The Wahiba Sands – a solf desert in north east Oman. Two hundred kilometers from north to south; a hundred from east to west. Long dunes run north to south, long lines of sand, always changing, always moving in the wind.
On its west side, Wahabi is a long wall of red sand, fifty or sixty metres high. It runs slowly down on to the empty desert, which is the centre of Oman. Hard,stony and flat as a table, this desert is the eastern side of great rub’al-khali, the Empty Quarter.
In the east, the dunes of sand run down on to long, empty beaches. Crabs and seabirds live there by day, and green turtles often come out of the sea to lay their eggs by night. After the beaches, there is only the deep blue-green water of the Arabian Sea for fifteen hundred kilometers to Gujarat in northern India.
The sands of Wahiba are empty and quiet. There is no sound. Nothing bigger than lizard can live in the great sea of soft, red-gold sand; nothing bigger than marram grass can grow there. You hear nothing but blood in your ears, and the hot dry air going in and out of your mouth.
To walk in the soft sand is difficult. It pulls your feet as you walk. Your legs soon hurt and you get tired very quickly. To move at all hard work.
And, of course, in the day the hot sun is always there. The air is hot. The sand is hot. There is nowhere you can go away from the sun, no tree as far as you can see.
In the sky above the blue-green Indian Ocean, a small plane is coming from the east. Red and white, two engines, the only sound in the quiet sky.
Somboon's Translation: English intoThai 
The Wahiba Sands – a solf desert in north east Oman. Two hundred kilometers from north to south; a hundred from east to west. Long dunes run north to south, long lines of sand, always changing, always moving in the wind.
On its west side, Wahabi is a long wall of red sand, fifty or sixty metres high. It runs slowly down on to the empty desert, which is the centre of Oman. Hard,stony and flat as a table, this desert is the eastern side of great rub’al-khali, the Empty Quarter.
In the east, the dunes of sand run down on to long, empty beaches. Crabs and seabirds live there by day, and green turtles often come out of the sea to lay their eggs by night. After the beaches, there is only the deep blue-green water of the Arabian Sea for fifteen hundred kilometers to Gujarat in northern India.
The sands of Wahiba are empty and quiet. There is no sound. Nothing bigger than lizard can live in the great sea of soft, red-gold sand; nothing bigger than marram grass can grow there. You hear nothing but blood in your ears, and the hot dry air going in and out of your mouth.
To walk in the soft sand is difficult. It pulls your feet as you walk. Your legs soon hurt and you get tired very quickly. To move at all hard work.
And, of course, in the day the hot sun is always there. The air is hot. The sand is hot. There is nowhere you can go away from the sun, no tree as far as you can see.
In the sky above the blue-green Indian Ocean, a small plane is coming from the east. Red and white, two engines, the only sound in the quiet sky.
ทะเลทรายวาฮิบา ดินแดนที่ถูกปกคลุมไปด้วยพื้นทรายละเอียดอ่อนทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของโอมาน 200 กิโลเมตร จากทิศเหนือลงสู่ใต้ และ 100 กิโลเมตรจากทิศตะวันออกสู่ทิศตะวันตก เนินทรายทอดตัวยาวจากทิศเหนือสู่ทิศใต้นี้ มีสายลมคอยเปลี่ยนแปลงทิศทางอยู่ตลอดเวลา
ทางทิศตะวันตกของทะเลทรายวาฮิบานี้ เปรียบเสมือนกำแพงทะเลทรายสีแดงที่ทอดยาว มันสูงราวๆ 50 ถึง 60 เมตร ทรายเหล่านั้นถูกพัดพาจากที่หนึ่งไปสู่พื้นที่อันว่างเปล่าอย่างช้าๆ นั่นก็คือใจกลางของโอมาน บริเวณพื้นที่นั้นเต็มไปด้วยหินและเรียบแบนเสมือนโต๊ะ ทะเลทรายนี้อยู่บริเวณทิศตะวันออกของ great rub’al-khali ซึ่งเป็นพื้นที่ว่างเปล่าเช่นกัน
ทางฝั่งตะวันออก เนินทรายได้ถูกลมพัดพาไปไกลแสนไกลยังชายหาดที่ว่างเปล่า ซึ่งเหล่าบรรดาปูและนกทะเลนั้นจะอาศัยอยู่ในช่วงเวลากลางวัน และบ่อยครั้งที่เจ้าพวกเต่าทะเลจะขึ้นมาวางไข่ในเวลากลางคืน ถัดมาจากหาดทรายก็มีเพียงน้ำทะเลสีครามจากทะเลอาราบิคซึ่งห่างจาก Gujarat ไป 150 กิโลเมตร ทางตอนเหนือของประเทศอินเดีย
ทะลทรายที่วาฮิบานั้น ว่างเปล่าและเงียบสงบ ที่นั้นไม่มีเสียงใดๆ ไม่มีสัตว์ที่ใหญ่ไปกว่ากิ้งก่าทะเลทราย และไม่มีต้นไม้อื่นขึ้นนอกเหนือจากต้นหญ้าแห้งๆ แม้คุณจะไม่ได้ยินอะไร แต่เลือดในหูของคุณ และอากาศที่ร้อนผ่าวนั้นแทบจะออกจากปากเลยทีเดียว
เป็นเรื่องยากที่จะเดินบนทรายที่ละเอียดมากๆ เท้าของคุณจะจมหายไปในทรายทุกครั้งที่ก้าวเดิน ขาของคุณจะเริ่มปวด และยิ่งคุณพยายามออกแรงเดินมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเหนื่อยมากขึ้นเท่านั้น
และ แน่นอน ยิ่งตอนเวลากลางวันด้วยแล้ว ที่นั้นจะถูกแผดเผาด้วยความร้อนจากดวงอาทิตย์ อากาศก็ร้อน ทรายก็ร้อน ไม่มีที่ให้คุณหลบพ้น ไม่มีแม้กระทั่งต้นไม้ให้คุณเห็นได้เลย
สูงขึ้นไปบนท้องฟ้า เหนือทะเลอินเดียสีฟ้าคราม เครื่องบินโดยสารลำเล็กที่บินตรงมาจากทางทิศตะวันออก สีแดงขาวสองเครื่องยนต์ ทำให้ท้องฟ้าที่แสนเงียบสงบนั้นดังก้องไปด้วยเสียงของเครื่องยนต์