงลอดออกมาจากส่วนหนึ่งของปราสาทที่อยู่อีด้านของกำแพง และฉันยังได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงตะโกนด้วยความยินดี ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้ารูเพิร์ธ เฮ้นทซาว์ คงจะกำลังมีความสุขอยุ่กับไวนืของเขาลักษณะของเงามือข้างหน้าฉันมันคือท่อนั้นนั่นเองฉันกำลังจะเข้าไปไกล้ๆมันเมื่อแนเห็นอะไรบางอย่าง ซึ่งแทบจะทำให้หัวใจของฉันหยุดเต้น ส่วนหน้าของเรืออยู่ที่อีกด้านนึงของอุโมงค์ ใครกันที่เป็นคนเฝ้าสิ่งประดิษฐ์ชิ้นนี้ของไมเคิล เขาจะกำลังหลับหรือตื่นอยู่นะ ใกล้กับกำแพงนั้นฉันเห็นชั้นหินใต้น้ำนี่เป็นส่วนหนึ่งของการสำรวจปราสาท แนสามารถยืนบนนั้นได้โดยที่น้ำอยู่แค่ที่ระดับหัวและไหล่ของฉัน ด้วยความระมัดระวัง ฉันยังคงว่ายน้ำไปต่อจนกระทั้งฉันพบท่อ และมองไปรอบๆมันซึ่งมีช่องว่างระหว่างมันและกำแพง
ที่นั้นมีชายคนหนึ่งอยุ่ในเรือมีปืนอยู่ข้างๆเขาไม่ขยับเลย ฉันจึงฟังเสียงลมหายใจของเขาเสียงหายใจน้ำหนักและสม่ำเสมอ สวรรค์โปรดเถอะเขาหลับ ฉันยังคงว่ายน้ำต่อไปอีกว่ายไประหว่างท่อนั้นกับกำแพง จนกระทั้งฉันห่าจากเขาเพียงแค่ 2 ก้าว เท่านั้น เขาเป็นคนสำคัญเชียวล่ะ เขาคือ แมกซ์ ฮอฟ น้องชายของโจฮาน ฉันค่อยๆหยิบมีดออกจากเข็มขัดค่อยๆเข้าใกล้มากที่สุดเท่าที่จะมากใด้และเตรียมที่จะจัดการกับเขา
จากความจริงทั้งหมดในชีวิตนี้ฉันเกียจการที่จะคิดถึงสื่งนี้แต้ฉันก็พูดกับตัวเองว่า นี่เป็นสงครามและพระราชาก็กำลังตกอยู่ในอันตราย” ดังน้านฉันจึงยกมือขึ้นและจ้วงแทงไปที่หัวใจของเขา เขามีเวลาเพียงแค่เบิกตาโพลงด้วยความกลัวแต่นั้นนับว่าเป้นโชคดีของฉันมันไม่มีเวลาให้กลัวแล้วเนื่องจากบาทีผู้ดูแลคนอื่นอาจจะลงมาแทนที่แมกซ์ก็ได้ ฉันสำรวจรอบๆท่อนั้นทุกๆด้านแต่ไม่พอรอยแตกหรือเปิดเลย อย่างไรก็ตามนี่เป็นแค่ที่ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของใต้กำแพง ที่หน้าต่างมีแสงไฟเล็กน้อยเล็ดลอดออกมา และฉันได้ยินเสียงเด็ทชาร์จพูดกับพระราชาว่า “มีอะไรจะถามฉันไหมก่อนที่ฉันจพจากที่นี่ไปในคืนนี้” เสียงของพระราชาที่ได้ยินเสียงตามมานั้นแหบพร่าไม่มีร่องลอยแห่งความปิติยินดีเหมือนตอนที่อยู่ในป่าหรือที่กระท่อมนั้น พระราชาถามเขาว่า “ถามน้องชายฉันซิ” “ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายๆไปซะตอนนี้เลย” เด็ทชาร์จพูดอย่างเยอะเย้ยว่า “ท่านดยุคยังไม่ให้ท่านตายตอนนี้หรอก” “เมื่อไหร่ที่เขาจะฆ่าคุณเมื่อนั้นแหละคุณจะได้ไปสวรรค์ แสงไฟหายไปแล้วและฉันก็ได้ยินเสียงประตูปิดลง มันอันตรายเกินไปที่จะพยายยามพูดคุยกับพระราชา เขาอาจจะส่งเสียงดังด้วยความตกใจ ดังนั้นฉันจึงปีนขึ้นไปบนเรือและย้ายร่างของแมกซ์ไป ตินนี้ลสพัดกรรโชกแรง ดังนั้นฉันจึงไปจากที่นี่ได้เร็วขึ้น ฉันมาถึงต้นไม้และดังนั้นก็มีเสียงนกหวีดดังมาจากชายฝั่งด้านหลังฉัน มีคนตะโกนว่า”สวัสดีแม็กซ์” ฉันจึงพูดว่า “เร็วๆเซป” ฉันมัดเชือกกับตัวเองและปีนขึ้นไปข้างบนด้วยตัวเอง พวกเราดึงแมกซ์ขึ้น ฉันจึงเริ่มพูดว่า “เป่าเรียกคนของเรา” เวปทำตามที่แนบอกแต่ในนาทีถัดมาก็มีชาย 3 คน ขี่ม้ามาจากถนนด้านปราสาท เราเห้นพวกเขาแล้ว แต่พวกเขาจากไปแล้วเราไม่สามารถมองเห็นพวกเขาได้อีกต่อไปแล้ว เราได้ยินเสียงตะโกนของพวกเราจากอีกด้านหนึ่ง “มันมืดมิดราวกับอสูรแห่งรัตติการ” มีเสียงใครบางคนพูดขึ้นมาและฉันก็จำได้ว่าเป็นเสียงของรูเพิทธ์ ในเวลาถัดมามี่เสียงปืนดังขึ้น คนของเราพบเขา เราวิ่งไปหาพวกเขา เพื่อร่วมต่อสู้กับพวกนั้น เสียงตะโกนตะโกนและร้องด้วยความเจ็บปวดแสดงว่าต้องมีใครบางคนถูกยิงทันใดนั้นเองม้าก็วิ่งมาหาฉัน ฉันจึงกระโดดขึ้นขี่มัน นั่นคือ รูเพิร์ธ เฮ้นทซาว์ ฉันร้องว่า “ในที่สุด” เมื่อเราเห็นเขาเขามีเพียงแค่ดาบ คนของฉันอยู่ข้างหลังเข ฟริศและเซปอยู่ใกล้ๆฉัน ส่วนฉันก็วิ่งด้วยความเร็วมากกว่าพวกนั้น ฉันร้องอีกครั้งว่า “ในที่สุด” เขาร้องว่า “ทั้งหมดนั้นมันเป็นการแสดง” เขาใช้ดาบสู้กับไม้ของฉันซึ่งไม้ของฉันก็ถูกตัดออกเป็นสองท่อน ฉันคิดว่าเขาจะจัดการฉัน ดังนั้นฉันจึงกระโดดออกห่างจากเขา ตอนนี้ปีศาจกำลังสิงอยู่ในร่างของรูเพิทธ์ เขาบังคับม้าวิ่งตรงไปที่คูน้ำและกระโจนข้ามไป ลูกกระสุนของพวกเราตกอยู่รอบๆตัวเขา ด้วยแสงดวงจันทน์เราควรที่จะยิงเขาได้แต่ว่าที่นี่นั้นกลับมืดราวกลับเป็นสีของน้ำหมึก และในความมืดนั้นเขาได้ว่ายน้ำไปกับม้าของเขาไปที่มุมกำแพงของปราสาทและหนีไป ฉันจึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น” หนึ่งในคนของฉันพูดขึ้นมาว่า “รูอิงแกรม กับ คราฟสเตรียน ทั้งคู่ ถูกฆ่าตายแล้วครับท่าน” ฉันจึงพูว่า “และแมกซ์” “ทั้ง 3 คน นั้นตายหมดแล้ว” มันเป็นไปไม่ใด้ที่จะซ่อนอะไรก็ตามที่เกิดขึ้น เราโยนร่างเหล่านั้นลลงในคูน้ำ เรารู้ว่า 3 คน ถูกฆ่าตาย แล้วเราก็แบกศพพวกของเรากลับไปกลับเราด้วย พวกเราต่างก็เสียใจต่อการจากไปของเพื่อนๆของพวกเรา ปัญหาเกี่ยวกับพระราชาเป็นเรื่องน่าหัวเสีย ที่เราทำไม่สำเร็จและเป็นความเศร้าที่ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เจ้า รูเพิทธ์นั้นอยู่เหนือพวกเรา สำหรับฉันแล้วฉันเองก็ร้สึกอายที่ฉันไม่สามารถจัดการกับใครได้เลยระห่างที่เราปะทะกันอีกทั้งครั้งนี้ฉันยังถูกกดดันที่ถูกเจ้ารูเพิทธ์เรียกว่าเจ้าจอมมารยาอีกต่างหาก
มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเก็บเรื่องการจากไปของเหล่าสุภาพบุรุสเหล่านั้นไว้เป็นความลับ ดังนั้นฉันจึงออกคำสั่งอย่างเข็มงวดว่าห้ามมีการท้าสู้ ถ้าไม่ไดรับการอณุญาติจากฉันเพื่ออนาคต ฉันส่งสารขอโทษไปให้ไมเคิล และ ไมเคิลเองก็ส่งสารแบบเดียวกันมาให้ฉันเช่นกัน จุดประสงค์ของเราทั้งคู่คือบอกความจริงแก่อีกฝ่าย โชคร้ายสำหรับฉันที่ความลับนั้นมาถึงล่าช้าพระราชาอาจจะถูกขังอยุ่ในคุกหรือถูกพาตัวไปขังใว้ที่อื่นแล้ว
ผลของความอยากรู้อยากเห็นของสถานการณ์ที่บังคับให้ต้องเป็นมิตรกับไมเคิลตามที่สารธารณะต่างๆในเมืองเซนดร้ากลายเป็นตลอดวันในสถานที่ซึ่งที่ทั้งสองข้างทางควรจะปลอดภัย ตอนกลางคืนนั้นไม่มีปัญหาใดๆเกิดขึ้น ฉันขี่ม้าไปกับฟราเวียร์และเซปซึ่งเราพบกันโดยบังเอิน ซึ่งสำหรับอีกคนนั้นยากสำหรับฉันที่จะได้เจอ คนคนหนึ่งเดินออกมาจากรถโดยสารและเดินมาหาฉันเขาคือหัวหน้าตำรวจแห่งสเตรทซอลนั้นเอง เขาถามฉันว่า “พระองค์ท่านมี่คำสั่งเกี่ยวกับการท้าสู้นั้นต้องได้รับการดูแลงั้นรึ” “ฉันจึงถามว่า “อะรทำให้คุณมาที่เซนดร้า” ฉันคิดว่าเขาควรที่จะกลับไปสเตรทซอลทันทีการปรากฏตัวของเขาที่นี่ทำให้ฉันเกิดปัญหาอยู่บ้าง “ทำไมฉันจึงจะไม่อยู่ที่นี่ล่ะท่านในเมื่อฉันมาที่นี่ตามคำเรียกของท่านทูตอังกฤษ” ฉันถามเขาอย่างระมัดระวังและกังวลเล็กน้อยว่า “เขาต้องการอะไร” “เพื่อนหนุ่มชาวอังกฤษเช่นเขาน่ะท่าน เขาก็พอมียศอยู่บ้าง และเขาได้หายไป เพื่อนของเขาไม่ได้ข่าวจากเขามาได้ 2 เดือนแล้ว และประเด็นคือ มันมีเหตุผลที่จะเชื่อคือมีคนเห็นเขาครั้งสุดท้ายที่เซนดร้า”
บทที่10
เพียงแค่พวกเราขี่ม้ากลับไปที่ทารันเฮียมเราก็ได้พบกับขบวนแห่จากเซนดร้า ตอนแรกเราเห็น 2 คนรับใช้ในชุดเครื่งอแบบอยู่บนหลังม้า จากนั้นเราก็เห็นรถม้าบรรทุกโลงศพใว้ และข้างหลังก้มีผู้ชายสวมชุดดำ เซปกระซิบว่านั้น “รูเพิทธ์” ใช่รูเพอทธ์จริงๆด้วยแล้วเขาก็กำลังมองมาที่พวกเรา เขาเดินพละมาจากขบวณแห่ และขี่ม้าตรงมาที่พวกเรา พร้อมโค้งคำนับแสดงความเคารพ ฉันจึงถามเขาว่า “คนที่ตายคือใครหรือ?” “เพื่อนของฉันรูอิงแกรม” เขาตอบอย่างเศร้าๆแต่ฉันเห็นรอยยิ้มบนหน้าของเขาแปปหนึ่งราวกับเขาเห็นมือของเซปไว้ในกระเป๋างั้นแหละ เขาเดาและมันก็ถูกดังเช่นเขาคาดไว้ว่าเซปจับปืน “ช่างเป็นคนที่น่าสงสารเสียจริงที่ตายในการต่อสู้” ฉันจึงพูดว่า “ท่าน” ไม่มีใครเสียใจกับเรื่องนี้มากเท่าฉันอีกแล้วล่ะ เขาพูดขึ้นมาว่า “พระองค์ช่างพูดได้ดีเหลือเกิน” “ฉันขอโทษด้วยสำหรับเพื่อนของฉัน” “ใช่แล้วท่าน คนอื่นๆมักจะโกหกเช่นเดียวกับเขา” ฉันจึงพูดขึ้นมาว่า “จริงทีเดียว” “เราควรจะจำเรื่องนี้ใว้ให้ดีๆ รูเพิทธ์พูดเสริมอย่างไม่หวาดหวั่นว่า “ยกเว้นพระราชานะท่าน” เขาจากไปแล้วขณะที่ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าฉันควรจะขี่ม้าตามเขาไป เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ความกลัวซึ่งเกิดขึ้นเพราะความกลัวตาย และก่อนที่ฉันจะกลัวมากฉันจึงเตือนเขาว่า “คุณต่อสู้เช่นเดียวกันกับผู้กล้าทุกคน” “มาเถอะคุณยังหนุ่ม ถ้าคุณจะยอมแพ้ ตอนนี้และส่งต่อนักโทษของคุณให้กับฉันล่ะก็ ฉันขอสาบานว่าคุณจะปลอดภัย” เขามองฉันอย่างเย้ยหยั้น เขาพูว่า “ดูซิ” “คุณปฏิเสธข้อเสนอของแบล็คไมเคิล ฟังนะ” เขาบอกด้วยเสียงเบาๆว่า “โจมตีปราสาท ให้เซปและทารันฮียมเป็นคนนำทัพไป” ฉันบอกเขาว่า “กำหนดเวลากับฉัน” “ฉันเชื่อมั่นในตัวท่าน” “เชอะ ฉันกำลังคุบธุระอยู่นะตอนนี้ เซปและฟริซจะล้มเหลวไมเคิลก็เช่นเดียว” “อะไรนะ” “แบล็คไมเคิลจะล้มเหลวเหมือนหมาตัวหนึ่ง นักโทษใช่ไหมที่คุณเรียกเขา เขาจะลงบันไดมา อ้า!คุณรู้เรื่องนั้นแล้วสินะ และ2คนเท่านั้นที่จะลอดออกมาได้ฉันเอง รูเพิทธ์แห่งเฮนทซอง และ คุณพระราชาแห่งรูมิทาเนีย” เขาหยุดพูดและพูดต่อด้วยเสียงที่สั่นเครือด้วยความกระตือรือร้น “นั่นไม่ใช่แผนที่จะลองทำเล่นๆ สำหรับคุณคือบันลังค์และเจ้าหญิง สำหรับฉันคือตำแหน่งสูงๆและความกตัญญูจากคุณ” ฉันอุทานออกมาว่า “ใช่แล้ว” “ตราบเท่าที่คุณยังมีชีวิตอยู่เพราะปีศาจน่ะไม่มีเจ้านาย”เขาพูดพว่า “ดี คิดต่อไปนะ” “มันต้องใช้มากกว่าความรู้สึกที่เป็นเกียรติที่จะกันฉันออกจากผู้หญิงคนนั้น ฉันพูดว่า “ออกไปจากชีวิตฉันซะ”และเริ่มหัวเราะในความกล้าหาญของเขา ฉันถามเขาว่า “คุณเปลี่ยนข้างมาเป็นศัตรูกับนายของคุณแล้วรึ” เขาสาบานกับไมเคิลและพูดว่า “เขาขวางทางฉันคุณรู้ไหมว่า เขาเป็นคนโง่ที่แสนจะขี้อิจฉาฉันเกือบจะเอามีดแทงเขาไปแล้วเมื่อคืนนี้ ฉันเรียนรู้อะไรบางอย่างแล้วตอนนี้ดังนั้นฉันจึงถามเขาอย่างระมัดระวังว่า “ผู้หญิงงั้นหรือ” “ใช่ผู้หญิงและสวยด้วยแต่คุณเคยพบเธอแล้วนะ” “อ้อใช่แล้วที่งานเลี้ยงน้ำชานั้นตอนที่เพื่อนของคุณทำอะไรบางอย่างที่ร้ายกาจที่อีกด้านนึงของโต๊ะงั้นรึ” “นั้นมัน ไอ้เด็ทชาจ จอมโง่เง่าถ้ามีแค่คุณอยู่ที่นั่น” “และท่านดยุคเข้ามาแทรกแซงงั้นรึ” รูเพิทธ์หัวเราะและพูดว่า “ใช่แล้วล่ะ” “ฉันต่างหากที่เข้าไปเกี่ยวข้อง ไมเคิลเขาไม่ค่อยชอบเรื่องแบบนี้หรอก เธอชอบเขาช่างโง่สิ้นดี ดีแล้วละที่เธอมองข้ามฉันไป” เขาจากไปเพื่อไปร่วมกับขบวณแห่ และฉันขี่กลับบ้านไปหาฟราเวียร์และสงสัยเกี่ยวกับความเจ้าเลห์ ของชายคนนี้ ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน รูเพิทธ์ และแน่นอนว่าเขาน่ะเจ้าเลห์ที่สุดเลยล่ะ แล้วเราก็มาถึงปราสาทมารันนเฮี่ยม ชายคนหนึ่งนำจดหมายมาให้ฉัน ฉันรับมาดูเปิดมันออกและอ่าน “ฉันขอเตือนคุณอีกครั้งในนามของพระเจ้าและถ้าคุณเป็นผู้ชายล่ะก็ปล่อยฉันไปจากบ้านแห่งฆาตกรนี่ ลงท้าย เอ เดอ เอ็ม” ต่อมันให้กับเซปแต่พออ่านจบเขาก็พูว่า “ใครกันที่ผิดพลาดพาเธอมาที่นี่กันเนี่ย?” ขณะที่ฉันรู้สึกผิดต่อเธอ ฉันดูเหมือนไม่มีอำนาจเพียงพอที่จะช่วยเธอได้ เหมือนกับที่ พยายามที่จะช่วยพระราชาครั้งที่ผ่านมากลายเป็นเรื่องห่วยๆ นอกจากอันตรายจากเหล่าตำรวจที่ต้องการตามเรื่อวเกี่ยวกับการหายตัวไปของฉันครั้งนี้ ความกดดันอีกอย่างหนึ่งเกิดจากประชาชนในเสตรทซฮลนั้นเริ่มบ่นเกี่ยวกับการที่ฉันหายตัวไปจากเมืองและนายพลสตาเคนซ์ ก็มาพร้อมกับท่านเสนาบดีเพื่อที่จะถามฉันเกี่ยวกับวันเวลาที่ฉันจะหมั้น ซึ่งชาวรูลิทาเนียนั้นให้ความสำคัญราวกับประเพณีการแต่งงานเลยทีเดียว ฟราเวียร์นั่งอยู่ข้างๆฉันและฉันถูกบังคับให้เข้าพิธีในอีก2สัปดาห์ต่อไป นี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ทั้งเมืองต่างมีความสุขกันอีกครั้ง ดังนั้นจึงมีเพียงชาย2คนเท่านั้นในประเทศนี้ที่รู้สึกเป็นทุกข์ฉันหมายถึง แบล็คไมเคิลและฉันเอง และอีกคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องนี้เลยคือพระราชานั้นเอง เรารู้จากโจฮานว่าที่ปราสาทเซนดร้ารู้ข่าวเรื่องนี้แล้วแต่เราก็ยังรู้เรื่องอื่นที่สำคัญกว่าอีกด้วยคือพระราชาป่วยหนักอันที่จริงแล้วเขาป่วยเกินกว่าที่จะย้ายไปไหน พวกเขาถูกส่งให้ไปตามหมอ หมอนั้นตกใจมากเมื่อเห็นพระราชา แต่ท่านดยุคก็จับเขาไว้เป็นนักโทษในห้องเดียวกับพระราชา แอนโทเน็ตตร้า เดอ มัวบัน ช่วยดูแลคนป่วย นี่ชัดเจนเลยทีเดียวว่าชีวิตของพระองค์ฉันตกอยู่ในอันตรายและฉันอยู่ที่นี่แข็งแรงสุขภาพดีและเป็นอิสระ ฉันถามโจฮานว่า “แล้วตอนนี้พวกเขาเฝ้าพระราชายังไง” “เด็ทชาร์จ และ เบอโซนิน รับผิดชอบตอนกลางคืน รูเพิทธ์ เฮนท์ซาว์ และ เดอกัวเทต รับผิดชอบตอนกลางวันครับท่าน ยกเว้นแต่ท่านดยุคจะไม่อนุญาติให้ รูเพิทธ์ เฮนท์ซาว์ อยู่ที่นั่นเวลาที่มาดาม เดอมัวบันอยู่ที่นั่นกับพระราชาครับท่าน”โจฮานขอให้เราให้เขาอยู่ที่ ทารันเฮี่ยม แต่เรากลับให้เงินเขามากขึ้นและให้เขากลับไปบอก แอนโทเน็ตว่าพวกกำลังทำในสิ่งที่เราต้องทำ และถ้าเป็นไปได้เธฮควรที่จะพูดให้พระราชาสบายใจ เพราะไม่มีอะไรที่ส่งผลเสียมากไปกว่าความผิดหวังแล้วล่ะ เราได้ข้อมูลจากโจฮานเกี่ยวกับที่ๆทุกคนในปราสาทนอน 2ใน6คน (ตอนนี้เหลือ4)คนที่ไม่ได้เฝ้าพระราชาจะนอนอยู่ในห้องข้างบนมันจะสามารถพบโดยเดินขึ้นไปจากประตูใหญ่ ไมเคิลมีห้องในปราสาทใหม่ชั้นล่างและมาดามเดอมัวบันก็เช่นกันท่านเพียงแค่ปิดประตูห้องให้แน่นหลังจากที่เธอเข้าไปในห้องแล้ว ฉันเข้าใจว่าทำไมหลังจากที่ฉันได้คุยกับรูเพิทธ์แล้ว สะพานจะถูกดึงให้ปิดในตอนกลางคืน และมีเพียงไมเคิลเท่านั้นที่มีกุญแจ ฉันถามโจฮานว่า “แล้วคุณนอนที่ไหน” “ในทางเข้าห้องท้องพระโรงของปราสาทใหม่ครับท่านนอนรวมกับพวกข้ารับใช้คนอื่นๆ” ฉันพูด “ฟังนะ” “ฉันสัญญากับกับคุณด้วยมงกุฏเป็นแสนๆอัน บอกคนอื่นว่าคุณต้องการอากศบริสุทธิ์หรืออะไรก็ตาม อย่าทำพลาดล่ะ” “คุณจะไปไหม?” “ไม่ต้องถามอะไร นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการให้คุณทำ” “ฉันขอหนีไปทันทีที่ฉันเปิดประตูได้ไหม?” “ได้เลย ไปให้เร็วเท่าเท่าที่ขาของคุณจะทำได้นอกจากนั้น เอาจดหมายนี้ไปให้ มาดาม เดอ มัวบัน และบอกเธอว่าชีวิตของพวกเราขึ้นอยู่กับสิ่งที่เธอทำว่าเธอจะทำมันไหม?” เขาสั่นกลัวแต่ฉันต้องฉันไม่อยากรอต่อไปและฉันก็ไม่กลัวแม้จะต้องตกจากบันไดนั้น ฉันก็จะพยายามเข้าไปทางอื่นฉันรีบเรียกเซปและฟริซพร้อมทั้งอธิบายแผนของฉันให้พวกเขาฟัง เซปสั่นหัวทันทีเขาถามว่า “ทำคุณไม่รอก่อนล่ะ” “พระราชาอาจจะตายก็ได้” “ไมเคิลจะต้องทำเป็นว่ามันเป็นเช่นนั้น ถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริงเขาจะปล่อยให้คุณได้ครองราชย์หรือไง? “ไม่ใช่แค่นั้นน่ะซิ สมมุติว่าพระราชาสามารถมีชีวิตอยู่ได้แค่ 2 อาทิตย์เป็นอย่างมากล่ะ” เซปบิดหนวดของตนส่วนฟริซแตะไหล่ฉันเขาพูว่า”คุณพูดถูกลูดอฟ” “พวกเราทำไม่สำเร็จ และไมเคิลฆ่าพระราชากับพวกเราคุณก็จะได้ยังมีชีวิตอยู่และจัดการกับเขา” ฉันจึงพูดขึ้นมาว่า “ไม่” “ฉันเคยเป็นคนหลอกลวงโดยเห็นแก่คนอื่น ฉันจะไม่ทำเช่นนั้นเพื่อผลประโยชน์ของตนเองเป็นอันขาด ถ้าพระราชามีชีวิตอยู่ไม่ถึงวันหมั้น ฉันก็จะบอกให้คนทั้งโลกได้รู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น” เซปพูด “เอาเลยหนุ่มน้อย” นี่เป็นแผนของฉัน กองกำลังภายใต้คำสั่งของเซปจะค่อยๆเข้าไปทางประตูของปราสาทใหม่ ถ้าพวกเขาเจอใครก็ตามระหว่างทาง พวกเขาจะฆ่าพวกนั้นด้วยดาบเงียบๆถ้าเป็นไปได้ เมื่อโจฮานเปิดประตูพวกเขารีบเข้าไปและจับพวกข้ารับใช้ในขณะเดียวกันและแผนทั้งหมดขึ้นกับผู้หญิงร้องเสียงดังและชัดเจนจากห้องของ มาดามเดอ มัวบัน เธอจะร้องซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “ช่วยด้วยๆ ไมเคิลช่วยด้วย! นั้น รูเพิทธ์ เฮนท์ซาว์ จากนั้นไมเคิลซึ่งเราหวังว่าเขารีบวิ่งมาจากห้องเขาที่อยู่ใกล้ๆ เซปและคนของเขาจะจัดการไมเคิลเองจนกระทั่งเสียงร้องหยุดลง คนของฉันจะเข้าไปเอากุญแจจากห้องของไมเคิลและจะยกสะพานลงดังนั้นถ้ารูเพิทธ์เกิดได้ยินหรือของตนเองเข้าไม่ดังมาจากห้องของเขา และข้ามสะพานไปเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เดอ กัวเทต จะมาพร้อมเขาหรือไม่ชัดๆก็ได้ เราต้องออกจากที่นั่นตอนนั้นและเมื่อรูเพิทธ์อยู่บนสะพาน ฉันจะจัดการเอง ฉันจะว่ายน้ำอยู่ในคูน้ำนั้นอีกครั้งและซ่อนตัวไว้ด้วยสะพาน รูเพิทธ์ และ เดอ กัวเทต ถ้าเขามาด้วยล่ะก็ เขาก็จะถูกฉันที่อยู่ในความมืดฆ่า จะมีเพียงชายสองคนเท่านั้นที่จะออกไปได้และเราควรที่จะมีกุญแจ เราจะต้องวิ่งไปที่ห้องที่ เด็ทชาร์จ และ เบอโซนิน อยู่และไว้ใจในความวุ่นวายต่างๆซึ่งมันจะคุ้มครองพวกนั้นเองแทนที่จะเชื่อฟังค่ำสั่งของพวกนั้นที่จะฆ่าพระราชาก่อน นี่เป็นโอกาสเสริมซึ่งเราได้รู้ว่าเขาสนับสนุนความขัดแย้งระหว่างไมเคิลและรูเพิทธ์ เด็ทชาร์จ จะปล่อยให้ เบอโซนิน อยู่คนเดียวเพื่อเฝ้าพระราชาส่วนเขาจะข้ามสะพานไปช่วยไมเคิลนี่คือแผนและเป็นความสิ้นหวังของพวกเราที่จะทำสิ่งนี้เมื่อซ่อนการเตรียมการนี้ ฉันได้ประดับไฟให้สว่างไสวไปทั่วปราสาท ทารันเฮี่ยม ราวกับว่าเรากำลังมีงานเต้นรำและมีความสุขกัน ฉันสั่งนายพลสตาเค่นซ์ว่า ถ้าพวกเราไม่กลับมาภายในเช้าวันรุ่งขึ้นให้กองกำลังบุกไปที่ปราสาทแห่งเซนดร้าตามหาพระราชา และถ้าเขาหาพระราชาไม่เจอให้พาฟราเวียร์กลับไปเสตรทซอล กับเขาและสถาปนาเธอเป็นพระราชินี รวมทั้งบอกประชาชนด้วยว่าไมเคิลเป็นคนฆ่าพระราชา เพื่อที่จะพูโความจริงซึ่งฉันคิดว่ามันจะเกิดขึ้นเนื่องจากฉันไม่คิดว่าไม่เคิลจะได้เป็นพระราชาหรือฉันจะมีชีวิตรอด มันสายแล้วเมื่อเราเตรียมการเสร็จดังนั้นฉันจึงไปบอกราตรีสวัสดิ์กับฟราเวียร์ ฉันถอดแหวนที่ฉันมีซึ่งเป็นแหวนของครอบครัวและมอบให้กับเธอและบอกเธอว่า “สวมแหวนนี้จนกว่าคุณจะได้ใส่แหวนอื่นเมื่อคุณได้เป็นพระราชินี” เธอพูดว่า “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะใส่แหวนวงนี้จนกว่าฉันจะสิ้นลมหายใจ” และเมื่อเธอจุมพิตที่แหวน เธอก็น้ำตาไหลเช่นเดียวกับภายในใจของฉัน
Chapter 1
Chapter2
Chapter 3
Chapter 4
Chapter 5
Chapter 6
Chapter 7
Chapter 8
Chapter 9
http://www.uppices.com/images/08972177415428845569.jpg.
Chapter 10
